Connect with us

Published

on

 

Πώς ξεκίνησε η ιδέα της «Ταράτσας του Φοίβου» και πώς επιλέχθηκαν οι μόνιμοι συνεργάτες που θα την στελεχώσουν;

Το καλοκαιράκι του 13’ για κάποιο λόγο πήγαινα στο παλιό μου σπίτι στην Καλλιθέα και διάβαζα όλη τη βιβλιογραφία που αφορούσε το ελληνικό θέαμα, το αθηναϊκό θέαμα, το κάθε είδους λαϊκό θέαμα που ανθούσε στην πόλη σε όλες τις δύσκολες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Από τις πρώτες επιθεωρήσεις, από τα πρώτα βαριετέ, το Ακροπόλ, το Παρκ και το Μετροπόλιταν, τη μάχη των επιθεωρήσεων του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη, τα μαγαζιά που άνοιγε ο Ζαμπέτας με τη Μοσχολιού, τις παραστάσεις του Ελεύθερου Θεάτρου στο Άλσος Παγκρατίου, το Κύτταρο. Σκεφτόμουν ότι όλα αυτά έγιναν σε απόκοσμες εποχές, πολύ πιο δύσκολες ακόμα και από αυτήν, την πραγματικά δύσκολη που βιώνουμε την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα και παρ’ όλα αυτά από την καλλιτεχνική αυτοθυσία, την διάθεση και το μεράκι κάποιων ανθρώπων που ονειρευόντουσαν και συντόνιζαν τέτοια θεάματα, δημιουργούσαν ιστορικά προηγούμενα. Ήταν κάτι σαν ξέφωτα μέσα σε μία ιστορία που σκόρπιζε πτώματα δεξιά κι αριστερά.

Έγραψα λοιπόν το τραγούδι «Μπάσταρδος γιος» εμπνευσμένος απ’ όλα αυτά. Αλλά από τότε, σκεφτόμουν ότι θα μου άρεσε πάρα πολύ να συντονίσω κι εγώ ένα τέτοιο θέαμα, με τους ανθρώπους που θεωρώ ταλαντούχους απ’ όλη την Αθήνα. Γνωστούς και άγνωστους. Από γνωστούς μουσικούς και ηθοποιούς, μέχρι παιδιά που στήνουν μόνοι τους επιθεωρησιακά θεάματα, όπως οι Στενός Κορσές και οι Δε Βαριέτε. Ήθελα να αναπαρασταθεί αυτό το σκηνικό του ταλέντου που υπάρχει σε κάθε συνοικιακή πολυκατοικία, όμως δε βγαίνει έξω. Θα θυμάσαι στη σχολική σου τάξη, τον κωμικό, την κοπέλα που χόρευε τέλεια, την κοπέλα που είχε ωραία φωνή στις γιορτές, τον τύπο που έγραφε τραγουδάκια. Η ιδέα για μία σύγχρονη εκδοχή της Μάντρας του Αττίκ, ή του Mupped Show αν θέλεις, ήταν αυτό που γέννησε την έννοια της Ταράτσας. Για δύο χρόνια έψαχνα χώρο και έτυχε να επισκεφτώ την ταράτσα του Μαρασούλη, ο οποίος μου είπε ότι αυτός ο χώρος δεν έχει εκμεταλλευτεί ποτέ και είναι κρίμα να χαραμίζεται γιατί έχει την πιο ωραία θέα της Αθήνας. Έτσι είπα «Εδώ είμαστε».

Αυτή τη φορά έχεις αναλάβει το ρόλο του κομπέρ και επιλέγεις να μας πεις ελάχιστα δικά σου τραγούδια. Εκπληρώνεις μια νέα καλλιτεχνική σου ανάγκη και όχι αυτή του τραγουδοποιού;

Λέω μόνο τέσσερα δικά μου τραγούδια. Τραγουδάω βέβαια τραγούδια άλλων. Κάνουμε ένα medley με την ιστορία του σατυρικού τραγουδιού στον 20ο αιώνα, ή ένα άλλο με διαφημίσεις του 80’ ή στα μέρη των καλεσμένων τραγουδάω τα τραγούδια τους, αλλά δε με ενδιέφερε εν προκειμένω να προβληθεί ακόμα μια φορά το δικό μου τραγούδι. Άλλωστε από το 89’ που ξεκίνησα πολύ μικρός μέχρι τώρα, που κοντεύουν 30 χρόνια, έχω παίξει πάρα πολύ. Παίζω συνέχεια τα τραγούδια μου. Και φέτος θα τα παίξω. Δεν είναι λίγες οι φορές που μπορώ να κάνω αυτό το πράγμα. Αλλά το να μπορέσω να συντονίσω ένα αγαπησιάρικο θέαμα, στο οποίο είτε τα τραγούδια τα έχω γράψει εγώ ή άλλοι – κυρίως άλλοι – αλλά είναι πράγματα που αγαπώ και πιστεύω πολύ είναι κάτι που δεν το κάνεις κάθε μέρα.

