Connect with us

ΕΛΛΑΔΑ

Η αξιοποίηση που έγινε εκποίηση

Published

on

Ναύπακτος-εργοταξιακοί-γεφυρα-ριου-αντιρρίου-Nafsweek

Με την ολοκλήρωση της γέφυρας το δημόσιο κτήμα μαζί με τη δεξαμενή στην οποία κατασκευάσθηκαν τα πέδιλα των πυλώνων της γέφυρας επανήλθαν στο ελληνικό δημόσιο.  Ο τότε δήμος Αντιρρίου διεκδίκησε το δημόσιο κτήμα με στόχο την αξιοποίησή του.  Παράλληλα με τη διεκδίκηση  του ακινήτου προωθούσε και το σχέδιο πόλης του δήμου  Αντιρρίου το γνωστό ΣΧΟΑΠ. Με τον τρόπο αυτό το δημόσιο κτήμα θα εντασσόταν στο σχέδιο  και αυτό θα αναβάθμιζε το ακίνητο τόσο ως προς το συντελεστή δόμησης όσο και ως προς τις χρήσεις που θα επιτρέπονταν.

Για την αξιοποίηση και όχι εκποίηση του ακινήτου υπήρξαν πολλές προτάσεις. Οι περισσότερες όμως είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Δεν έπαιρναν υπόψη την πραγματικότητα και οι τοπικοί παράγοντες πλειοδοτούσαν σε υποσχέσεις και παροχές  ανάλογα με τις φαντασιώσεις του καθένα και τις πολιτικές του επιδιώξεις.

Η πολιτική του δήμου Αντιρρίου, που αν ολοκληρωνόταν θα αναβάθμιζε το δήμο  και την ευρύτερη περιοχή, σκόνταψε στην  τότε αντιπολίτευση η οποία με εργαλείο το λαϊκισμό και τις εύκολες λύσεις πέτυχε να ακυρώσει το ΣΧΟΑΠ. Έτσι το όνειρο για την χωροταξική οργάνωση του δήμου Αντιρρίου χάθηκε. Μαζί με αυτό χάθηκε και η δυνατότητα αξιοποίησης των εργοταξιακών     χώρων

Ο οικονομικός μαρασμός στο Αντίρριο άρχισε πριν την κρίση, αφού η γέφυρα άλλαξε τα δεδομένα και η περιοχή βρέθηκε απροετοίμαστη για να διαχειρισθεί την νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε. Την περίοδο 2000-2010 κάθε ρεαλιστική πρόταση συγκέντρωνε τα  πυρά του λαϊκισμού μέχρι να αποκλεισθεί και να εξαφανισθεί από το προσκήνιο μαζί με αυτόν που την διατύπωνε.

Την περίοδο της κρίσης οι πιθανότητες αξιοποίησης του ακινήτου ήταν εύλογο να περιορισθούν.  Δυστυχώς όμως και πάλι κάθε προσπάθεια για προσαρμογή στην πραγματικότητα προκαλούσε την ίδια αντίδραση.

Η τελευταία ευκαιρία για αξιοποίηση του ακινήτου εμφανίσθηκε επί δημαρχίας του κ. Λουκόπουλου. Ήταν η εποχή που επενδυτής μέσω του ΤΑΙΠΕΔ στο δήμο Ναυπακτίας προκειμένου να διερευνήσει τη θέση της δημοτικής αρχής. Η πρόταση ήταν να γίνει επένδυση  στο Αντίρριο και να λειτουργήσει επιχείρηση συντήρησης μέγα γιότ. Η πρόταση αυτή θα αξιοποιούσε τόσο το οικόπεδο όσο και τη θαλάσσια εγκατάσταση. Σύμφωνα με δημοτικούς συμβούλους της δημοτικής αρχής Λουκόπουλου  θα δημιουργούσε 60     θέσεις εργασίας και θα ήταν μία από τις δύο μεγαλύτερες μονάδες αυτού του αντικειμένου στη Μεσόγειο.

