Ξεκίνησαν οι πρώτες εργασίες καθώς εγκαταστάθηκε ο εργολάβος στο έργο της αποκατάστασης της Γέφυρας Μόρνου.

Θυμίζουμε πως το σημαντικό αυτό έργο, που αφορά την αποκατάσταση-στήριξη του μνημείου της γέφυρας αλλά και την επανεκκίνηση της ζωής της περιοχής με την ολοκλήρωσή του,  υλοποιείται σε συνεργασία και συγχρηματοδότηση από τις Περιφέρειες Δυτικής Ελλάδας και Στερεάς Ελλάδας.

Καθώς  εντοπίστηκαν σημαντικές φθορές, που προκλήθηκαν με την πάροδο του χρόνου στη γέφυρα, κρίθηκε αναγκαίο να υλοποιηθεί έργο αποκατάστασης αρχικού προϋπολογισμού ύψους 2.300.000 ευρώ.

Λύση για τη χρηματοδότηση του έργου έδωσαν οι Περιφέρειες Στερεάς Ελλάδας και Δυτικής Ελλάδας. Προχώρησαν στη σύναψη προγραμματικής σύμβασης και ανέλαβαν κατά το ήμισυ να καλύψουν τη δαπάνη, από τα Περιφερειακά Προγράμματα Ανάπτυξης Στερεάς Ελλάδας και Δυτικής Ελλάδας.

Σύμφωνα με τους αρμόδιους, στόχος  είναι να ολοκληρωθούν οι εργασίες σε 14 μήνες.

Η  Έκθεση για τη Φτώχεια στην Ελλάδα το 2025, καταγράφει πως ένας στους τέσσερις Έλληνες βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.

Το όριο της φτώχειας ορίζεται στα 6.510 ευρώ τον χρόνο.

Δηλαδή, να ζεις με λιγότερα από 550 ευρώ. Είναι ξεκάθαρο πως η «εξίσωση»  δεν βγαίνει.

Τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές, θα αρχίσουν πάλι τα ρεπορτάζ για τις πληρότητες στους τουριστικούς προορισμούς της χώρας, όμως τι γίνεται με εκείνους που δεν βγάζουν τον μήνα;

Σε αντίθεση με τον πλούτο, η φτώχεια δεν κάνει θόρυβο. Δεν φωνάζει.

Καλή η αριθμητική και οι δείκτες, όμως, υπάρχει κάτι που δεν αποτυπώνεται σε κανέναν δείκτη και είναι αυτή η αίσθηση ότι, χρόνο με τον χρόνο, για πολλούς, ακόμη και το πιο στοιχειώδες γίνεται πολυτέλεια…

(…) Σήμερα υπάρχει μια μεγάλη διαφορά σε σύγκρισή με το ιστορικό πλαίσιο το οποίο υπήρχε όταν έλαβε χώρα η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ποια είναι αυτή;

Με άλλα λόγια , όταν κάνουμε λόγο για κατάλυση ή αποδυνάμωση της Δημοκρατίας συνήθως σκεφτόμαστε αυτομάτως ή το τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο ή την εικόνα της 11ης Σεπτεμβρίου του 1973 στη Χιλή.

Όταν οι βόμβες έπεφταν στο προεδρικό μέγαρο και ο δημοκρατικά εκλεγμένος Πρόεδρος Αλλιέντε αυτοκτονούσε μέσα στις φλόγες ύστερα από ένα τελευταίο διάγγελμα στο λαό.

Όμως , στους καιρούς μας οι δημοκρατίες υφίστανται περισσότερο πλήγματα από εκλεγμένες κυβερνήσεις παρά από το στρατό. Αυτό ακριβώς συνέβη στη Βενεζουέλα , την Ουγγαρία, την Πολωνία, τη Ρωσία και την Τουρκία.

Αυτή η «εκλογική οδός» προς το θάνατο της δημοκρατίας είναι εξαιρετικά αποτελεσματική, επειδή ακριβώς είναι παραπλανητική.

Τα πάντα φαίνονται «κανονικά». Δεν κυκλοφορούν τανκς στους δρόμους («Levitsky-Ziblatt, How Democracies Die»).

Παρόλα αυτά η διάβρωση της Δημοκρατίας συντελείται και είναι αδιόρατη. Τι εννοώ;

Όταν ένας Πρόεδρος , όπως ο Ντόναλντ Τραμπ στην Αμερική «ελέγχει» (με τους διορισμούς των δικαστών που έκανε) το Ανώτατο Δικαστήριο και εξασφαλίζει ασυλία για τα εγκλήματά του, τότε είναι προφανές ότι εκκολάπτεται ένας «σύγχρονος τύραννος», αφού ούτε η Δικαιοσύνη δεν θα μπορεί να ελέγχει την ενδεχόμενη ροπή του για τη διάπραξη και νέων εγκλημάτων (φορολογικών ή άλλων ).

Επίσης, όταν ένας Πρωθυπουργός στην Ευρώπη ακρωτηριάζει κάθε «αντίβαρο θεσμικού ελέγχου» της κυβερνητικής του εξουσίας , όπως λχ, τη δράση μιας Ανεξάρτητης Αρχής, τότε είναι επίσης προφανές ότι διαμορφώνεται ένας αυταρχικός «Ηγεμόνας» , σύμφωνα με το πρότυπο το οποίο είχε σκιαγραφήσει ο Μακιαβέλι στο ομώνυμο έργο του.

Επιπλέον, όταν καταλύονται βασικά συνταγματικά δικαιώματα , όπως το απόρρητο των επικοινωνιών (με αναιτιολόγητες και προσχηματικές επικλήσεις ενός μέγιστου εθνικού συμφέροντος), τότε είναι επίσης σαφές ότι η Δημοκρατία υφίσταται θανάσιμο πλήγμα.(…)

Απόσπασμα από άρθρο του  Γρηγόρη Καλφέλη, Καθηγητή της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