Η θεματολογία της «Ταράτσας» αντλείται περισσότερο από παλαιότερες εποχές, και όχι τόσο από τη σημερινή.

Όχι πάντα. Εμένα δε με ενδιαφέρει το ρετρό από μόνο του σαν κατάσταση. Υπάρχει παγκόσμια μια ρετρολαγνία. Υπάρχουν και μελέτες για τη ρετρομάνια, που είναι ένα φαινόμενο της δεκαετίας του 2010. Παλιά ρούχα, παλιά φουστάνια, αναβιώσεις μουσικών ειδών, από το πανκ ροκ μέχρι τη ρέγκε και από το σουίνγκ μέχρι το ρεμπέτικο. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι το ποιητικό περιεχόμενο της στροφής αυτής. Δηλαδή ένας σύγχρονος άνθρωπος με το δικό του σύγχρονο πρόβλημα και τη δική του σύγχρονη αγωνία, γιατί επιλέγει να φορέσει ένα παλιό φουστάνι, τι σημαίνει γι΄ αυτόν; Είναι απλά ένα πράγμα που μας γυρνάει πισιθάνατα σε μια διαπίστωση του τύπου «Αχ τι ωραία τα κάναμε τότε και τι χάλια είμαστε σήμερα» ή προσπαθούμε να βρούμε γιατί και σε εποχές εφιαλτικές, πείνας, εμφυλίου κλπ, οι άνθρωποι του θεάματος αντιδρούσαν με ένα είδος τεχνητής ομορφιάς, ομορφιάς της τέχνης δηλαδή; Αυτό ήθελα να κάνω. Χρησιμοποιούμε στοιχεία από το 1928, ή από τα 80s ή από τα ρεμπέτικα κλπ, αλλά το χιούμορ και η καφρίλα είναι τωρινά. Υπάρχει δηλαδή κάτι που ενώνει όλα αυτά με το χιούμορ του Saturday Night Live ή το χιούμορ μιας σύγχρονης κάφρικης αντίληψης.

Πόσο σε ενδιαφέρει το θέαμα όταν τραγουδάς;

Πάρα πολύ. Ακόμα κι όταν γράφω τα τραγούδια μου, φαντάζομαι πώς θα τα παίξω στη σκηνή, τι ιστορίες θα πω. Αυτό ήταν και το δίλημμά μου ως παιδί. Μουσική ή θέατρο. Μουσική ή σινεμά. Τη μία χρονιά έλεγα ότι θέλω να γίνω σκηνοθέτης, την άλλη ηθοποιός, την άλλη μουσικός, την άλλη τραγουδιστής. Τελικά άκουσα μια συμβουλή του Χατζιδάκι, που μου είπε «Ένα πράγμα θα κάνεις. Ένα πράγμα θα ακολουθήσεις. Μη γίνεις τουρίστας. Κι αν είσαι καλός σε αυτό το πράγμα, τότε αυτό θα γίνει το όχημά σου για να κάνεις όλα τα’ άλλα». Κι είχε δίκιο τελικά, γιατί αν ήμουν ένας τραγουδιστής παύλα ηθοποιός, παύλα και κάτι άλλο, δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί. Το ότι επέλεξα ασκητικά από τα 12 μέχρι τα 25 να μελετήσω όλο τον κόσμο της τραγουδοποιίας και το όχημά μου να είναι αυτό, τώρα μου κάνει αρκετά εύκολο το να εντάξω και την ηθοποιία μέσα σε αυτό, γιατί έχει βάση το πρώτο πράγμα με το οποίο ασχολήθηκα.

Το 2017 σε βρίσκει οπαδό των projects. Τόσο οι εμφανίσεις σου το χειμώνα στο Hotel Ερμού, όσο και οι καλοκαιρινές σου εμφανίσεις ήταν θεματικές, με καλεσμένους και εκπλήξεις. Έχεις αποφασίσει ότι από δω και πέρα θα κινηθείς σε τέτοιους δρόμους;

Όχι απαραίτητα. Μπορεί αυτό που θέλω να κάνω το χειμώνα ή του χρόνου να είναι να βγω με μια κιθάρα κι ένα πιάνο και να παίξουμε τριάντα τραγούδια μου. Αλλά γενικώς, η αλήθεια είναι ότι η κλασική best off λογική της μουσική σκηνής, του στυλ, στήνουμε μία μπάντα παίρνουμε και μια κοπέλα και λέμε ένα απάνθισμα των τραγουδιών μας, δεν μου αρκεί από μόνη της. Μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο 5 ή 6 φορές μέσα στη χρονιά, αλλά θέλω και κάτι ακόμα. Θέλω να αγχώνομαι, θέλω να ρισκάρω, να βλέπω όνειρα ότι βγαίνω στη σκηνή και δεν τα καταφέρνω. Αν αισθάνομαι ότι βαράω κάρτα σε κάτι που ξέρω ότι μπορώ να το κάνω καλά, δεν μου λέει κάτι.

