Για τον ελληνισμό το 2020 εισέρχεται φορτωμένο με ποικίλες προκλήσεις και ανάμεικτα αισθήματα, μετά από μια δεκαετή επώδυνη πορεία λόγω της πρωτοφανούς σε ένταση και βάθος οικονομικής και όχι μόνο κρίσης.

Μα πάει, έφυγε άραγε στα αλήθεια ο παλιός ο χρόνος; ‘Η μήπως φορτώνεται στις πλάτες μας και δεν το κουνά; Αφού προστίθεται στην ηλικία μας και μας προσθέτει χρόνια, πείρα και ρυτίδες, μήπως τον κουβαλάμε πάνω μας, μέσα μας παντοτινά;

Όσα όμορφα ζήσαμε, όσα αγοράσαμε από εμπορεία στη διάρκειά του είναι δικά μας. Όσα άσχημα ζήσαμε, λάθη, πληγές είναι πιότερο δικά μας. Κατά δικά μας.

Όσα καταφέραμε, όσα μας κάνουν να υπερηφανευόμαστε, να χαμογελάμε, να συγκινούμαστε, κανείς δεν μπορεί να μας τα πάρει. Τα έχουμε κλειδώσει σε σεντούκια, σε κελάρια μυστικά.

Μία ολόκληρη δεκαετία παραδίδει τη σκυτάλη σε μία καινούργια! Αυτό από μόνο του σηματοδοτεί ένα πέρασμα. Ένα ορόσημο, που προκαλεί διαφορετικές σκέψεις και προσεγγίσεις. Η χώρα μας έχει «δεχτεί στο πετσί της»  τόση ταλαιπωρία τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια, που θα πρέπει να γυρίσει αρκετά χρόνια πίσω για να θυμηθεί κάτι παρόμοιο.

Όμως, κάθε κοινωνικό σώμα είναι υποχρεωμένο να   ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών, όσο επώδυνες κι αν είναι, και να εξάγει και τα κατάλληλα συμπεράσματα. Με γνώμονα το μέλλον…

Μάθαμε πως τα πράγματα μπορούν να ξωκείλουν στα ξαφνικά και μάλιστα επικίνδυνα. Μάθαμε την εξάρτηση που έχουμε από τα εξωτερικά περιβάλλοντα, είτε αυτά λέγονται σύμμαχοι και εταίροι, είτε κάτι διαφορετικό.   Μάθαμε ξεκάθαρα πως οι ιδεολογίες ωχριούν μπροστά στις πρακτικές αναγκαιότητες. Πως ακόμα και το υπερ-επαναστατικό, αν δεν είναι γειωμένο στις πραγματικές συνθήκες και στις ανάγκες των πολλών, δεν αποδίδει. Πως οι κριτικές που φλερτάρουν με την πλήρη αποδόμηση ενός κυρίαρχου πολιτισμικού μοντέλου, πρέπει να αντικατασταθούν με την αταλάντευτη ζέση για πρακτικές λύσεις.

Πως κάθε πλουραλισμός είναι απαραίτητος, αλλά χρειάζεται φιλτράρισμα και ξεσκαρτάρισμα. Πως κάθε «μηχανιστική άμυνα» πρέπει να αντικατασταθεί από «μηχανές επίθεσης». Μάθαμε πολλά, το θέμα είναι πως θα τα αξιοποιήσουμε…

Από την ανεμελιά και την ασυδοσία που επικρατούσαν μέχρι το 2009 περάσαμε στην απαισιοδοξία. Τώρα πια, ξεκινάει η δεκαετία του 2020.

Ας είναι αυτή η δεκαετία των περισσότερων ευκαιριών. Ας είναι η δεκαετία που ολοένα και πιο πολλές προσπάθειες θα οδηγούν σε λελογισμένες ανταμοιβές.   Ας είναι η δεκαετία που η ωριμότητα δεν θα οδηγήσει στον καναπέ και στο «σκληρόπετσο» μιθριδατισμό, αλλά στη σμίλευση συγκεκριμένων αιτημάτων και διακριτών προγραμμάτων.

Ας είναι η δεκαετία που ο κοινωνικός και λαϊκός παράγοντας θα θυμηθεί τον καλύτερό του εαυτό, έχοντας μάθει από τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος.    Ας είναι η δεκαετία που θα λάβει χώρα στην πράξη η εναρμόνιση των επιθυμιών με την όρεξη για πρακτική δουλειά.

Με προσμονή, με νέες ελπίδες κι όνειρα ξεκινά το 2020, η νέα δεκαετία. Καθώς κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή, κάθε δύση έτους είναι και η ανατολή μιας νέας χρονιάς ας ανασυνταχθούμε, ας σηκώσουμε τα μανίκια. Μόνο μην πούμε ποτέ πως είναι αργά.

Καλή Χρονιά