Η καραντίνα που επιβλήθηκε λόγω του κορωνοϊού αναπόφευκτα πολλαπλασίασε τις ώρες σύνδεσης του ανθρώπου και των μελών της οικογένειας με την τηλεόραση και τα διαδικτυακά μέσα πληροφόρησης. Οι κραυγές αγωνίας των συνανθρώπων μας από την Ιταλία και την Ισπανία, που χτυπήθηκαν τόσο σκληρά από τον κορωνοϊό, για το έλλειμμα αλληλεγγύης από τις ισχυρότερες χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης, ενεργοποιούν τον προβληματισμό μας για την ανάγκη επανεξέτασης της κρατικής πολιτικής σε δυο βασικούς τομείς που αφορούν την υγεία και την επιβίωση των πολιτών.

Σε ότι αφορά την Υγεία, η εμπειρία που βιώνουμε με τον κορωνοϊό έχει αποδείξει περίτρανα την ανάγκη για τη διατήρηση και την ενίσχυση ενός ΔΗΜΟΣΙΟΥ συστήματος Υγείας. Για το θέμα αυτό ακόμα και οι πιο ακραίοι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού αναγκάζονται σήμερα να παραδεχτούν ότι χωρίς τους γιατρούς και όλο το υγειονομικό προσωπικό, που δίνουν την πιο σκληρή μάχη για την καταπολέμηση του υιού, οι άνθρωποι θα πέθαιναν στους δρόμους. Αυτούς τους ανθρώπους κι αυτό το δημόσιο σύστημα υγείας θα πρέπει να υπερασπιστούμε όχι μόνο τώρα, κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης, αλλά κι αφού θα έχει ξεπεραστεί κι η σημερινή κρίση.

Ένα δεύτερο ζήτημα που πρέπει να μας απασχολήσει ως κοινωνία αφορά το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, οι αδυναμίες και οι ανεπάρκειες του οποίου αποκαλύπτονται σήμερα. Στον καταμερισμό εργασίας μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Ελλάδα με ή χωρίς διαπραγμάτευση κατατάχθηκε στις χώρες του αποκλειστικού τουριστικού ενδιαφέροντος. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία τουριστικών υποδομών και στη μετατόπιση της απασχόλησης από τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα στον τομέα των υπηρεσιών και κυρίως του τουρισμού. Τα τελευταία χρόνια στο σύνολο σχεδόν της χώρας αυτό που ως μοναδικό μοντέλο ανάπτυξης προτείνεται και προβάλλεται είναι ο τουρισμός.            Αυτό ανεξάρτητα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε περιοχής αλλά και τις δεξιότητες της νέας γενιάς στις οποίες η ελληνική οικογένεια επενδύει μέσω των σπουδών.

Αυτός ο μονόπλευρος προσανατολισμός της χώρας προς τον τουρισμό οδήγησε στην καταστροφή άλλων παραγωγικών τομέων της χώρας με αποτέλεσμα να εισάγουμε προϊόντα που στο παρελθόν μπορούσαμε να παράγουμε αλλά και να κάνουμε εξαγωγές. Σήμερα εισάγουμε μεγάλο μέρος προϊόντων που σχετίζονται με τη διατροφή του λαού και τα οποία πληρώνουμε από τα έσοδα του τουρισμού. Η σημερινή κρίση ήταν επόμενο να πλήξει καίρια φέτος τον τομέα του τουρισμού  χωρίς μάλιστα να μπορεί να προσδιοριστεί το μέγεθος των ζημιών του κλάδου για τα αμέσως προσεχή χρόνια.

Γεννιέται λοιπόν το ερώτημα από ποιες πηγές εσόδων θα πληρωθούν οι δαπάνες των εισαγωγών που είναι αναγκασμένη να κάνει η χώρα μας; Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που πιστεύουν ότι σε μια τέτοια πρωτοφανή πλέον κρίση θα έχουμε τη στήριξη και την αλληλεγγύη των μεγάλων εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Θεωρούμε ότι η επόμενη μέρα μετά την κρίση του κορωνοϊού πρέπει να μας βρει ενωμένους και σύμφωνους ότι στον παραγωγικό μοντέλο της χώρας ο διατροφικός τομέας επιβάλλεται να έχει κεντρική θέση. Πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι είναι αναγκαίο για τη διατροφή και επιβίωση του λαού μας χωρίς να εξαρτιόμαστε από την αλληλεγγύη τρίτων.

Δεν γνωρίζουμε επίσης  πότε θα ξεσπάσει η επόμενη η κρίση ούτε και τον χαρακτήρα τον οποίο θα έχει. Οφείλουμε όμως από το μάθημα του κορωνοϊού  όχι μόνο να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα αλλά να λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να θωρακίσουμε την κοινωνία από επερχόμενους κινδύνους.