Φέτος, τόσο στο Hotel Ερμού, όσο και στην «Ταράτσα», συνεργάστηκες με τα μεγαλύτερα ονόματα του τραγουδιού και του θεάτρου. Κανείς δεν αρνήθηκε μια σύμπραξη μαζί σου. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;

Πολύ μεγάλη περηφάνια, τιμή και συγκίνηση. Δεν έλαβα καμία άρνηση. Όλοι βρήκαν το χρόνο και άνθρωποι εξαιρετικά ακριβοθώρητοι και καλλιτεχνικά απαιτητικοί. Αυτό με κάνει να αναγνωρίσω κι εγώ μέσα μου ότι το παιδάκι που έχει στήσει ένα παιχνίδι και καλεί συμπαίκτες, αρέσει και στους άλλους. Και αρέσει και σ’ αυτούς που ο ίδιος θαυμάζει. Είναι πολύ σημαντικό.

Φέτος στην Ταράτσα εγκαινιάσατε και τους αγώνες δημιουργίας τραγουδιού «Ζαρντινιέρα Academy».

Αυτή η ιδέα προέκυψε από μια προβληματική, ότι εφόσον ανθεί το talent show και αρέσει πολύ και στον κόσμο ως μορφή ψυχαγωγίας και εφόσον πραγματικά βλέπεις παιδιά με εντυπωσιακές φωνητικές δυνατότητες να χάνονται μετά από λίγα χρόνια, λες «με τα τραγούδια, τι γίνεται;». Αν λείπει κάτι από αυτά τα παιδιά είναι το έργο. Είναι το ρεπερτόριο πάνω στο οποίο θα στηριχτούν και θα προχωρήσουν. Είναι γνωστό ότι όσοι άνθρωποι έκαναν καριέρα, σε κάθε είδος τραγουδιού, είναι αυτοί που ήταν αρκετά τυχεροί να συμβαδίσουν με δημιουργούς. Εγώ λοιπόν ήθελα να κάνω έναν αγώνα δημιουργών στην Ταράτσα. Αν δούμε σε λίγα χρόνια ότι ένα παιδί, ή δύο παιδιά θα είναι ο δημιουργός που πότισε για λίγο το δεντράκι του τραγουδιού, εγώ θα είμαι πολύ υπερήφανος που έδωσα μια σπρωξιά προς αυτή την κατεύθυνση. Γιατί αυτή είναι η μοναδική κατεύθυνση, η δημιουργία τραγουδιών. Μετά έρχονται όλα τα υπόλοιπα.

Η «Ταράτσα» είναι μια υπερπαραγωγή και μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς πόσοι άνθρωποι δούλεψαν πάνω και κάτω από τη σκηνή γι’ αυτή. Πώς το διαχειριστήκατε όλο αυτό οικονομικά;

Ακριβώς επειδή μας κόστισε πάρα πολύ και επειδή πραγματικά δουλεύουν πολλοί άνθρωποι, τουλάχιστον στην πρώτη χρονιά, τα εισιτήρια – και αυτή ήταν η μόνη κριτική που δεχτήκαμε – ήταν δυστυχώς κάπως υψηλά. Από την άλλη κάναμε το παν να μην είναι πολύ υψηλά. Αν θες να πας σε μια μουσική σκηνή και κλείσεις τραπέζι, θα πληρώσεις 35€ ελάχιστη κατανάλωση. Κι ακόμα κι αν δεν πίνεις θα είναι εκεί ένα μπουκάλι και θα σε περιμένει κι αν πάρεις και δεύτερη γύρα ξαναπληρώνεις. Εδώ πέρα εμείς δώσαμε τρεις δυνατότητες. Δηλαδή 30€, 23€ και 15€, ανάλογα τη θέση που κάθεται κανείς. Στα 15€ υπάρχει το ποτό, στα άλλα, όποιος δεν θέλει να πιει πληρώνει απλά αυτό που πληρώνει και παρακολουθεί το θέαμα, το οποίο είναι σχεδόν τετράωρο και απασχολεί 30 καλλιτέχνες επί σκηνής. Αν κάποιος θέλει να πιει, ανάλογα του τι θα πιει θα πληρώσει κάτι παραπάνω.

Δεν είναι πολύ πιο ακριβό από μία μουσική σκηνή. Αλλά δε σου κρύβω ότι στην αρχική μου ιδέα – ακριβώς επειδή ήθελα να αναβιώσω ένα λαϊκό θέαμα – θα ήταν να κάνουμε το προσιτότερο δυνατό. Δεν είναι πάντα εύκολο. Ειδικά όταν πρωτοχτίζεται ένας χώρος, οπότε είναι απαραίτητο να βγουν τα έξοδά του. Πιστεύω ότι τη δεύτερη χρονιά της ταράτσας – γιατί θα λειτουργήσει και δεύτερη χρονιά – θα λύσω πολλά από τα προβλήματα που προέκυψαν την πρώτη.

