Γράφει ο  Πιτσιάκκας Πέτρος,  Φιλόλογος – M.Ed.  Διευθυντής 2^ου ΓΕΛ Ναυπάκτου

“Μια λέξη που ακούγεται καθημερινά, στη δημόσια συζήτηση, τους τελευταίους μήνες, είναι ο αναθεωρητισμός. Αναθεωρητισμός είναι η τάση, θεωρητική ή πρακτική, τροποποίησης ή κατάργησης των συνθηκών, που ισχύουν μεταξύ δύο ή περισσοτέρων κρατών.

Ο αναθεωρητισμός υπονομεύει τη διεθνή ασφάλεια, αφού αμφισβητεί το διεθνές δίκαιο, τις διεθνείς και τις διακρατικές συνθήκες, πάνω στις οποίες βασίζεται η ειρηνική συνύπαρξη των κρατών. Τα γεγονότα στην Ουκρανία, εξαιτίας της εισβολής της Ρωσίας, επιβεβαιώνουν τους φόβους της παγκόσμιας κοινότητας και πρωτίστως της Ευρωπαϊκής, για τη διατήρηση της ειρήνης.

Δύο από τις χώρες, οι οποίες, σήμερα, ακολουθούν και εφαρμόζουν, στο πεδίο, αναθεωρητική πολιτική, είναι η Ρωσία και η Τουρκία. Και οι δύο χώρες οραματίζονται την αναβίωση, των πάλαι ποτέ αυτοκρατοριών τους. Για την υλοποίηση της πολιτικής τους αμφισβητούν, το διεθνές δίκαιο, καθώς και τις διεθνείς συνθήκες, που έχουν υπογραφεί.

Η Ρωσία, στο παρελθόν, εισέβαλε  σε περιοχές της Γεωργίας και της Τσετσενίας, προσάρτησε την Κριμαία, και σήμερα έχει εισβάλει στην Ουκρανία, επιδιώκοντας την προσάρτηση του Ανατολικού τμήματος της, αν όχι ολόκληρης. Η άλλη αναθεωρητική δύναμη, η Τουρκία, εισέβαλε στο Ιράκ και στη Συρία και συνεχίζει την κατοχή της Β. Κύπρου, η οποία ξεκίνησε, μετά την εισβολή της στο νησί, στις 20 Ιουλίου 1974, επιδιώκοντας τον έλεγχο ολόκληρου του νησιού.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ευαισθητοποίησε τη διεθνή κοινότητα και κινητοποίησε τους διεθνείς οργανισμούς, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, δικαιολογημένα και ορθώς. Στο όνομα του διεθνούς δικαίου καταδικάζεται ο ρωσικός αναθεωρητισμός, επιβάλλονται κυρώσεις, εναντίον της Ρωσίας, και ενισχύεται η Ουκρανία.

Η άλλη αναθεωρητική δύναμη, η Τουρκία, εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι, όλα αυτά τα χρόνια, η Δύση έχει στρέψει το βλέμμα αλλού και σήμερα, ιδιαίτερα, στη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Γι’ αυτό, όχι μόνο μένει στο απυρόβλητο, τόσο για την αναθεωρητική επεκτατική της πολιτική, όσο και για το γεγονός ότι δεν συμμετέχει στην επιβολή των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας, αλλά, ταυτόχρονα, αναγνωρίζεται και ως «ειρηνευτική δύναμη», για την επίλυση του προβλήματος.

Η παραβίαση του διεθνούς δικαίου από τη μεριά της Τουρκίας και η αναθεωρητική της πολιτική, με τις επεμβάσεις της στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη, την αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Ελλάδας και τη συνεχιζόμενη κατοχή της μισής Κύπρου, απειλώντας μάλιστα με προσάρτηση της (ήδη έχει υπογραφεί, από τον Απρίλιο, σχετικό πρωτόκολλο μεταξύ της Τουρκίας και του ψευδοκράτους), προσπερνιούνται από τη διεθνή κοινότητα.

Αντίθετα, η Τουρκία επιβραβεύεται και κατατάσσεται στις δυνάμεις εκείνες οι οποίες μπορούν να συμβάλουν στην επίλυση του προβλήματος. Εάν αυτό δεν είναι πολιτική «δύο μέτρων και δύο σταθμών», απέναντι στις αναθεωρητικές δυνάμεις, Ρωσία και Τουρκία,  τι είναι;

Εξαιτίας της Τουρκικής εισβολής του 1974, η Κύπρος έχει παράνομα και διά της βίας χωριστεί στα δύο. Εδώ και 48 χρόνια η Τουρκία έχει φέρει σε πέρας εθνοκάθαρση όλων των κατοίκων των κατεχομένων, που δεν είναι Τουρκικής καταγωγής και έχει, εν πολλοίς, καταστρέψει τη χριστιανική κληρονομιά των κατεχομένων περιοχών (εκκλησίες, νεκροταφεία).

