Connect with us

ΕΛΛΑΔΑ

Εντυπωσιακή η  συγκέντρωση Θανάση Παπαθανάση στη Ναύπακτο

Published

on

Τεράστια ήταν η ανταπόκριση των κατοίκων της Ναυπάκτου, στο κάλεσμα του υποψήφιου βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας της Νέας Δημοκρατίας, Θανάση Παπαθανάση.

Σε ένα ιδιαίτερα φορτισμένο συγκινησιακά κλίμα περισσότερα από 2.000 άτομα, έδειξαν την στήριξη τους στον κ. Παπαθανάση, δίνοντας του ισχυρή εντολή για την επόμενη μέρα.

Τη συγκέντρωση του Θανάση Παπαθανάση  τίμησαν με την παρουσία τους ο Περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας ,Νεκτάριος Φαρμάκης,ο Δήμαρχος Ναυπακτίας,Βασίλειος Γκίζας,ο Δήμαρχος Ξηρομέρου ,Ιωάννης Τριανταφυλλάκης , ο Αντιπεριφερειάρχης Υποδομών και Έργων, Θανάσης Μαυρομάτης , πολλοί αυτοδιοικητικοί, πρόεδροι τοπικών συμβουλίων, φορέων και συλλόγων και πολυάριθμοι  φίλοι του Θανάση Παπαθανάση.

Ο κ. Παπαθανάσης, συγκινημένος για την μεγαλειώδη συγκέντρωση, ανέφερε ότι: «είμαι το δικό σας παιδί που εδώ και 21 χρόνια αγωνίζομαι στην πρώτη γραμμή μέσα από την τοπική Αυτοδιοίκηση για να  προσφέρω στον τόπο μου.

Είμαι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο δικός σας Θανάσης και θα είμαι εδώ και την επόμενη μέρα των εκλογών για να κάνουμε ΜΑΖΙ πράξη όλα όσα πρέπει να γίνουν για αυτόν τον τόπο!

Ήσασταν πάντα στο πλευρό μου. Ακόμη και στις δύσκολες στιγμές μου δώσατε δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω.

Μου κάνατε την τιμή και με εκλέξατε τον νεότερο δήμαρχο στην ιστορία της Ναυπάκτου.

Σας ζητώ λοιπόν να με εμπιστευθείτε ξανά και να γίνετε ο αγγελιοφόρος ώστε να μπορώ να σας εκπροσωπήσω στο ελληνικό κοινοβούλιο σε αυτή την κρίσιμη περίοδο για την χώρα».

Ο κ. Παπαθανάσης, ο οποίος έχει άριστη γνώση των προβλημάτων της περιοχής, αναφέρθηκε σε αυτά, δίνοντας την υπόσχεση ότι μέσα από την ιδιότητα του βουλευτή, εφόσον τον τιμήσουν οι πολίτες, θα φροντίσει να δοθούν λύσεις προκειμένου να έχει την ανάπτυξη που της αξίζει.

«Είμαι ένας από εσάς, γνωρίζω τα προβλήματα αυτού του τόπου γιατί τα βιώνω κι εγώ, τα βλέπω καθημερινά γύρω μου>>.

Ειδική αναφορά έκανε ο Θανάσης Παπαθανάσης στο κομμάτι της υγείας :<< Σε αυτό το κομμάτι,επειδή εγώ είμαι απ’τον χώρο της υγείας, έχω βάλει ένα προσωπικό στοίχημα. Οι παθογένειες που υπάρχουν όλα αυτά τα χρόνια να ανατραπούν πραγματικά. Tα δύο νοσοκομεία του Αγρινίου και του Μεσολογγίου πρέπει να τα ενισχύσουμε άμεσα με μέσα και  με ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, όπως και τα κέντρα υγείας της περιοχής>>.