Τόσο η «Ταράτσα», όσο και το τελευταίο σου cd είναι νοσταλγικά. Περνάς φάση νοσταλγίας; Είναι μια αντίδραση στην κυνικότητα της εποχής;

Γενικώς, εμένα με απασχολεί πάρα πολύ η μνήμη, ως ανθρώπινη διαδικασία, ως ανθρώπινο όχημα, περισσότερο από τη νοσταλγία. Η νοσταλγία, πολλές φορές είναι και κάτι αηδιαστικό. Δηλαδή βλέπεις πράγματα που εξιδανικεύουν ένα παρελθόν, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν την ιστορία, τις αντιφάσεις. Λες «ο αείμνηστος τάδε…» που μπορεί πολλές φορές να ήταν και λίγο κάθαρμα αυτός ο αείμνηστος. Λοιπόν η μνήμη είναι μια διαδικασία που τα θυμάται όλα, και τα καλά και τα κακά. Μπορείς να απολαύσεις διηγήσεις παλαιών ηθοποιών που λένε για τα στραβά του τάδε μεγάλου κλπ, ή απολαμβάνεις μια διήγηση όταν σου μιλάει για το θέαμα του Αττίκ και μετά σου λέει και για την αυτοκτονία του Βερονάλ ή του τι συνέβη στην κατοχή. Αυτό το πράγμα είναι η μνήμη. Και η μνήμη είναι εδώ για να σου προστατεύσει το μέλλον. Την ίδια νυχτερινή διαδρομή θα κάνουμε κι εμείς και η μνήμη ξέρει και πού ήταν το ξέφωτο και πού σου την παραμόνευε ένας ληστής να στην πέσει. Αυτό είναι και η σπερματική αρχή της επιστήμης της ιστορικής και είναι και η σπερματική αρχή της επιστήμης της ψυχιατρικής. Είναι δηλαδή ένα είδος θεραπείας το βούτηγμα μέσα στη μνήμη. Αυτό το πράγμα με ενδιέφερε κι εμένα, εκεί γύρω στα σαράντα μου, όταν ξεκίνησα να γράφω την Καλλιθέα και έκανα κι αυτό το πράγμα με την Ταράτσα. Το να βρούμε δηλαδή μέσα από τη συλλογική μνήμη τα πράγματα που μας κάνουν δυνατούς. Τα πράγματα που είναι συνδυασμένα πια με το συλλογικό DNA και μπορούν να πάνε λίγο πιο μπροστά την Αθήνα, την τέχνης της…

Πάντα όμως εκπέμπεις έναν ρομαντισμό.

Ναι, αλλά όχι γερμανικού τύπου. Υπάρχει δηλαδή ο ρομαντισμός του 19ου αιώνα, όπου κόβουν δύο άνθρωποι τις φλέβες τους για να φτάσουν μαζί στο θάνατο. Εγώ έχω ένα μεσογειακού τύπου ρομαντισμό, λίγο commedia italiana, λίγο Φελίνι, λίγο νότια κωμωδία γαλλική. Αυτού του τύπου η παραθαλάσσια μελαγχολία, η μελαγχολία μιας πόλης μεσογειακής, αρχαίας, οπού δίπλα στα ερείπια ανθούν οι πολυκατοικίες και οι άνθρωποι, είναι ένας ποιητικός χώρος που μου αρέσει πάρα πολύ.

Άμα τη εμφανίσει σου τάραξες τα νερά. Ο ήχος και κυρίως ο στίχος σου, ήταν κάτι πρωτόγνωρο και ξεχωριστό. Από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζεις πάντα να κάνεις πρωτοπόρα πράγματα. Αυτό σου προκύπτει ή το επεξεργάζεσαι στο μυαλό σου;

Ένστικτο είναι. Σου λέω, ξαφνικά, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος άρχισα να διαβάζω τέτοια βιβλία, σαν αυτά που σου είπα στην αρχή. Διψούσα εγώ για να γίνει κάτι τέτοιο και έβλεπα ότι έλειπε. Δηλαδή σκέφτηκα «Υπάρχει κάτι τέτοιο να πάω», κάνει κανένας κάποιο τέτοιο βαριετέ; Όταν βλέπεις ότι υπάρχουν παιδιά που το προσπαθούν, αλλά δεν υπάρχει ένας χώρος που να γίνεται κάτι τέτοιο είπα να το κάνω. Έτσι μου προέκυψαν κι άλλες ιδέες. Έβλεπα για παράδειγμα έναν πολυοργανίστα και σκέφτηκα την big band. Αλλά αυτά έβγαιναν μέσα από ενστικτώδεις εμμονές. Δεν κάθομαι δηλαδή το φθινόπωρο και λέω «για να δούμε μια ωραία ιδέα τι θα κάνω φέτος κλπ».