Η πρόταση αυτή  δεν συζητήθηκε ποτέ στο δημοτικό συμβούλιο. Με διάφορα προσχήματα και κάτω από την πίεση των ίδιων πάντα ανθρώπων η δημοτική αρχή έκλεισε το θέμα πριν καν ανοίξει. Ο επενδυτής χαρακτηρίστηκε γυρολόγος, το τοπικό συμβούλιο Αντιρρίου πήρε αρνητική απόφαση, ο δήμος γνωστοποίησε στο ΤΑΙΠΕΔ ότι η τοπική κοινωνία δεν συμφωνεί με την επενδυτική πρόταση  και η επένδυση χάθηκε και για το Αντίρριο και για τη χώρα μας.      Βέβαια για την ιστορία και μόνο να αναφερθεί ότι      η επένδυση αυτή ολοκληρώθηκε ήδη στην Κροατία

Στο δημοτικό συμβούλιο στις 23/10/2019 ο δήμαρχος κ. Γκίζας ανακοίνωσε ότι από το Δεκέμβριο του 2018 ανακοινώθηκε από το ΤΑΙΠΕΔ, στο οποίο ανήκει το δημόσιο κτήμα, οτι θα προχωρήσει στην     πώληση του ακινήτου. Ο αγοραστής θα μπορεί να το αξιοποιήσει για οτιδήποτε επιτρέπεται σε περιοχή    εκτός σχεδίου.

Η αξιοποίηση στην οποία όλοι προσβλέπαμε έγινε εκποίηση. Ποιος θα απολογηθεί γι’ αυτή την εξέλιξη;

 

 

 

ΕΛΛΑΔΑ

Ψυχής συναπάντημα    (γράφει η Ειρήνη Κατσάμπα)

Published

on

By

Τη συνάντησα τυχαία σε μια εκδήλωση στο λιμάνι Μεσολογγίου. Καθόταν μόνη της και κοίταζε αυτούς που χόρευαν.

Στο μελαγχολικό της βλέμμα έβλεπες ξεκάθαρα την ψυχή της να κάνει τσαλίμια και να αιμορραγεί συγχρόνως.

Λίγο πιο κει καθόταν η ξαδέρφη μου. Τη φωτογράφισα.

Πλησίασα δειλά να ρωτήσω την ηλικιωμένη κυρία αν μου επιτρέπει να φωτογραφίσω κι εκείνη. Με πρόλαβε όμως. -Θα με βγάλεις κι εμένα μια φωτογραφία; Με ρώτησε.

-Ναι, ευχαρίστως. Αλλά πού θα σας βρω να σας τη δώσω; Δεν είμαι από δω.

-Από πού είσαι;

-Από τη Ναύπακτο. Αλλά έρχομαι συχνά εδώ.

-Πότε θα ξανάρθεις; Σε μια βδομάδα; Δέκα μέρες; Με ρώτησε με αγωνία.

-Δεν ξέρω. Πείτε μου πού να την αφήσω.

-Να μου τη δώσεις τώρα απάντησε-πίστευε πως μπορούσα να την εκτυπώσω εκείνη τη στιγμή.

-«Γιαγιά», της είπα κρατώντας της το χέρι, «δεν γίνεται τώρα». Πρέπει να πάω σε κατάστημα να την εκτυπώσω, προσπάθησα να της εξηγήσω ενώ ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν άκουσε τίποτα. Το ηχείο ήταν πάνω από το κεφάλι της. Μπορεί ακόμα και να μην καταλάβαινε τί της έλεγα.

– Να την αφήσω στο ζαχαροπλαστείο του κυρίου Πέτρου στην πλατεία;

Κούνησε το κεφάλι καταφατικά. Κρατούσε στα χέρια της ένα ματσάκι λουλούδια.

