Η πολιτική στην πορεία της δικαιώνει μία αλήθεια. Ότι είναι σκληρή.
Αυτή η αλήθεια δεν πηγάζει μόνο από τα ψηλά πατώματα, τα ρετιρέ. Έρχεται και από τους χαμηλούς ορόφους και από το ισόγειο.
Σκέπτεσαι ν’ ασχοληθείς ενεργά;
Δύσκολη συμβαίνει να είναι η άνοδος. Αντίθετα, εύκολη η πτώση.
Πρώην Πρωθυπουργοί περνούν στην αφάνεια. Κανείς δεν τους χαιρετά.
Συμβαίνει συχνά, από τη δική τους παράταξη, να κατηγορούνται.
Την εποχή που μεσουρανούσαν, οι ίδιοι αυτοί κατήγοροι, γίνονταν χαλί να τους πατήσουν.
Αν τολμήσουν ν’ ανοίξουν το στόμα τους, να πάρουν κάποια θέση, να επιστήσουν την προσοχή σε κάποιο ζωτικό θέμα, τότε πλημμύρα οι ύβρεις.
Θυμάμαι περιπτώσεις αλλαγής Πρωθυπουργών, αρχηγών κομμάτων, υπουργών.
Συναντήθηκαν, η ανακοίνωση στο γραφείο ο Α με το Β. Τον συνεχάρη ειπώθηκε.
Πιθανόν να μην εκφράστηκαν θερμά συγχαρητήρια. Συζήτησαν περίπου είκοσι λεπτά.
Ο απερχόμενος απήλθε. Καμία συζήτηση για καίρια θέματα. Τι αφήνει στο νέο.
Δεν ήθελα ν’ αναφερθώ σε ονόματα. Όμως το επιχειρώ.
Αναφέρομαι στον αείμνηστο ΚΩΣΤΑ ΣΗΜΙΤΗ.
Δυο τετραετίες Πρωθυπουργός με σημαντικό έργο.
Η Ελλάδα μπαίνει στη σφαίρα των χωρών του ευρώ.
Η Κύπρος εντάσσονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Λαμπρή διοργάνωση το 2004 των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα.
Αποπερατώνονται και λειτουργούν το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου «Χαρίλαος Τρικούπης», το μετρό και χιλιάδες χιλιόμετρα δρόμοι.
Καθώς συνήθιζε να βαδίζει πεζός με τη σύζυγό του ΔΑΦΝΗ, αραιά το χαιρετούσαν, ακόμη και οι οπαδοί του κόμματος.
Κατηγορείται ότι στελέχη της Κυβέρνησής του, πλαισιώνουν τώρα τη Ν.Δ.
Μέμφονται αυτόν που λίγο πριν τον αδόκητο θάνατό του, συμβούλευε πώς να πορευτεί το ΠΑΣΟΚ, μετά την εκλογή Προέδρου του.
Θυμάμαι πριν από λίγο καιρό συνομιλούσα με έναν πρώην διευθυντή δημοτικού σχολείου.
Στη μονάδα του είχε αναπτύξει έντονη δραστηριότητα. Έχαιρε γενικής εκτίμησης.
Πώς περνάς τώρα, συνταξιούχος, τον ρώτησα.
Ευτυχώς είχα προετοιμασθεί ψυχολογικά, μου απάντησε.
Σκέψου όταν υπηρετούσα, κάθε μέρα τηλέφωνα, συναντήσεις.
Από τη συνταξιοδότησή μου και ύστερα, στη γιορτή μου κάποιες τηλεφωνικές κλήσεις που και αυτές αραιώνουν με την πάροδο των χρόνων.
Μεγάλη κουβέντα για μετά την έξοδο εποχή. Η οποία μπορεί να είναι ομαλή αλλά και απρόβλεπτη, βίαιη.
Είναι οι στιγμές της απόλυτης ψυχραιμίας.
Σκέψεις για το ξεκίνημα. Την ανηφορική άνοδο. Το απότομο κατρακύλισμα. Από τη θέση εννοώ.
Πάντα ισχύει το «ουδείς αναντικατάστατος».
Δεν αποδέχομαι την παραίτηση από την ενεργή πολιτική.
Εκτός αν υπάρχει σύνδεση με ηθικά θέματα.
Υπάρχουν τομείς για καινούργιες δραστηριότητες.
Αρκεί να περισσεύει ή αξιοπρέπεια.
Τα χειροκροτήματα, οι όρκοι, φεύγουν, λησμονούνται.
Σίγουρα αδυσώπητη, σκληρή η πολιτική.