Έχεις δηλαδή ανοιχτές τις κεραίες σου.

Εγώ κάθε χρόνο πηγαίνω και βλέπω πολλούς νέους καλλιτέχνες. Μου αρέσει πολύ αυτό. Βλέπω τι κάνουν τα νέα group, τι κάνουν οι νέοι θίασοι στο θέατρο. Θέλω να βλέπω τι γίνεται, πού πηγαίνει η αγωνία η καλλιτεχνική. Οπότε όταν βλέπω παιδιά, όπως οι Δε Βαριέτε και άλλα αντίστοιχα σχήματα, θέλω αμέσως να τους δω, να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες. Καταλαβαίνω ποια δημιουργικά οχήματα έχουν κάτι να πούνε. Εκείνη την ώρα δεν είμαι κάποιος σοφός και επαΐων που πάει να το καπελώσει αυτό, είμαι κάποιος που θέλει να δει πώς γίνεται αυτό το πράγμα που κάνουν να βγει στο φως, να το γνωρίσουν περισσότεροι. Επομένως νομίζω ότι αυτό είναι ένα κλειδί. Κάπως σιχαίνομαι τους καλλιτέχνες που λένε «εμείς στην εποχή μας κάναμε κλπ». Δεν ισχύει αυτό. Απλά δεν τους ενδιαφέρει τι κάνουν τα παιδιά στην πόλη αυτή τη στιγμή και δεν τους ενδιαφέρει να τους δώσουν και μια σπρωξιά να πάρουν αυτά τα ηνία. Είναι ένα άρρωστο στοιχείο καλλιτεχνικό το οποίο ευδοκιμεί και στην Ελλάδα για κάποιο λόγο.

Η «Ταράτσα» ρίχνει αυλαία το Σεπτέμβριο. Ποια είναι τα χειμερινά σου σχέδια και πώς σκοπεύεις να συνεχίσεις αυτό το Project που ξεκίνησε με τόση επιτυχία;

Έχω δυο ιδέες που θέλω να συμβούν.Η μία είναι κάπως απλή. Θα ήθελα να παίξω στο Six Dogs χωρίς διακοπή τους δύο τελευταίους μου δίσκους. Τον «Αόρατο άνθρωπο» και την «Καλλιθέα». Να παίξω ολοζώντανα δύο δίσκους. Και αυτό είναι κάτι που δε βλέπω συχνά και θα ήθελα να το δω. Θα ήθελα δηλαδή να πάω και να δω το Σαββόπουλο να παίζει μόνο το «Βρώμικο ψωμί» ή τους Κατσιμιχαίους να παίξουν μόνο τα «Ζεστά ποτά» ή ο Κραουνάκης με την Πρωτοψάλτη να παίξουν μόνο το «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ». Αλλά ζωντανά και με τη σειρά. Είναι μικρά μουσικά έργα. Επειδή λοιπόν αυτοί οι δίσκοι είναι πολύ αγαπημένοι και επειδή πια μπορώ να τους δω και λίγο από απόσταση, θα ήθελα να το κάνω αυτό και μάλιστα σε μικρό χώρο για λίγους θεατές. Αυτό είναι η μία ιδέα. Και η άλλη είναι μια μουσική παράσταση που θέλω να κάνω στο Passport Κεραμικός από Γενάρη – Φλεβάρη.

Την Ταράτσα θέλω να την λειτουργήσω όλη την εβδομάδα με θέαμα ποικιλιών. Θέλω να κρατήσω την Τετάρτη και την Πέμπτη για το δικό μου βαριετέ, αλλά θέλω και η Δευτέρα να σηματοδοτεί κάτι και η Τρίτη και η Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Κάτι πολύ διαφορετικό όμως. Μια ωραία ιδέα είναι τις Τρίτες ένας επώνυμος Αθηναίος να παρουσιάζει στο κοινό την αγαπημένη του ταινία ή την Κυριακή να γίνεται χώρος για παιδικό θέαμα. Τέτοια πράγματα σκέφτομαι. Το πώς θα διαμορφωθεί το ίδιο μου το βαριετέ θα το δουλέψω το χειμώνα. Ευτυχώς βρήκα τέσσερις καταλυτικούς συνεργάτες. Τον Άγγελο Τριανταφύλλου στη σκηνοθεσία, την Έλλη Παπαγεωργακοπούλου στα σκηνικά και τα κοστούμια, τον Αλέκο Αναστασίου στα φώτα και το Γιάννη Πετρούνια στον ήχο, που είμαστε πια μία ομάδα που μπορούμε να το πάμε κι ένα βήμα παραπάνω.

Η “Ταράτσα του Φοίβου” συνεχίζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη έως τις 28 Σεπτεμβρίου.

Click to comment

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

15 Φεβρουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα για τον Καρκίνο της Παιδικής Ηλικίας

Published

on

By

Η 15η Φεβρουαρίου είναι αφιερωμένη στα παιδιά που παλεύουν με τον καρκίνο, στα παιδιά που νίκησαν τη μάχη και σε εκείνα που δεν είναι πια κοντά μας.