Τα λατρεύει σκέφτηκα. Το ίδιο κάνω κι εγώ σε κάθε μου απόδραση μαζεύω λουλούδια. Ντυμένη όμορφα με καθαρά ρούχα, καλοχτενισμένη, κι ένα φουλάρι στο λαιμό που πρόσθετε μια ιδιαίτερη πινελιά στο ντύσιμό της και την προστάτευε συνάμα από το κρύο. Μια φιγούρα που δεν περνούσε απαρατήρητη!

Θαυμάζω τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που κυκλοφορούν πάντα περιποιημένοι. Δείχνουν πόσο αγαπούν τη ζωή!

Έμεινα να κοιτάζω μια τους πολύχρωμους χαρταετούς στον ουρανό, μια τα μικρά παιδιά που έτρεχαν και γελούσαν και μια εκείνη που είχε χαθεί στις σκέψεις της.

Στο βάθος οι βάρκες και τα ψαροκάικα δεμένα στο λιμάνι.

Πόσες διαφορετικές εικόνες στον καμβά της ζωής!

Πόσες φουρτούνες να πέρασε κι εκείνη ψάχνοντας το λιμάνι της.

Το βρήκε άραγε ή ακόμα θαλασσοδέρνεται;

Διάφορα ερωτήματα βομβάρδιζαν το μυαλό μου και το κεφάλι μου άρχισε να βαραίνει λες και είχα πιει ένα βαρέλι κρασί.

Πάμε να χορέψουμε, πρότεινε η ξαδέρφη μου και την ακολούθησα αφήνοντας ένα μουδιασμένο χαμόγελο να σκάσει σαν πυροτέχνημα στα χείλη μου.

Την άφησα και μπήκα στο χορό αλλά η ματιά μου ήταν συνεχώς πάνω της.

Αναρωτιόμουν δεν έχει κανέναν αυτή η γυναίκα; Οικογένεια, φίλους, κάποιον τέλος πάντων να της κάνει παρέα μια τέτοια μέρα.

Μπήκα στη θέση της. Πόσο επώδυνη είναι η μοναξιά τέτοιες ώρες;

Ένιωθα πως είχα μερίδιο ευθύνης για τον πόνο της.

Πώς μπορούσα εγώ να χορεύω, όταν εκείνη καθόταν ακίνητη σε μια καρέκλα τελείως μόνη; Κάποια κυρία με έσπρωξε και με έβαλε χωρίς να με ρωτήσει να σύρω το χορό.

Ωστόσο εγώ έχανα τα βήματά μου γιατί πονούσα. Εκείνη τη στιγμή τη βλέπω να σηκώνεται με σκυμμένο το κεφάλι και αργόσυρτα βήματα και να φεύγει. Δεν έχασα χρόνο.

Έτρεξα προς το μέρος της, την πήρα από το χέρι και την έβαλα να σύρει το χορό.

Αν κάποιον έπρεπε να καμαρώσουμε ήταν εκείνη και μόνο εκείνη!

Στα πρώτα της κιόλας βήματα ξεχύθηκε στο πρόσωπό της όλος ο πόνος και η πίκρα που της έδωσε η ζωή.

Έσκυψε και πετούσε λίγα – λίγα τα λουλούδια που κρατούσε, με τέτοια ευλάβεια, λες κι εκείνη την ώρα κάποιον άγιο προσκυνούσε. Ίσως πάλι να φαντασιωνόταν κάποια στιγμή από τα νιάτα της που της πετούσαν λουλούδια όταν χόρευε. Μπορεί πάλι να μην το έκανε ποτέ κανένας για κείνη και της έμεινε ανεκπλήρωτη επιθυμία, παράπονο κρυφό και τώρα τα πρόσφερε στον εαυτό της. Μόνο εκείνη ξέρει.

Αφού τέλειωσε το χορό και έλαβε το θερμό χειροκρότημα όλων των παρευρισκόμενων, ένας ολόλαμπρος ήλιος ήρθε και θρονιάστηκε μέσα της.