Επίσης, ο Θανάσης Παπαθανάσης αναφέρθηκε στις  υποδομές : <<είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Έχουν ξεκινήσει μεγάλα έργα, αλλά υπάρχουν δυνατότητες και για πολλά παραπάνω. Οι δρόμοι είναι πολιτισμός!>> καθώς επίσης , εστίασε στον πρωτογενή τομέα : <<Ο πρωτογενής τομέας, αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο. Πρέπει να παραμείνει ο παραγωγός στον τόπο του>>.

«Στην παιδεία να προχωρήσουμε άμεσα στην ενίσχυση του διδακτικού προσωπικού στα σχολεία του νομού και να δημιουργήσουμε καλύτερες κτιριακές υποδομές. 

Τα παιδιά μας αξίζουν καλύτερη εκπαίδευση και είμαστε υποχρεωμένοι να φροντίσουμε για την ασφάλεια τους στα σχολεία», ανέφερε για το θέμα της παιδείας.

Ταυτόχρονα αναφέρθηκε στον τουρισμό.<<Πρέπει να αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του τόπου μας. Αξιοποίηση του φυσικού και πολιτιστικού στοιχείου του νομού, ποιοτική αναβάθμιση των υπαρχόντων τουριστικών υποδομών και ενίσχυση δημιουργίας νέων, προβολή των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της κάθε περιοχής για την προσέγγιση διαφόρων μορφών εναλλακτικού τουρισμού. 

Ενίσχυση του αγροτουρισμού. Ανάπτυξη αθλητικών δραστηριοτήτων στις θαλάσσιες περιοχές. Να δούμε τον τόπο μας να ανθίζει ξανά>>.

<<Θα είμαι στο πλευρό σας για να διεκδικούμε καθημερινά όλα όσα μας αξίζουν!

Προχωράμε ΜΑΖΙ για να αλλάξουμε την Αιτωλοακαρνανία!

Για να ανεβάσουμε την Αιτωλοακαρνανία μας ψηλά ! >>

 Τέλος, ο κ. Παπαθανάσης ευχαρίστησε τον κόσμο της Ναυπάκτου για την θερμή υποδοχή και για την στήριξη του.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΕΛΛΑΔΑ

Ψυχής συναπάντημα    (γράφει η Ειρήνη Κατσάμπα)

Published

on

By

Τη συνάντησα τυχαία σε μια εκδήλωση στο λιμάνι Μεσολογγίου. Καθόταν μόνη της και κοίταζε αυτούς που χόρευαν.

Στο μελαγχολικό της βλέμμα έβλεπες ξεκάθαρα την ψυχή της να κάνει τσαλίμια και να αιμορραγεί συγχρόνως.

Λίγο πιο κει καθόταν η ξαδέρφη μου. Τη φωτογράφισα.

Πλησίασα δειλά να ρωτήσω την ηλικιωμένη κυρία αν μου επιτρέπει να φωτογραφίσω κι εκείνη. Με πρόλαβε όμως. -Θα με βγάλεις κι εμένα μια φωτογραφία; Με ρώτησε.

-Ναι, ευχαρίστως. Αλλά πού θα σας βρω να σας τη δώσω; Δεν είμαι από δω.

-Από πού είσαι;

-Από τη Ναύπακτο. Αλλά έρχομαι συχνά εδώ.

-Πότε θα ξανάρθεις; Σε μια βδομάδα; Δέκα μέρες; Με ρώτησε με αγωνία.

-Δεν ξέρω. Πείτε μου πού να την αφήσω.

-Να μου τη δώσεις τώρα απάντησε-πίστευε πως μπορούσα να την εκτυπώσω εκείνη τη στιγμή.

-«Γιαγιά», της είπα κρατώντας της το χέρι, «δεν γίνεται τώρα». Πρέπει να πάω σε κατάστημα να την εκτυπώσω, προσπάθησα να της εξηγήσω ενώ ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν άκουσε τίποτα. Το ηχείο ήταν πάνω από το κεφάλι της. Μπορεί ακόμα και να μην καταλάβαινε τί της έλεγα.

– Να την αφήσω στο ζαχαροπλαστείο του κυρίου Πέτρου στην πλατεία;

Κούνησε το κεφάλι καταφατικά. Κρατούσε στα χέρια της ένα ματσάκι λουλούδια.