Η «Φλόγα», ο σύλλογος γονιών παιδιών με νεοπλασματικές ασθένειες, συνεχίζει τον αγώνα για καλύτερη ιατρική φροντίδα, στήριξη των οικογενειών και εξάλειψη των ανισοτήτων στην πρόσβαση στις θεραπείες.

15η  Φεβρουαρίου: Μια  ημέρα αγάπης, για να τιμήσουμε τη γενναιότητα και το κουράγιο των παιδιών που αντιμετωπίζουν τώρα τον καρκίνο, των παιδιών που έχουν αποθεραπευθεί, των παιδιών που δεν είναι πια κοντά μας. Συνεχίζουμε να ελπίζουμε, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, συνεχίζουμε να νικάμε!

 

4 στα 5 παιδιά με καρκίνο γίνονται καλά

Ο καρκίνος της παιδικής και εφηβικής ηλικίας είναι μια σπάνια, απειλητική για τη ζωή του παιδιού, ασθένεια. Ωστόσο, στις χώρες υψηλού εισοδήματος το 80% των παιδιών με καρκίνο γίνονται καλά. Δεν είναι μία νόσος αλλά δεκάδες διαφορετικές μορφές. Διαφέρει από τον καρκίνο των ενηλίκων και γι’ αυτό απαιτεί εξειδικευμένη θεραπεία και αντιμετώπιση. Στον καρκίνο της παιδικής ηλικίας δεν υπάρχει πρόληψη! Ωστόσο, η έγκαιρη διάγνωση και η ενδεδειγμένη ιατρική φροντίδα, οδηγούν σε ίαση περισσότερα παιδιά κι εφήβους. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να υπάρχει σωστή ενημέρωση και πρόσβαση στις κατάλληλες θεραπείες.

Όταν ένα παιδί νοσεί από καρκίνο, νοσεί όλη η οικογένεια

Ο καρκίνος στο παιδί είναι ένα συνταρακτικό γεγονός που αλλάζει ριζικά την καθημερινότητα της οικογένειας. Οι θεραπείες είναι χρονοβόρες και επίπονες και απαιτούν συνεχείς επισκέψεις στο νοσοκομείο, με αποτέλεσμα το παιδί να αποκόπτεται από τις δραστηριότητές του, οι γονείς να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους και τα αδέλφια να περνούν αρκετό χρόνο μόνα ή με άλλους συγγενείς. Σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση η οικογένεια χρειάζεται στήριξη από το φιλικό, κοινωνικό αλλά και σχολικό περιβάλλον. Πολλές φορές αρκεί απλώς να κρατάμε επαφή, να δείχνουμε διακριτικά το ενδιαφέρον μας και να βοηθάμε τα παιδιά να επιστρέψουν ομαλά στο σχολείο.

Ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας σε αριθμούς:

Κάθε χρόνο στην Ευρώπη πεθαίνουν από καρκίνο πάνω από 6.000 παιδιά και έφηβοι.

Στις χώρες υψηλού εισοδήματος το 80% των παιδιών με καρκίνο γίνονται καλά, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τις χώρες χαμηλού εισοδήματος είναι μόλις 20%.

Κάθε χρόνο στην Ευρώπη νοσούν 15.000 παιδιά και 20.000 έφηβοι 15-24 χρονών.

Στην Ελλάδα νοσούν κάθε χρόνο 300 περίπου παιδιά.

 

Εστιάζουμε στις προκλήσεις και τις ανισότητες

Η Φλόγα συμμετέχει στις δράσεις ευαισθητοποίησης που οργανώνουν από κοινού η Childhood Cancer International (CCI) – ο διεθνής φορέας των συλλόγων γονέων και ασθενών – και η Διεθνής Εταιρεία Παιδιατρικής Ογκολογίας (SIOP).

Η Φλόγα είναι ιδρυτικό μέλος και συμμετέχει στο Διοικητικό Συμβούλιο της Childhood Cancer International (CCI) που ξεκίνησε το 1994. Σήμερα είναι ο μεγαλύτερος οργανισμός υποστήριξης ασθενών με καρκίνο της παιδικής ηλικίας στον κόσμο. Εκπροσωπεί 183 συλλόγους γονέων παιδιών με καρκίνο από 93 χώρες και στις 5 ηπείρους.

