Η λέξη διάλογος βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Ιδιαίτερα όταν το κλίμα, πολιτικά, είναι φορτισμένο ή η κοινωνία πορεύεται προς εκλογές ή συζητούνται σοβαρά θέματα.

Μπορεί αυτά να ενδιαφέρουν το σύνολο της κοινωνίας, μπορεί κάποιο κλάδο αυτής.

Για να υπάρξει διάλογος, ας αναζητηθεί ο λόγος.

Η ιστορία του διαλόγου χάνεται στα βάθη των αιώνων, των χιλιετηρίδων καλύτερα.

Ο όφις για να πλανέψει την Εύα, εκμεταλλεύθηκε το διάλογο που είχε μαζί της.

Από παντού είναι επιθυμητός και δεκτός. Δε νομίζω να κυκλοφορεί άνθρωπος ο οποίος σκέπτεται να του γυρίσει την πλάτη. Σπανιότατα ακούγεται δε θέλω μαζί σου διάλογο.

Τι είναι ο διάλογος;

Διαβάζω το Λεξικό του κ. Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ, «Είναι η συζήτηση ανάμεσα σε δύο ή περισσότερους ανθρώπους για την επίλυση προβλήματος, ανταλλαγή πληροφοριών κ.λπ.».

Είναι μια πλούσια λέξη που περικλείει πολλές απόψεις. Σε δύσκολη περίπτωση για αίσιο τέλος εξελίσσεται αυτός με προϋποθέσεις.

Τι σημαίνει με προϋποθέσεις;

Πρόκειται να συζητήσουν αλλά μάλλον είναι αδύνατο να συμφωνήσουν. Βαρέθηκα ν’ ακούω το διάλογο μεταξύ του Υπουργείου Παιδείας και των Εκπαιδευτικών για την αξιολόγηση. Σαράντα χρόνια Δάσκαλος και τριάντα     συνταξιούχος, ο χορός καλά κρατεί. Γίνεται με προϋποθέσεις.

Αυτός ο τύπος του διαλόγου έχει ένα καλό. Συνεχίζεται χωρίς να καταλήγει κάπου.

Γιατί πώς να ξεχασθεί αυτός που τελειώνει ως μονόλογος. Όποιος τον επικαλέσθηκε, μονοπωλεί το θέμα.

Ανεξάρτητα από τις εποικοδομητικές τοποθετήσεις των συνδιαλεγομένων, παραμένει σταθερός στο μετερίζι του. Ρώτησα φίλο μου Αντιδήμαρχο.

Καταλαβαίνω ότι διαφωνείς σ’ αυτό το θέμα.

Η απάντηση που έλαβα. Δίκιο έχεις. Όμως μπορώ να πάω κόντρα στο μονόλογο του συνάδελφου;

Συνηθισμένοι αυτοί οι διάλογοι που καταλήγουν σε μονόλογους.

Σε διεθνείς οργανισμούς, στη Βουλή, σε συμβούλια κ.λπ. Ο ομιλητής, που αναλαμβάνει το θέμα του, βαριέται και ο ίδιος τον εαυτό του. Ελάχιστοι στην αίθουσα κρυφοκοιτάζουν την ώρα του τέλους.

Μακρόσυρτοι διάλογοι, τραβούν σε μάκρος, όχι ωρών αλλά ημερών ή και εβδομάδων.

Η παρακολούθηση απαιτεί γερά νεύρα, ιώβειο υπομονή.

Παραλίγο να ξεχάσω το διάλογο μεταξύ κωφών. Όχι στην κυριολεξία βέβαια.

Οι συμπαθείς συμπολίτες μας που έχουν πρόβλημα ακοής, μια χαρά συνομιλούν και συμπλέουν σ’ αυτά που συζητούν.

Εννοώ αυτών που βρίσκονται σε πλήρη ασυνεννοησία.

Οι συνομιλητές εμμένουν στις απόψεις τους. Αρνούνται ν’ ακούσουν τους άλλους.

Μα αν είναι έτσι, να επιβληθούν οι θέσεις του ενός, χωρίς ν’ ακουσθούν και άλλες, τότε τι διάλογος είναι.