Connect with us

ΕΛΛΑΔΑ

Δημήτρης Κωνσταντόπουλος: “Κοινωνική επένδυση ο σχολικός αθλητισμός”

Published

on

Άρθρο του βουλευτή ΚΙΝ.ΑΛ – ΠΑΣΟΚ Δημήτρη Κωνσταντόπουλου στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, με αφορμή τον εορτασμό της Πανελλήνιας Ημέρας Σχολικού Αθλητισμού

 

“Τα τελευταία χρόνια η Διεύθυνση Φυσικής Αγωγής της Γενικής Διεύθυνσης Σπουδών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Υ.ΠΑΙ.Θ. προτρέπει τις σχολικές μονάδες να εορτάζουν την Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού, υλοποιώντας αθλητικές δράσεις εντός σχολικού ωραρίου. Πόσο έτοιμα είναι, όμως, τα σχολεία να γιορτάσουν και να υποστηρίξουν συστηματικά και αποτελεσματικά τον σχολικό αθλητισμό; Και δεν αναφέρομαι μόνο στα ολιγοθέσια, τα οποία δεν διαθέτουν εκπαιδευτικό του κλάδου ΠΕ11 Φυσικής Αγωγής, αλλά και στις αθλητικές υποδομές και δομές που χρειάζεται να έχει ένα σχολείο για να μπορεί να αναπτύξει ανάλογες δραστηριότητες.

Το ζήτημα, λοιπόν, που ανακύπτει, αφορά στην ουσία των προθέσεων της Πολιτείας. Ενδιαφέρεται πραγματικά για την ανάπτυξη του σχολικού αθλητισμού; Και τούτο διότι, κατά την άποψή μου, ο σχολικός αθλητισμός χρειάζεται να είναι πάντοτε στο επίκεντρο της πολιτικής του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων και μάλιστα να αποτελεί το κύριο μέσο ανάπτυξης και προώθησης του αθλητισμού και όχι ένα αποσπασματικό μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Επιστημονικές μελέτες επισημαίνουν ολοένα και πιο συχνά ότι η συστηματική επαφή των ατόμων με τον αθλητισμό σε πρώιμα αναπτυξιακά στάδια συμβάλλει καθοριστικά στην ψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη και βεβαίως στην υιοθέτηση υγιεινής διατροφής και ενός υγιούς τρόπου ζωής. Ταυτόχρονα, βοηθά τα άτομα να αποκτούν θετικές στάσεις προς τη ζωή, όπως επίσης και υψηλά εσωτερικά κίνητρα για την επίτευξη των στόχων.

Η κοινωνική αποστολή του σχολικού αθλητισμού, λοιπόν, είναι ανεκτίμητη. Ο σχολικός αθλητισμός με όλα τα οφέλη που συμπεριλαμβάνει (προώθηση αξιών και δεξιοτήτων ζωής) είναι μια μεγάλη κοινωνική επένδυση. Συμβάλλει στη βελτίωση της υγείας των παιδιών, την ομαλή κοινωνικοποίησή τους και την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης. Στη χώρα μας, ωστόσο, αυτό δεν έχει εμπεδωθεί ούτε στη συνείδηση των πολιτικών και όσων συμμετέχουν στη χάραξη πολιτικής στον τομέα της παιδείας και του αθλητισμού, ούτε βεβαίως στο συλλογικό υποσυνείδητο. Ούτε φαίνεται να προβληματίζουν την κοινωνία μας τα αποτελέσματα ερευνών, όπως αυτής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την εφηβική παχυσαρκία στην Ευρώπη (δημοσίευση: Μάιος 2017) που κατατάσσουν την Ελλάδα στην κορυφή της λίστας με τα πιο παχύσαρκα παιδιά στην Ευρώπη, με το 6,5% των εφήβων στη χώρα μας να είναι παχύσαρκο, όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι στο 4%.

