Μια από τις βασικές αρμοδιότητες που έχει εκχωρήσει το κράτος στην Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ο χωροταξικός σχεδιασμός, που κυρίως αφορά τον καθορισμό των   κατευθυντήριων αρχών του πολεοδομικού σχεδιασμού για την βιώσιμη οικιστική ανάπτυξη.

Αυτός ο σχεδιασμός  σε μια οργανωμένη κοινωνία εξασφαλίζει κοινόχρηστους χώρους όπως πλατείες, πάρκα αναψυχής, χώρους για παιδικούς σταθμούς, χώρους για σχολεία όλων των βαθμίδων, χώρο για διοικητικές υπηρεσίες, χώρους άθλησης, χώρο για οχλούσες δραστηριότητες κλπ.

Με δύο λόγια μέσω της οργάνωσης του χώρου επιδιώκεται η διασφάλιση της οικιστικής οργάνωσης με τέτοιο τρόπο, ώστε να διασφαλίζεται η προστασία του περιβάλλοντος και να εξασφαλίζονται οι τεχνικές υποδομές και    ο κοινωνικός εξοπλισμός που θα κάνουν ευχάριστη την καθημερινότητα όλων των πολιτών.

Ασφαλώς σε προηγμένες κοινωνίες λαμβάνεται ειδική πρόνοια για τα άτομα με ειδικές ανάγκες ή τα άτομα που βρίσκονται σε κρίσιμες ηλικίες (παιδιά ή απόμαχοι της ζωής) και αυτό αποτελεί δείγμα του πολιτισμού μια κοινωνίας.

Η εκχώρηση της αρμοδιότητας του σχεδιασμού των πόλεων και των κοινοτήτων στις τοπικές κοινωνίες έχει ιδιαίτερη σημασία. Βάζει την κοινωνία και τους εκπροσώπους της ενώπιον των ευθυνών τους. Ως κοινωνία πρέπει να απαντήσουμε το ερώτημα, σε ποια πόλη θέλουμε να ζούμε; Πως ιεραρχούμε τις προτεραιότητές μας ως τοπική κοινωνία; Τι θέση έχει το παιδί μας στην ιεράρχηση των αξιών μας; κλπ

Δεν είναι τυχαίο ότι η πόλη μας αδυνατεί εδώ και δεκαετίες να ολοκληρώσει το ΓΠΣ. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι ο πρώην δήμος Αντιρρίου παρόλο που ολοκλήρωσε την τυπική διαδικασία του ΣΧΟΑΠ και πλήρωσε γι’ αυτό σημαντικά ποσά, τελικά διχάστηκε ως κοινωνία και καταδικάστηκε στην άναρχη δόμηση εξ αιτίας του λαϊκισμού ορισμένων εκπροσώπων του. Ανθρώπων δηλαδή που επενδύουν σε “πρωτόγονες” κοινωνικές αντιλήψεις και       οι οποίοι έντεχνα καλλιεργούν την άποψη ότι το ατομικό συμφέρον είναι πάνω από το κοινωνικό.

Αυτός ο τρόπος λειτουργίας μιας κοινωνίας λειτουργεί εκπαιδευτικά για το σύνολο των μελών της και διαιωνίζει τα  αδιέξοδα. Ενώ όλοι αντιλαμβανόμαστε το σωστό στην πράξη το αρνούμαστε. Η καθημερινότητά μας     το αποδεικνύει.

Με αφορμή το τριήμερο της καθαρής Δευτέρας φάνηκε η πραγματική ιεράρχηση των αξιών μας. Το προαύλιο του πρώτου Γυμνασίου-Λυκείου γέμισε από αυτοκίνητα. Τα γήπεδα που κάθε μέρα μέχρι αργά το βράδυ σφύζουν από ζωή και χαρούμενες παιδικές φωνές κατακτήθηκαν πάλι από το αυτοκίνητα.

Τα παιδιά ας πάνε αλλού. Προτεραιότητα στη Ναύπακτο έχει το αυτοκίνητο.  Αυτό είναι το μήνυμα που έστειλαν αυτοί που άνοιξαν τις πόρτες για να μπουν    τα αυτοκίνητα και να φύγουν τα παιδιά από το φυσικό τους χώρο.

Άραγε σκέφτηκαν οι αρμόδιοι τους κινδύνους που διατρέχει η νεολαία μας όταν βγαίνει από το σχολείο και τον αθλητικό χώρο; Σκέφθηκαν μήπως  οι αρμόδιοι ότι άνοιξαν την κερκόπορτα ώστε και τα επόμενα τριήμερα να γίνει το ίδιο και τελικά τα προαύλια των σχολείων    να ξαναγίνουν παρκινγκ ;

Ένα σημαντικό έργο της προηγούμενης δημοτικής αρχής προς τη νεολαία το αφαιρέσαμε στο βωμό της διευκόλυνσης της πρόσβασης των αυτοκινήτων.

Και κανείς δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα χώρων στάθμευσης. Είναι θέμα που συζητιέται χρόνια τώρα.

Όμως τι κάνουμε μέχρι να σχεδιάσουμε και να εξασφαλίσουμε χώρους στάθμευσης;

Πόσο απέχουμε ως κοινωνία από τον πολεοδομικό σχεδιασμό που έχουμε πραγματική ανάγκη;

Πόσο εύκολα αντιστρέφουμε την ιεράρχηση των αναγκών μας;

Μήπως τελικά η τοπική αυτοδιοίκηση υποτάσσεται στη δύναμη της ψήφου;