Είμαστε οι γονείς των παιδιών που έτυχε να νοσήσουν από καρκίνο

Γι’ αυτό γνωρίζουμε καλύτερα απ’ τον καθένα, τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά με καρκίνο και οι οικογένειές τους, όπως επίσης και τις ελλείψεις στη Δημόσια Υγεία. Η αγωνία μας να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας και η ανάγκη μας για πρόσβαση σε θεραπείες αντίστοιχες με αυτές στην υπόλοιπη Ευρώπη και τις ΗΠΑ, οδήγησε στην ίδρυση και τη συνέχιση του έργου της Φλόγας για 43 ολόκληρα χρόνια. Σήμερα, εκπροσωπούμε χιλιάδες οικογένειες σε όλη την Ελλάδα και έχουμε καθιερωθεί ως βασικός πυλώνας στήριξης της λειτουργίας των Ογκολογικών Τμημάτων των Παιδιατρικών Νοσοκομείων της Αθήνας.

Απόλυτη προτεραιότητα μας να αξιοποιήσουμε τα όπλα που θέτει στη διάθεσή μας η εξέλιξη της ιατρικής και της τεχνολογίας και να πετύχουμε ίαση σε περισσότερα παιδιά ακόμα.

Το έργο μας:

Βελτιώνουμε την ιατρική φροντίδα με προμήθεια εξοπλισμού, πρόσληψη ιατρικού προσωπικού στα ογκολογικά τμήματα, τυποποίηση δειγμάτων μυελού των οστών κ.ά..

Χρηματοδοτούμε τη συμμετοχή της χώρας στην καθιέρωση των Διεθνών Θεραπευτικών Πρωτοκόλλων.

Φιλοξενούμε δωρεάν 50 οικογένειες από όλη την Ελλάδα, για όσο διάστημα πρέπει να παραμείνουν στην Αθήνα για τη θεραπεία των παιδιών τους.

Παρέχουμε νοσηλεία στο σπίτι σε συνεργασία με τα ογκολογικά τμήματα των παιδιατρικών νοσοκομείων.

Φροντίζουμε για την ψυχαγωγία των παιδιών στους ξενώνες και τη συμμετοχή τους σε θεραπευτικές κατασκηνώσεις στην Ιρλανδία και την Ιταλία.

Διεκδικούμε από τους αρμόδιους φορείς την καθιέρωση θεσμικού πλαισίου για τον καρκίνο της παιδικής ηλικίας.

Ενημερώνουμε σωστά την κοινή γνώμη και διαλύουμε τις προκαταλήψεις.

Συνεργαζόμαστε με διεθνείς οργανισμούς και αντίστοιχους συλλόγους του εξωτερικού.

Στηρίζουμε οικονομικά τις οικογένειες που έχουν ανάγκη και καλύπτουμε εξετάσεις που δεν καλύπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία.

 

 

 

 

 

 

 

 

Continue Reading

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τα power bank

Published

on

By

Οι φορητές μπαταρίες (power bank) έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, αφού μας επιτρέπουν να διατηρούμε τις συσκευές μας φορτισμένες, ακόμα και όταν βρισκόμαστε εν κινήσει. Είναι γεγονός ότι για την επιλογή ενός power bank οι περισσότεροι χρήστες δίνουν βάση στο μέγεθος, το βάρος ή την τιμή.

Ωστόσο, οι πιο ενημερωμένοι καταναλωτές κοιτούν την χωρητικότητα της μπαταρίας, η οποία μετριέται σε μιλιαμπερώρια. Στην πράξη όμως παρατηρούμε ότι τα power bank δεν αποδίδουν όση ενέργεια υπόσχονται. Γιατί συμβαίνει αυτό; Σε αυτό το άρθρο θα ανακαλύψουμε μαζί γιατί το power bank μας δεν αποδίδει όσο υπόσχεται και θα μάθουμε πώς να υπολογίζουμε την πραγματική χωρητικότητά του, σε mAh.

Γιατί το power bank μας δεν αποδίδει όλη τη δηλωμένη ενέργεια: Η χωρητικότητα που διαφημίζεται στις συσκευασίες των power bank, όπως 10.000 mAh ή 20.000 mAh, δεν είναι η πραγματική ποσότητα ενέργειας που λαμβάνουν οι συσκευές μας. Ο λόγος έχει να κάνει με τη φυσική λειτουργία των μπαταριών και τις απώλειες ενέργειας κατά τη διαδικασία φόρτισης. Οι περισσότερες φορητές μπαταρίες διαθέτουν εσωτερικές μπαταρίες λιθίου που λειτουργούν σε τάση περίπου 3,7V. Ωστόσο, η έξοδος προς τις συσκευές γίνεται στα 5V, που είναι το πρότυπο για τις περισσότερες φορητές συσκευές. Αυτή η διαφορά στην τάση επηρεάζει την πραγματική διαθέσιμη ενέργεια.

Πώς θα υπολογίσουμε τη χωρητικότητα του power bank μας: Ο πιο ακριβής τρόπος να υπολογίσετε τη διαθέσιμη ενέργεια είναι να μετατρέψουμε τη δηλωμένη χωρητικότητα σε Βατώρες (Wh). Αυτό γίνεται με τον παρακάτω τύπο:

Wh = (Δηλωμένη Χωρητικότητα σε mAh × 3.7V) / 1.000

Για παράδειγμα, για ένα power bank 10.000 mAh:

(10.000 mAh × 3.7 V) / 1.000 = 37 Wh

Ωστόσο, δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε ολόκληρη την ενέργεια των 37 Wh, καθώς υπάρχει απώλεια ενέργειας λόγω της μετατροπής τάσης και της θερμότητας. Το ποσοστό απόδοσης (efficiency rate) είναι συνήθως γύρω στο 80%.