Στόχος μας πρέπει να είναι να αναπτύξουμε τον σχολικό αθλητισμό, αλλά όχι με αποσπασματικές ενέργειες. Είναι θετικό, για παράδειγμα, ότι πρόσφατα εντάχθηκε το πρόγραμμα κολύμβησης στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση έστω και καθυστερημένα, αν λάβουμε υπόψη ότι στην Αγγλία, που είναι και αυτή μια ιστορικά ναυτική χώρα με μεγάλη ακτογραμμή, διδάσκεται από το 1914 στις ηλικίες 3-6 ετών. Ωστόσο, αποτελεί μια αποσπασματική πολιτική. Και τούτο είναι το μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού κράτους, η ασυνέχεια σε πολιτικές σε πεδία μείζονος σημασίας, όπως η παιδεία ή η υγεία. Επιχειρήθηκε το 2009 επί ΠΑΣΟΚ να γίνει ο «χάρτης» των αθλητικών υποδομών της χώρας, να ξέρουμε τι υπάρχει που, σε ποια κατάσταση βρίσκεται, ποιες ανάγκες καλύπτει, ποιος χρηματοδοτεί τη συντήρησή του και ποια η οικονομική του βιωσιμότητα. Ένα χρήσιμο εργαλείο για τον σχεδιασμό και την χωροθέτηση νέων αθλητικών εγκαταστάσεων. Για να ξέρει κάθε πολιτική ηγεσία τις ανάγκες σε αθλητικές υποδομές κάθε γειτονιάς και κάθε σχολείου, που χρειάζονται συμβάσεις με τον ιδιωτικό τομέα και βεβαίως σε ποιο στάδιο συντήρησης βρίσκεται το σύνολο των αθλητικών υποδομών της χώρας. Τι απέγινε αυτή η πρωτοβουλία ουδείς γνωρίζει. 

Η Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού ή η Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Αθλητισμού, που διανύουμε, για να μην αποτελούν για τη χώρα μας ένα «πουκάμισο αδειανό» χρειάζεται να γίνουν η αφορμή για να δημιουργήσουμε ένα σύγχρονο εθνικό σχέδιο για τον αθλητισμό. Και ως προς τον σχολικό αθλητισμό, να παραδειγματιστούμε από χώρες, όπως η Γερμανία, η Πορτογαλία, το Ηνωμένο Βασίλειο ή οι σκανδιναβικές χώρες που υιοθετούν μια πολυδύναμη προσέγγιση, διασυνδέοντας τη διδασκαλία της φυσικής αγωγής με μαθήματα των κοινωνικών και φυσικών επιστημών και εντάσσοντάς τη στη σχολική καθημερινότητα”. 

ΕΛΛΑΔΑ

Ψυχής συναπάντημα    (γράφει η Ειρήνη Κατσάμπα)

Published

on

By

Τη συνάντησα τυχαία σε μια εκδήλωση στο λιμάνι Μεσολογγίου. Καθόταν μόνη της και κοίταζε αυτούς που χόρευαν.

Στο μελαγχολικό της βλέμμα έβλεπες ξεκάθαρα την ψυχή της να κάνει τσαλίμια και να αιμορραγεί συγχρόνως.

Λίγο πιο κει καθόταν η ξαδέρφη μου. Τη φωτογράφισα.

Πλησίασα δειλά να ρωτήσω την ηλικιωμένη κυρία αν μου επιτρέπει να φωτογραφίσω κι εκείνη. Με πρόλαβε όμως. -Θα με βγάλεις κι εμένα μια φωτογραφία; Με ρώτησε.

-Ναι, ευχαρίστως. Αλλά πού θα σας βρω να σας τη δώσω; Δεν είμαι από δω.

-Από πού είσαι;

-Από τη Ναύπακτο. Αλλά έρχομαι συχνά εδώ.

-Πότε θα ξανάρθεις; Σε μια βδομάδα; Δέκα μέρες; Με ρώτησε με αγωνία.

-Δεν ξέρω. Πείτε μου πού να την αφήσω.

-Να μου τη δώσεις τώρα απάντησε-πίστευε πως μπορούσα να την εκτυπώσω εκείνη τη στιγμή.

-«Γιαγιά», της είπα κρατώντας της το χέρι, «δεν γίνεται τώρα». Πρέπει να πάω σε κατάστημα να την εκτυπώσω, προσπάθησα να της εξηγήσω ενώ ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν άκουσε τίποτα. Το ηχείο ήταν πάνω από το κεφάλι της. Μπορεί ακόμα και να μην καταλάβαινε τί της έλεγα.