Όρθωσε τους ώμους της, αποτίναξε προς στιγμή το φορτίο που κουβαλούσε και με μια αέρινη σβελτάδα πήγε και ξανακάθισε στη θέση της. Το σκοτάδι στο βλέμμα της είχε χαθεί.  Ξαναμάζεψε λουλούδια κι έμεινε εκεί ως το τέλος της εκδήλωσης να μας παρακολουθεί.

Σε λίγο τα ηχεία έκλεισαν. Μπορούσαμε πια να συνεννοηθούμε.

Με μια παιδιάστικη αφέλεια, μου έδωσε το τηλέφωνό της, χωρίς να το ζητήσω, μου είπε το όνομά της και πού είναι το σπίτι της.

Ήθελα να τη ρωτήσω γιατί ήταν μόνη της αλλά δίστασα. Φοβήθηκα μήπως τις ξύσω πληγές. Ας γύριζε στη γωνίτσα της ανάλαφρη έστω για μια μέρα. Της άξιζε και το δικαιούταν -όπως ο καθένας μας άλλωστε.[1]

Υποσχέθηκα πως θα της τηλεφωνήσω να συναντηθούμε να της δώσω τη φωτογραφία.

Η κυρία Ελένη. Μια αρχόντισσα 90 χρονών μόνη! Μια αξιοπρεπέστατη κυρία -όπως και τόσες άλλες στην ηλικία της-που κρύβει περίτεχνα τον πόνο της και υπομένει καρτερικά τη μοναξιά της κοιτώντας μας στα μάτια.

Κι εμείς;

Τί κάνουμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους εμείς;

Πού κοιτάμε;

 

Continue Reading

ΕΛΛΑΔΑ

Φρακάραμε…

Published

on

By

Χρόνιο το πρόβλημα και όπως φαίνεται θα συνεχίσει να υπάρχει αν δεν βρεθεί χώρος να σταθμεύουν τα τουριστικά λεωφορεία που φτάνουν στη Ναύπακτο.

Συμπτωματικά έφτασαν και σταμάτησαν για να κατεβάσουν κόσμο στο λιμάνι δυο λεωφορεία και η πόλη έπαθε κυκλοφοριακό έμφραγμα.

Τουριστικός προορισμός δεν γίνεσαι αν φρακάρεις με δυο λεωφορεία!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Continue Reading

ΕΛΛΑΔΑ

“H ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ 2024” – εμείς συμμετέχουμε!

Published

on

By

Νέα έκθεση του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού, υπηρεσίας του ΟΗΕ, χαρακτηρίζει την περσινή χρονιά ως τη θερμότερη παγκοσμίως και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις οι δείκτες εκτοξεύθηκαν, όσον αφορά τα επίπεδα αερίων του θερμοκηπίου, τις θερμοκρασίες της επιφάνειας της γης με 1,45°C, την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και την περαιτέρω υποχώρηση των παγετώνων.

Παράλληλα εκφράζονται φόβοι ότι υπάρχει “μεγάλη πιθανότητα” το 2024 να παρουσιάσει με τη σειρά του πολύ υψηλές θερμοκρασίες, ωθώντας τον πλανήτη “στο χείλος της καταστροφής”.

   Το δάσος είναι ένα φυσικό αγαθό, με πολύπλευρη σημασία και ανυπολόγιστη αξία για τη ζωή, για τον άνθρωπο. Ένας ανανεώσιμος φυσικός πόρος με τεράστιες ανεξάντλητες δυνατότητες για την οικονομική, περιβαλλοντική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου, για τη δημιουργία καλύτερων συνθηκών ζωής.

   Η αξία της προστασίας του, γίνεται πιο επιτακτική από ποτέ.

   Ας αναδείξουμε με τη συμμετοχή μας στην φετινή «Ώρα της Γης» την αξία του δάσους και τη σημασία της προστασίας του!

   Εμείς συμμετέχουμε!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Continue Reading

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