Για να υπολογίσουμε λοιπόν, την πραγματική διαθέσιμη ενέργεια:

37 Wh × 0.80 = 29.6 Wh

Μετατροπή Wh σε mAh για την πραγματική απόδοση:

Η ενέργεια σε Wh μπορεί να μετατραπεί σε πραγματική απόδοση σε mAh για την έξοδο των 5V:

(29,6 Wh / 5 V) × 1.000 = 5.920 mAh

Αυτό σημαίνει ότι ένα power bank που διαφημίζεται ως 10.000 mAh, παρέχει πραγματικά περίπου 5.920 mAh σε τάση 5V.

Γιατί οι κατασκευαστές δηλώνουν υψηλότερες τιμές: Κάποιες εταιρείες, όπως η Ugreen, αναφέρουν δύο χωρητικότητες: την «χωρητικότητα κελιού» (cell capacity) και την «ονομαστική χωρητικότητα» (rated capacity). Παρόλο που τεχνικά δεν είναι ψευδές να δηλώνεται η χωρητικότητα της εσωτερικής μπαταρίας, οι καταναλωτές συχνά παραπλανούνται, καθώς δεν γνωρίζουν τις απώλειες που προκύπτουν κατά τη χρήση.

Πώς να επιλέξουμε το κατάλληλο power bank: Όταν αγοράζουμε ένα power bank, πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη τις πραγματικές ενεργειακές ανάγκες μας. Αν χρειαζόμαστε να φορτίσουμε τη συσκευή μας δύο φορές, πρέπει να βεβαιωθούμε ότι το power bank έχει αρκετή πραγματική χωρητικότητα για να καλύψει τις απαιτήσεις μας. Για παράδειγμα, αν η μπαταρία του smartphone μας έχει χωρητικότητα 4.000 mAh, ένα power bank με πραγματική απόδοση 6.000 mAh θα σας καλύψει για δύο περίπου φορτίσεις.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ της διαφημιζόμενης και της πραγματικής χωρητικότητας ενός power bank. Με τις παραπάνω πληροφορίες, μπορούμε να κάνουμε πιο ασφαλείς επιλογές και να αποφεύγουμε την αγορά συσκευών που δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις μας.

Βασίλης Μαθιουδάκης

bill.mathioudakis@gmail.com

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Continue Reading

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Λόγια ενός λούτρινου (γράφει η Χριστίνα Καρρά)

Published

on

By

Ξεκινάω επιθετικά και μπορείτε να με κρίνετε ανάλογα ,δεν με νοιάζει καθόλου.

Όλο τον χρόνο μωρέ είστε μούγκα στην στρούγκα και περιμένετε την ημερομηνία 14 του Φλεβάρη για να εκφράσετε τα συναισθήματά σας στο ταίρι σας; Καλέ τι καμώματα είναι αυτά;

Μόνο τότε πρέπει να ανοίγει γενναιόδωρα η πορτοφόλα του κυρίου;

Δηλαδή όλη την χρονιά δεν του πέρασε ποτέ από τον νου να της πάρει ένα ωραίο κόσμημα;

Μάλιστα ,κατάλαβα . Την μέρα του  Αγίου Βαλεντίνου τα καβούρια στην τσέπη παίρνουν προφανώς ρεπό, δεν εξηγείται αλλιώς βρε αδέλφια!

Εγώ προσωπικά έχω εκνευριστεί πολύ μαζί σας και γιατί να το κρύψω ;

Βρε αχάριστα πλάσματα τι άλλο να κάνω πια για σας;

Όλη την χρονιά σας χαμογελώ γλυκά μέσα από βιτρίνες ,πάνω σε ράφια και γενικότερα επιδιώκω την επαφή μαζί σας.

Στην κοιλίτσα μου φέρω καμιά φορά ένα συμπαθέστατο «Σε αγαπώ « ή και καρδούλα κόκκινη σαν λαχταριστή, κόκκινη ντομάτα .

Σπάνια μου δίνετε σημασία κι ακούω σχόλια τύπου «Πολύ ακριβό το λούτρινο αρκουδάκι «λες και κοστίζω όλα τα κινητά και ακίνητα που είχε ο Ωνάσης μαζί !

Μόνο του Αγίου Βαλεντίνου θυμόμαστε να κάνετε φιγούρα με την αφεντιά μου και με πληρώνετε όσο όσο !

Άντε και καλά να περάσετε του Αγίου Βαλεντίνου κι ας έχω πάθει νευρικό κλονισμό !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Continue Reading

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