Το κατεχόμενο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως και η υπόλοιπη χώρα, είχε πλειοψηφία Ελληνοκυπρίων κατοίκων (82%). Η Τουρκία άλλαξε τη δημογραφική σύνθεση των κατεχομένων, με την εκδίωξη των 170.000,περίπου, Ελληνοκυπρίων, που κατοικούσαν εκεί, και την εγκατάσταση εποίκων, από την Τουρκία. Το παράνομο καθεστώς των κατεχομένων, με την υποστήριξη της Τουρκίας, έχει εν πολλοίς εξαφανίσει κάθε ίχνος Ελληνικού και όποιου άλλου, μη Τουρκικού πολιτισμού, στη περιοχή, που ελέγχει.

Τα Ελληνικά ονόματα των δρόμων, των πόλεων και των χωριών έχουν αντικατασταθεί από Τουρκικά. Περίπου 35.000 Τουρκικού στρατού κατοχής βρίσκονται, παράνομα, στα κατεχόμενα, γεγονός που τα καθιστά, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μια από τις πιο στρατικοποιημένες περιοχές στον κόσμο.

Τα κατεχόμενα, δεν είναι απλά τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, το οποίο είναι υπό ξένη κατοχή και υποβαθμίζεται, πολιτισμικά και οικονομικά. Αυτό το οποίο είναι υπό κατοχή, αποικείται και καταστρέφεται, είναι ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού της Δύσης, αλλά και έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Γιατί λοιπόν η Δύση κλείνει τα μάτια μπροστά σ’ αυτό το συνεχιζόμενο έγκλημα, εδώ και 48 χρόνια; Πού είναι οι αρχές, η ισχύς και η θέληση της, τώρα που η Τουρκία ξεδιπλώνει τον αναθεωρητισμό της και επιτίθεται σε Ελλάδα και Κύπρο;

Η πολιτική των «δύο μέτρων και των δύο σταθμών», που εφαρμόζει, όσον αφορά τον αναθεωρητισμό της Ρωσίας και της Τουρκίας, δημιουργεί υπόνοιες  ότι οι αποφάσεις της λαμβάνονται, όχι με βάση το διεθνές δίκαιο, αλλά με βάση τα, κατά περίσταση, συμφέροντα.

Δεν μπορεί να κινητοποιείται και να αντιδρά (και καλά κάνει), για την κατάληψη της Ανατολικής Ουκρανίας, το 2022, και να κωφεύει για τη συνεχιζόμενη κατάληψη της Βόρειας Κύπρου, από το 1974. Δεν μπορεί να καταδικάζει τον αναθεωρητισμό και την επιθετικότητα της Ρωσίας (και καλά κάνει) και να παραβλέπει τον αναθεωρητισμό και την επιθετικότητα της Τουρκίας, σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, εξισώνοντας το θύτη με το θύμα. Είναι υποκρισία.

Η χώρα μας, έχοντας ως βάση το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες, θα πρέπει να είναι απέναντι στον αναθεωρητισμό, να αποκαλύπτει και να καταγγέλλει την αναθεωρητική επεκτατικότητα της Τουρκίας, σε όλα τα fora. Ταυτόχρονα, όμως, οφείλει να ετοιμάζεται, όπως και κάνει, να υπερασπιστεί τα εθνικά μας συμφέροντα, με τις δικές της δυνάμεις. Γιατί, όπως γράφει και ο Θουκυδίδης, «οι καιροί ου μενετοί» (= οι περιστάσεις δεν μας επιτρέπουν να χρονοτριβούμε, απαιτείται γρήγορη δράση). Μόνο, όταν η Τουρκία καταλάβει ότι δεν έχει πιθανότητα να κερδίσει στο πεδίο, θα σταματήσει τα «νταηλίκια».

Τέλος, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, αυτές τις ημέρες της θλιβερής επετείου της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο, ότι μια ενδεχόμενη δυσμενής, για τα ελληνικά συμφέροντα λύση στην Κύπρο, θα επηρεάσει αρνητικά όλο το φάσμα των προβλημάτων,τα οποία δημιουργούνται από την αναθεωρητική πολιτική της γειτονικής μας χώρας.

Υ.Σ.1) 20 Ιουλίου 1974, 5:50 το πρωί. Η μάνα μπαίνει έντρομη στο δωμάτιο φωνάζοντας: «Σηκωθείτε έρχονται οι Τούρκοι». Ελπίζω να μην ξυπνήσει, ποτέ ξανά, παιδί με αυτή τη συγκλονιστική φράση.

Υ.Σ.2) Η τραγωδία της Κύπρου υπήρξε η αιτία για την απαλλαγή της Ελλάδας από τη δικτατορία και όχι το Πολυτεχνείο (1973). Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια

Ναύπακτος 18 Ιουλίου 2022″