– Να την αφήσω στο ζαχαροπλαστείο του κυρίου Πέτρου στην πλατεία;

Κούνησε το κεφάλι καταφατικά. Κρατούσε στα χέρια της ένα ματσάκι λουλούδια.

Τα λατρεύει σκέφτηκα. Το ίδιο κάνω κι εγώ σε κάθε μου απόδραση μαζεύω λουλούδια. Ντυμένη όμορφα με καθαρά ρούχα, καλοχτενισμένη, κι ένα φουλάρι στο λαιμό που πρόσθετε μια ιδιαίτερη πινελιά στο ντύσιμό της και την προστάτευε συνάμα από το κρύο. Μια φιγούρα που δεν περνούσε απαρατήρητη!

Θαυμάζω τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που κυκλοφορούν πάντα περιποιημένοι. Δείχνουν πόσο αγαπούν τη ζωή!

Έμεινα να κοιτάζω μια τους πολύχρωμους χαρταετούς στον ουρανό, μια τα μικρά παιδιά που έτρεχαν και γελούσαν και μια εκείνη που είχε χαθεί στις σκέψεις της.

Στο βάθος οι βάρκες και τα ψαροκάικα δεμένα στο λιμάνι.

Πόσες διαφορετικές εικόνες στον καμβά της ζωής!

Πόσες φουρτούνες να πέρασε κι εκείνη ψάχνοντας το λιμάνι της.

Το βρήκε άραγε ή ακόμα θαλασσοδέρνεται;

Διάφορα ερωτήματα βομβάρδιζαν το μυαλό μου και το κεφάλι μου άρχισε να βαραίνει λες και είχα πιει ένα βαρέλι κρασί.

Πάμε να χορέψουμε, πρότεινε η ξαδέρφη μου και την ακολούθησα αφήνοντας ένα μουδιασμένο χαμόγελο να σκάσει σαν πυροτέχνημα στα χείλη μου.

Την άφησα και μπήκα στο χορό αλλά η ματιά μου ήταν συνεχώς πάνω της.

Αναρωτιόμουν δεν έχει κανέναν αυτή η γυναίκα; Οικογένεια, φίλους, κάποιον τέλος πάντων να της κάνει παρέα μια τέτοια μέρα.

Μπήκα στη θέση της. Πόσο επώδυνη είναι η μοναξιά τέτοιες ώρες;

Ένιωθα πως είχα μερίδιο ευθύνης για τον πόνο της.

Πώς μπορούσα εγώ να χορεύω, όταν εκείνη καθόταν ακίνητη σε μια καρέκλα τελείως μόνη; Κάποια κυρία με έσπρωξε και με έβαλε χωρίς να με ρωτήσει να σύρω το χορό.

Ωστόσο εγώ έχανα τα βήματά μου γιατί πονούσα. Εκείνη τη στιγμή τη βλέπω να σηκώνεται με σκυμμένο το κεφάλι και αργόσυρτα βήματα και να φεύγει. Δεν έχασα χρόνο.

Έτρεξα προς το μέρος της, την πήρα από το χέρι και την έβαλα να σύρει το χορό.

Αν κάποιον έπρεπε να καμαρώσουμε ήταν εκείνη και μόνο εκείνη!

Στα πρώτα της κιόλας βήματα ξεχύθηκε στο πρόσωπό της όλος ο πόνος και η πίκρα που της έδωσε η ζωή.

Έσκυψε και πετούσε λίγα – λίγα τα λουλούδια που κρατούσε, με τέτοια ευλάβεια, λες κι εκείνη την ώρα κάποιον άγιο προσκυνούσε. Ίσως πάλι να φαντασιωνόταν κάποια στιγμή από τα νιάτα της που της πετούσαν λουλούδια όταν χόρευε. Μπορεί πάλι να μην το έκανε ποτέ κανένας για κείνη και της έμεινε ανεκπλήρωτη επιθυμία, παράπονο κρυφό και τώρα τα πρόσφερε στον εαυτό της. Μόνο εκείνη ξέρει.

