Το τραγικό γεγονός στα Βορίζια της Κρήτης, επισκίασε κάθε άλλο αντίστοιχο της κοινωνικής ζωής.
Αυτό δε σημειώθηκε μόνο στη μεγαλόνησο. Απλώθηκε σ’ ολόκληρη την Ελλάδα.
Χρησιμοποιήθηκε ο όρος βεντέτα. Είναι συμβολικά φορτισμένος, αναγνωρίσιμος και εμπεριέχει δραματικότητα.
Η βεντέτα είναι συνυφασμένη με πράξεις, ενέργειες, που διεγείρουν τη φαντασία.
Θεωρείται ως η πλέον ενδεδειγμένη και αποτελεσματική για τους λόγους που την επιβάλλουν.
Συνδέεται, για όσους πιστεύουν σ’ αυτή, με ηρωικά κατορθώματα.
Απ’ αυτά που σχετίζονται με τη λεβεντιά, την εξυπνάδα, την αψήφιση του θανάτου.
Πολλά των οποίων αγγίζουν τους μύθους και έτσι διαιωνίζονται.
Πώς είναι δυνατόν να λησμονηθεί το αίσιον πέρας μιας βεντέτας, η οποία ολοκληρώθηκε με το πιστόλι κρυμμένο στη γκρίζα γενειάδα.
Στο Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσας του κ. Γ. Μπαμπινιώτη, διαβάζω.
Βεντέτα, έθιμο κατά το οποίο, σε περίπτωση προσβολής της τιμής ή φόνου, αυτός που υπέστη την προσβολή ή κάποιος συγγενής του θύματος ανταποδίδει την προσβολή με παρόμοια ή βαρύτερη πράξη κατά του δράστη ή συγγενικού του προσώπου.
Με απλά λόγια κρίνεται ως εκδικητικός κοινωνικός μηχανισμός αποκατάστασης προσβεβλημένης τιμής.
Ένα ολέθριο μίσος που χρόνο με το χρόνο θεριεύει και στη δίνη του δεν ξεχωρίζει ένοχο, αθώο.
Εκκολάπτεται στο μοιρολόγι των γυναικών μπροστά στο νεκρό θύμα.
Φαίνεται ως θρήνος για το βίαιο χαμό.
Όμως είναι αμετάκλητη παραίνεση εκδίκησης, για να επέλθει δικαιοσύνη.
Η εκδίκηση ωριμάζει με την πάροδο του χρόνου.
Προηγούνται συσκέψεις οι οποίες αποβλέπουν σε δύο τομείς. Ποιός ή ποιοί επιβάλλεται να δράσουν.
Στο δεύτερο τομέα να στοχοποιηθούν τα θύματα.
Στις δύσκολες αυτές περιπτώσεις για την κοινωνία, υπάρχουν άτομα κύρους που αναλαμβάνουν το ρόλο του ειρηνοποιού.
Διαμεσολαβήσεις με τις εμπλεκόμενες οικογένειες για την πολυπόθητη αποκαταστική προσέγγιση.
Δύσκολη υπόθεση η αναγνώριση του λάθους και η αποδοχή από την αντίπερα πλευρά, ώστε να παγιωθεί ειρηνική συνύπαρξη και ο κύκλος του αίματος να κλείνει οριστικά.
Η γεωγραφική απομόνωση, κωμοπόλεις και χωριά, μακριά από πολιτιστικά κέντρα, ευνοούν τη βεντέτα.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης στη δικαιοσύνη, ωθεί στην ιδιωτική τιμωρία.
Η κατοχή όπλων, ιδιαίτερα χωρίς τη νόμιμη άδεια, λειτουργεί ως παρότρυνση χρησιμοποίησής τους.
Το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο σε συνδυασμό με τη σφαλερή πίστη ότι η βεντέτα είναι έθιμο συνέχειας, συμβάλλει στη διαιώνισή της.
Χρέος της πολιτείας, με προσεκτικές τομές, να εργαστεί ώστε να διασφαλίζεται ηρεμία ύστερα από κάθε έκνομη ενέργεια, που πιθανόν να αναδείξει μία νέα βεντέτα ή να αναζωπυρώσει μία παλαιά.