Τα λατρεύει σκέφτηκα. Το ίδιο κάνω κι εγώ σε κάθε μου απόδραση μαζεύω λουλούδια. Ντυμένη όμορφα με καθαρά ρούχα, καλοχτενισμένη, κι ένα φουλάρι στο λαιμό που πρόσθετε μια ιδιαίτερη πινελιά στο ντύσιμό της και την προστάτευε συνάμα από το κρύο. Μια φιγούρα που δεν περνούσε απαρατήρητη!

Θαυμάζω τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που κυκλοφορούν πάντα περιποιημένοι. Δείχνουν πόσο αγαπούν τη ζωή!

Έμεινα να κοιτάζω μια τους πολύχρωμους χαρταετούς στον ουρανό, μια τα μικρά παιδιά που έτρεχαν και γελούσαν και μια εκείνη που είχε χαθεί στις σκέψεις της.

Στο βάθος οι βάρκες και τα ψαροκάικα δεμένα στο λιμάνι.

Πόσες διαφορετικές εικόνες στον καμβά της ζωής!

Πόσες φουρτούνες να πέρασε κι εκείνη ψάχνοντας το λιμάνι της.

Το βρήκε άραγε ή ακόμα θαλασσοδέρνεται;

Διάφορα ερωτήματα βομβάρδιζαν το μυαλό μου και το κεφάλι μου άρχισε να βαραίνει λες και είχα πιει ένα βαρέλι κρασί.

Πάμε να χορέψουμε, πρότεινε η ξαδέρφη μου και την ακολούθησα αφήνοντας ένα μουδιασμένο χαμόγελο να σκάσει σαν πυροτέχνημα στα χείλη μου.

Την άφησα και μπήκα στο χορό αλλά η ματιά μου ήταν συνεχώς πάνω της.

Αναρωτιόμουν δεν έχει κανέναν αυτή η γυναίκα; Οικογένεια, φίλους, κάποιον τέλος πάντων να της κάνει παρέα μια τέτοια μέρα.

Μπήκα στη θέση της. Πόσο επώδυνη είναι η μοναξιά τέτοιες ώρες;

Ένιωθα πως είχα μερίδιο ευθύνης για τον πόνο της.

Πώς μπορούσα εγώ να χορεύω, όταν εκείνη καθόταν ακίνητη σε μια καρέκλα τελείως μόνη; Κάποια κυρία με έσπρωξε και με έβαλε χωρίς να με ρωτήσει να σύρω το χορό.

Ωστόσο εγώ έχανα τα βήματά μου γιατί πονούσα. Εκείνη τη στιγμή τη βλέπω να σηκώνεται με σκυμμένο το κεφάλι και αργόσυρτα βήματα και να φεύγει. Δεν έχασα χρόνο.

Έτρεξα προς το μέρος της, την πήρα από το χέρι και την έβαλα να σύρει το χορό.

Αν κάποιον έπρεπε να καμαρώσουμε ήταν εκείνη και μόνο εκείνη!

Στα πρώτα της κιόλας βήματα ξεχύθηκε στο πρόσωπό της όλος ο πόνος και η πίκρα που της έδωσε η ζωή.

Έσκυψε και πετούσε λίγα – λίγα τα λουλούδια που κρατούσε, με τέτοια ευλάβεια, λες κι εκείνη την ώρα κάποιον άγιο προσκυνούσε. Ίσως πάλι να φαντασιωνόταν κάποια στιγμή από τα νιάτα της που της πετούσαν λουλούδια όταν χόρευε. Μπορεί πάλι να μην το έκανε ποτέ κανένας για κείνη και της έμεινε ανεκπλήρωτη επιθυμία, παράπονο κρυφό και τώρα τα πρόσφερε στον εαυτό της. Μόνο εκείνη ξέρει.

Αφού τέλειωσε το χορό και έλαβε το θερμό χειροκρότημα όλων των παρευρισκόμενων, ένας ολόλαμπρος ήλιος ήρθε και θρονιάστηκε μέσα της.

