Ο πλανήτης παρακολουθεί παιδοκτονίες σε livestream, ανάμεσα σε unboxing και TikTok συνταγές. Ένα timeline που γεμίζει με νεκρά βρέφη, emojis και post περί «σύνθετων ζητημάτων» και «λεπτών γεωπολιτικών ισορροπιών».
Οι βόμβες πέφτουν πια σε μαιευτήρια. Τα νοσοκομεία δεν έχουν ρεύμα. Τα παιδιά πίνουν μολυσμένο νερό και πεθαίνουν από αφυδάτωση δίπλα σε δεξαμενές με το λογότυπο της UNICEF. Κι εμείς εξηγούμε το «πλαίσιο».
Ζυγίζουμε τον θάνατο με βάση στρατηγικές και το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα», χωρίζουμε τις φρίκες σε «κατανοητές» και «υπερβολικές», ξεχνώντας ότι μιλάμε για παιδιά που κοιμούνται σε σκηνές και ξυπνάνε θαμμένα.
Για παιδιά που μεγαλώνουν μέσα στη σκόνη, στο αίμα και στα ουρλιαχτά. Για παιδιά που πεθαίνουν γιατί γεννήθηκαν στο λάθος γεωγραφικό μήκος και πλάτος.
Όταν βλέπεις ένα κοριτσάκι καμένο απ’ τα εκρηκτικά και αναρωτιέσαι: «Ναι, αλλά μήπως υπήρχε βάση της Χαμάς εκεί κοντά;», τότε το τέρας δεν είναι στη Γάζα. Είναι μέσα μας.
Δεν υπάρχει πιο σκοτεινή σελίδα από εκείνη που γράφεται με την αδιαφορία. Γιατί εκεί δεν σκοτώνεις μόνο ανθρώπους. Σκοτώνεις και την Ιστορία. Και κάπως έτσι, γίνεται ο θάνατος του παιδιού αποδεκτός.
Μόνο που δεν υπάρχουν «παράπλευρες απώλειες» όταν θάβεις παιδιά. Υπάρχουν δολοφονίες. Μεθοδικές και επαναλαμβανόμενες. Δολοφονίες που έχουν στρατηγική υπογραφή και πολιτική κάλυψη.
Αν δεν μπορείς να πεις ξεκάθαρα ότι δεν σκοτώνουμε παιδιά, τότε έχεις διαλέξει ήδη πλευρά και δεν είναι η ανθρώπινη. Όταν σκοτώνονται παιδιά, δεν υπάρχουν πλευρές. Ούτε αξίες, ούτε ανθρωπιά, ούτε Ευρώπη. Υπάρχει μόνο η κόλαση.
Ένα βρέφος που πέθανε από αφυδάτωση καταγράφεται ως «δευτερεύουσα επίπτωση». Ένα παιδί που διαμελίστηκε από έκρηξη βαφτίζεται «παράπλευρη ζημιά». Μια οικογένεια που θάφτηκε ολόκληρη κάτω από τα ερείπια καταλήγει «απώλεια που διερευνάται».
Έτσι χωρίς πολλά λόγια το αίμα γίνεται data, ο πόνος των ανθρώπων μια παράγραφος σε κάποιο non-paper και ο θάνατος ένα σημείο στην ατζέντα των επόμενων συνομιλιών.
Αν αυτή είναι η πρόοδος που πετύχαμε, να βλέπεις ένα βίντεο με κομμένα πόδια και να λες «Η σιωπή μας δεν είναι αδιαφορία, είναι επένδυση σταθερότητας», τότε δυστυχώς το μόνο που καταφέραμε είναι να εξελίξουμε τη βαρβαρότητα σε θεσμό.
Να βλέπουμε τον πόνο μέσα από ένα φίλτρο συμφέροντος. Με λογότυπο, με χρηματοδότηση, με θεσμική γλώσσα.
Ένας κόσμος που σκοτώνει οργανωμένα και θρηνεί μετρημένα. Γιατί αν δεν μπορείς να πεις ξεκάθαρα τι συμβαίνει στη Γάζα, τότε έχεις διαλέξει ήδη πλευρά και δεν είναι η ανθρώπινη. Βασικά όταν σκοτώνονται παιδιά, δεν υπάρχουν πλευρές. Ούτε αξίες, ούτε ανθρωπιά, ούτε Ευρώπη. Υπάρχει μόνο η κόλαση.
Α. Ντινιακός




