Μαζί με τους ασθενείς του κορωνοϊου έχουμε κι έναν άλλο μεγάλο ασθενή την οικονομία. Μεγάλο το πλήγμα ιδιαίτερα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που κυριολεκτικά χαροπαλεύουν να επιβιώσουν. Και δίπλα σε αυτούς που δίνουν μάχη ζωής υπάρχουν και αυτοί που ασκούν το «επιχειρείν» με κρατικούς πόρους. Έτσι πλάι στο μεγάλο δημόσιο τομέα ανθίζει ένας ακόμα μεγαλύτερος κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας.
Κάποιοι από τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους εκθειάζουν την αύξηση των ιδιωτικών πρωτοβουλιών αποσιωπώντας ότι στηρίζονται οι περισσότερες από αυτές σε επιχορηγήσεις και πλήρη χρηματοδότηση από προγράμματα που καλύπτουν τα λειτουργικά τους έξοδα και το περίσσευμα είναι το κέρδος.
Μηδέν επιχειρηματικό ρίσκο ασφαλέστατο κέρδος.

Κρατικοδιαίτη ιδιωτική πρωτοβουλία. Σ΄ αυτήν την βάση δομήθηκε η ελληνική οικονομία και κοινωνία και έτσι πορεύτηκε για δεκαετίες η χώρα δημιουργώντας στο διάβα του χρόνου νοοτροπίες και συμπεριφορές που με την σειρά τους δημιούργησαν αγκυλώσεις και στρεβλώσεις στο οικονομικό , κοινωνικό και πολιτικό σύστημα εμποδίζοντας την χώρα να προχωρήσει στο μέλλον μέσα από υγιείς λειτουργίες .
Η οικονομία μας είναι δομημένη με τέτοιον τρόπο που οι «μεγάλες δουλειές» προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από το κράτος, ή ελέγχονται από αυτό τόσο ασφυκτικά που δεν μπορεί να προχωρήσουν χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του «πολιτικού προϊσταμένου» του εκάστοτε επιχειρηματία.
Η πραγματικά ιδιωτική οικονομία είναι δυστυχώς πολύ μικρή, και η κατάσταση αυτή δεν είναι επιλογή των επιχειρηματιών αλλά επιλογή του πολιτικού συστήματος και του ελληνικού κράτους συνακόλουθα .
Αυτός ο σφικτός εναγκαλισμός και η αθέμιτη συν- αλλαγή πότισε το δένδρο της διαφθοράς που άνθησε και σκέπασε τα πάντα . Αλήθεια , πόσοι έντιμοι επιχειρηματίες έχασαν δουλειές, έχασαν κέρδη ή και τις επιχειρήσεις τους, επειδή τις δουλειές τις πήραν αυτοί που βρήκαν τον κατάλληλο τρόπο «συνεννόησης» με το κράτος , ενώ εκείνοι ήξεραν μόνο να κάνουν καλά τη δουλειά τους;
Αυτό βέβαια δεν απαλλάσσει καθόλου τον ιδιώτη από την ευθύνη του: η διαφθορά θέλει δύο. Όμως ο ιδιώτης δεν έχει ορκιστεί να προάγει το συμφέρον του Δημοσίου, ενώ ο κρατικός λειτουργός, είτε είναι δημόσιος υπάλληλος είτε στέλεχος της κυβέρνησης σε οποιαδήποτε βαθμίδα, έχει ορκιστεί ακριβώς επειδή είναι και θεματοφύλακας.

Η σύγκρουση με τον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό δεν είναι εύκολη υπόθεση, ακριβώς επειδή είναι βαθιά ριζωμένος στην ελληνική πραγματικότητα. Χρειάζεται να γίνει πραγματική επανάσταση για να αλλάξουμε πορεία και αυτό επιβάλει πολιτική βούληση του πολιτικού συστήματος να προχωρήσει στην επαν-ίδρυση ουσιαστικά του κράτους , σε θεσμικό εκ-συγρονισμό , σε νέο παραγωγικό μοντέλο.
Επίσης επιβάλλει από τους πολίτες αλλαγή νοοτροπιών και συμπεριφορών που μπορεί να συμβεί σε τρία βασικά επίπεδα : μέσω της παιδείας , μέσω του νομικού πλαισίου και απονομής δικαιοσύνης και μέσω του επαναπροσδιορισμού της σχέσης κράτους – πολίτη.
Δυστυχώς αυτά απουσιάζουν και έτσι διαιωνίζεται η στρεβλότητα εμποδίζοντας την έξοδο της χώρας από τον κλοιό της κρίσης και του πολύπλευρου τέλματος με τα τραγικά αποτελέσματα.