Όρθωσε τους ώμους της, αποτίναξε προς στιγμή το φορτίο που κουβαλούσε και με μια αέρινη σβελτάδα πήγε και ξανακάθισε στη θέση της. Το σκοτάδι στο βλέμμα της είχε χαθεί.  Ξαναμάζεψε λουλούδια κι έμεινε εκεί ως το τέλος της εκδήλωσης να μας παρακολουθεί.

Σε λίγο τα ηχεία έκλεισαν. Μπορούσαμε πια να συνεννοηθούμε.

Με μια παιδιάστικη αφέλεια, μου έδωσε το τηλέφωνό της, χωρίς να το ζητήσω, μου είπε το όνομά της και πού είναι το σπίτι της.

Ήθελα να τη ρωτήσω γιατί ήταν μόνη της αλλά δίστασα. Φοβήθηκα μήπως τις ξύσω πληγές. Ας γύριζε στη γωνίτσα της ανάλαφρη έστω για μια μέρα. Της άξιζε και το δικαιούταν -όπως ο καθένας μας άλλωστε.[1]

Υποσχέθηκα πως θα της τηλεφωνήσω να συναντηθούμε να της δώσω τη φωτογραφία.

Η κυρία Ελένη. Μια αρχόντισσα 90 χρονών μόνη! Μια αξιοπρεπέστατη κυρία -όπως και τόσες άλλες στην ηλικία της-που κρύβει περίτεχνα τον πόνο της και υπομένει καρτερικά τη μοναξιά της κοιτώντας μας στα μάτια.

Κι εμείς;

Τί κάνουμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους εμείς;

Πού κοιτάμε;

 

Continue Reading

ΕΛΛΑΔΑ

Φρακάραμε…

Published

on

By

Χρόνιο το πρόβλημα και όπως φαίνεται θα συνεχίσει να υπάρχει αν δεν βρεθεί χώρος να σταθμεύουν τα τουριστικά λεωφορεία που φτάνουν στη Ναύπακτο.

Συμπτωματικά έφτασαν και σταμάτησαν για να κατεβάσουν κόσμο στο λιμάνι δυο λεωφορεία και η πόλη έπαθε κυκλοφοριακό έμφραγμα.

Τουριστικός προορισμός δεν γίνεσαι αν φρακάρεις με δυο λεωφορεία!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Continue Reading

ΕΛΛΑΔΑ

“H ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ 2024” – εμείς συμμετέχουμε!

Published

on

By

Νέα έκθεση του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού, υπηρεσίας του ΟΗΕ, χαρακτηρίζει την περσινή χρονιά ως τη θερμότερη παγκοσμίως και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις οι δείκτες εκτοξεύθηκαν, όσον αφορά τα επίπεδα αερίων του θερμοκηπίου, τις θερμοκρασίες της επιφάνειας της γης με 1,45°C, την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και την περαιτέρω υποχώρηση των παγετώνων.

Παράλληλα εκφράζονται φόβοι ότι υπάρχει “μεγάλη πιθανότητα” το 2024 να παρουσιάσει με τη σειρά του πολύ υψηλές θερμοκρασίες, ωθώντας τον πλανήτη “στο χείλος της καταστροφής”.

   Το δάσος είναι ένα φυσικό αγαθό, με πολύπλευρη σημασία και ανυπολόγιστη αξία για τη ζωή, για τον άνθρωπο. Ένας ανανεώσιμος φυσικός πόρος με τεράστιες ανεξάντλητες δυνατότητες για την οικονομική, περιβαλλοντική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου, για τη δημιουργία καλύτερων συνθηκών ζωής.

   Η αξία της προστασίας του, γίνεται πιο επιτακτική από ποτέ.

   Ας αναδείξουμε με τη συμμετοχή μας στην φετινή «Ώρα της Γης» την αξία του δάσους και τη σημασία της προστασίας του!

   Εμείς συμμετέχουμε!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Continue Reading

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