Αυτή τη φορά δεν έχω να σου δώσω μια από τις συνήθεις απαντήσεις που δίναμε ο ένας στον άλλον, όταν είμασταν κι οι δυο δημοτικοί σύμβουλοι ή αντιδήμαρχοι. Αυτή μας η σχέση είναι καταγεγραμμένη στα πρακτικά, στις συνεδριάσεις και βρίσκεται στο διαδίκτυο. Αν βάλει κανείς τα ονόματα μας στο google εμφανίζονται τίτλοι όπως κόντρα Καρακώστα – Ζιαμπάρα.
Εσύ απλά μου χαμογελούσες.
Αυτό που δεν σου είχα πει ποτέ και οφείλω να το ομολογήσω είναι ότι με εντυπωσίαζε ο τρόπος που χειριζόσουν τα θέματα ακόμα κι όταν διαφωνούσα, το δημιουργικό και μόνιμα ανήσυχο μυαλό σου, οι ατάκες σου που γίνονταν σλόγκαν γιατί πέρα από το γεγονός ότι ήταν ευφάνταστες, άγγιζαν την ψυχή και το συναίσθημα του απλού ανθρώπου.. Έστω και σε αυτό το μικρό διάστημα του χρόνου που σου έδωσε η ζωή, κατάφερες να αφήσεις παρακαταθήκη.
Μακάρι στη ζωή μας να συναντάμε «αντιπάλους» σαν κι εσένα Κώστα. Είμαι συγκλονισμένη. Θα λείψεις.
Υ.Γ. Κάτι ακόμα που δεν σου έχω πει. Όταν σε επισκέφτηκα στο γραφείο σου ως αντιδήμαρχος στη Τεχνική Υπηρεσία και είδα στον τοίχο πίσω από την καρέκλα σου το χαρτί με τους στίχους από το Αερικό συνειδητοποίησα ότι είχαμε και κοινά πέρα από τις «διαφορές»