Αφού τέλειωσε το χορό και έλαβε το θερμό χειροκρότημα όλων των παρευρισκόμενων, ένας ολόλαμπρος ήλιος ήρθε και θρονιάστηκε μέσα της.

Όρθωσε τους ώμους της, αποτίναξε προς στιγμή το φορτίο που κουβαλούσε και με μια αέρινη σβελτάδα πήγε και ξανακάθισε στη θέση της. Το σκοτάδι στο βλέμμα της είχε χαθεί.  Ξαναμάζεψε λουλούδια κι έμεινε εκεί ως το τέλος της εκδήλωσης να μας παρακολουθεί.

Σε λίγο τα ηχεία έκλεισαν. Μπορούσαμε πια να συνεννοηθούμε.

Με μια παιδιάστικη αφέλεια, μου έδωσε το τηλέφωνό της, χωρίς να το ζητήσω, μου είπε το όνομά της και πού είναι το σπίτι της.

Ήθελα να τη ρωτήσω γιατί ήταν μόνη της αλλά δίστασα. Φοβήθηκα μήπως τις ξύσω πληγές. Ας γύριζε στη γωνίτσα της ανάλαφρη έστω για μια μέρα. Της άξιζε και το δικαιούταν -όπως ο καθένας μας άλλωστε.[1]

Υποσχέθηκα πως θα της τηλεφωνήσω να συναντηθούμε να της δώσω τη φωτογραφία.

Η κυρία Ελένη. Μια αρχόντισσα 90 χρονών μόνη! Μια αξιοπρεπέστατη κυρία -όπως και τόσες άλλες στην ηλικία της-που κρύβει περίτεχνα τον πόνο της και υπομένει καρτερικά τη μοναξιά της κοιτώντας μας στα μάτια.

Κι εμείς;

Τί κάνουμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους εμείς;

Πού κοιτάμε;

 

Continue Reading

ΕΛΛΑΔΑ

Φρακάραμε…

Published

on

By

Χρόνιο το πρόβλημα και όπως φαίνεται θα συνεχίσει να υπάρχει αν δεν βρεθεί χώρος να σταθμεύουν τα τουριστικά λεωφορεία που φτάνουν στη Ναύπακτο.

Συμπτωματικά έφτασαν και σταμάτησαν για να κατεβάσουν κόσμο στο λιμάνι δυο λεωφορεία και η πόλη έπαθε κυκλοφοριακό έμφραγμα.

Τουριστικός προορισμός δεν γίνεσαι αν φρακάρεις με δυο λεωφορεία!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Continue Reading

ΕΛΛΑΔΑ

“H ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ 2024” – εμείς συμμετέχουμε!

Published

on

By

Νέα έκθεση του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού, υπηρεσίας του ΟΗΕ, χαρακτηρίζει την περσινή χρονιά ως τη θερμότερη παγκοσμίως και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις οι δείκτες εκτοξεύθηκαν, όσον αφορά τα επίπεδα αερίων του θερμοκηπίου, τις θερμοκρασίες της επιφάνειας της γης με 1,45°C, την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και την περαιτέρω υποχώρηση των παγετώνων.

Παράλληλα εκφράζονται φόβοι ότι υπάρχει “μεγάλη πιθανότητα” το 2024 να παρουσιάσει με τη σειρά του πολύ υψηλές θερμοκρασίες, ωθώντας τον πλανήτη “στο χείλος της καταστροφής”.

   Το δάσος είναι ένα φυσικό αγαθό, με πολύπλευρη σημασία και ανυπολόγιστη αξία για τη ζωή, για τον άνθρωπο. Ένας ανανεώσιμος φυσικός πόρος με τεράστιες ανεξάντλητες δυνατότητες για την οικονομική, περιβαλλοντική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου, για τη δημιουργία καλύτερων συνθηκών ζωής.

   Η αξία της προστασίας του, γίνεται πιο επιτακτική από ποτέ.

   Ας αναδείξουμε με τη συμμετοχή μας στην φετινή «Ώρα της Γης» την αξία του δάσους και τη σημασία της προστασίας του!

   Εμείς συμμετέχουμε!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Continue Reading

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