Connect with us

ΕΛΛΑΔΑ

Ράβε – Ξήλωνε …στο λαβύρινθο των δημοσίων έργων

Published

on

ΑΣΠΡΟ-ΜΑΥΡΟ-δημόσια-έργα-δήμος-ναυπακτίας

Η εκτέλεση των δημοσίων και των δημοτικών έργων στη χώρα μας έχει τη δική της αξιοπρόσεκτη διαδρομή. Μια διαδρομή δαιδαλώδη που για να την ακολουθήσει κανείς χρειάζεται το μίτο της Αριάδνης για να μη χαθεί στο λαβύρινθο της    ελληνικής γραφειοκρατίας.

Ένα πλέγμα νόμων, προεδρικών διαταγμάτων και υπουργικών αποφάσεων ορίζουν τις διαδικασίες που πρέπει να ακολουθήσει η διοίκηση προκειμένου να ολοκληρώσει ένα έργο δημοσίου χαρακτήρα. Οι διαδικασίες αυτές σε πάρα πολλές περιπτώσεις είναι αντικρουόμενες και οι υπάλληλοι που     καλούνται να βάλουν την υπογραφή τους ακροβατούν ανάμεσα στη νομιμότητα και την παρανομία, με ό τι αυτό συνεπάγεται.

Αυτό πέρα από τις καθυστερήσεις που δημιουργεί στην υλοποίηση ενός έργου έχει συμβάλει και στη διαμόρφωση μιας αντίληψης στην κοινή γνώμη ότι για όλα φταίνε οι υπάλληλοι. Η κοινωνία δηλαδή βλέποντας τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής εύκολα ρίχνει την ευθύνη στον τελευταίο τροχό της αμάξης, εύκολα βλέπει το δένδρο και χάνει το δάσος.

Για την υλοποίηση ενός δημοσίου έργου πρέπει να υπάρχουν οι προβλεπόμενες από τη νομοθεσία μελέτες.

Οι μελέτες ανάλογα με τη φύση του έργου πρέπει να υποβληθούν σε μια σειρά από δημόσιες υπηρεσίες για να λάβουν τη σχετική έγκριση. Στη συνέχεια ακολουθεί ο δημόσιος μειοδοτικός διαγωνισμός, η υπογραφή των σχετικών συμβάσεων και η εκτέλεση του έργου με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα.

Όταν πρόκειται για έργα που χρηματοδοτούνται από το ΕΣΠΑ έχουν εξασφαλισθεί όλες οι προβλεπόμενες αδειοδοτήσεις, υπάρχει η χρηματοδότηση και το έργο υλοποιείται απρόσκοπτα. Αυτό που πρέπει να εξασφαλίσει ο κύριος του έργου είναι η αυστηρή επίβλεψη ώστε το έργο να κατασκευασθεί όπως προβλέπεται στη μελέτη.

Ας δούμε τώρα ορισμένες από τις παθογένειες που τα δημόσια έργα γίνονται πολύ ακριβά και η ποιότητά τους είναι πολύ κάτω των προδιαγραφών τους.

Η πρώτη αδυναμία αφορά την μη πληρότητα των μελετών χωρίς να υπάρχει ευθύνη για τους μελετητές. Οι όποιες ελλείψεις στις μελέτες εμφανίζονται κατά την υλοποίηση των έργων και οδηγούν σε συμπληρωματικά έργα με όχι πάντα ορθές λύσεις και μεγάλο κόστος.

Η δεύτερη αδυναμία αφορά τις μεγάλες εκπτώσεις που δίνονται και οι οποίες οδηγούν σε έργα χαμηλής ποιότητας. Αυτό είναι αναπόφευκτο δεδομένου ότι με τιμές αγοράς είναι αδύνατο να υλοποιηθούν έργα σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στη μελέτη.

Επομένως οι μεγάλες εκπτώσεις στηρίζονται στην ανομολόγητη παραδοχή εκ μέρους των εργοληπτών ότι η επίβλεψη θα είναι χαλαρή και κάποιες από τις εργασίες ή τα υλικά που προβλέπονται θα τα αποφύγουν, σε βάρος βέβαια της ποιότητας του έργου.

Η τρίτη αδυναμία αφορά την ελλιπή επίβλεψη η οποία είναι αποτέλεσμα της έλλειψης τεχνικού προσωπικού.

Ιδιαίτερα για μεγάλα έργα με αφανείς (υπόγειες) εργασίες η συνεχής παρουσία του επιβλέποντα μηχανικού είναι απόλυτα αναγκαία. Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό όταν ο ίδιος μηχανικός έχει όλη τη γραφειοκρατική δουλειά και ταυτόχρονα καλείται να επιβλέπει πολλά έργα από το Γαλατά μέχρι τη Γραμμένη Οξιά,  για να αναφερθούμε στο δήμο Ναυπακτίας;

Με αφορμή το τελευταίο δημοτικό συμβούλιο και τα πεζοδρόμια που κατασκευάσθηκαν ανατολικά από το Σκα προέκυψε ότι το έργο κατασκευάσθηκε χωρίς μελέτη για τη διευθέτησης των ομβρίων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ζητήσει ο δήμος τη συνδρομή του Τεχνικού Συμβουλίου της Περιφέρειας ενώ το έργο ήταν σε εξέλιξη, και να προστεθούν οι εργασίες απορροής των ομβρίων που οδήγησαν σε επιβάρυνση του έργου κατά 50%.

Επίσης δεν προβλέφθηκε ο αγωγός για την αποχέτευση παρά το γεγονός ότι υπήρχαν αιτήσεις δημοτών που θέλουν να συνδεθούν με το αποχετευτικό σύστημα. Αυτό  εντός ολίγου θα οδηγήσει σε ξήλωμα της ασφάλτου και επανάληψη του ράβε ξήλωνε.

Ας ελπίσουμε ότι οι νέες επεκτάσεις των πεζοδρομίων θα συνεχισθούν με πλήρη φάκελο μελετών ώστε να δούμε ολοκληρωμένα έργα που θα λειτουργούν σε βάθος χρόνου χωρίς το γνωστό ράβε ξήλωνε.

 

ΕΛΛΑΔΑ

Σεισμική δόνηση αισθητή στην Ναύπακτο

Published

on

By

Δυο ισχυρές σεισμικές δονήσεις  μεγέθους 5,7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ στις 09:13 σήμερα Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024  στην θαλάσσια περιοχή του κόλπου της Κυπαρισσίας.

Ο πρώτος σεισμός είχε εστιακό βάθος 21 χλμ που έγινε  στις  09:12:48 είχε επίκεντρο 37,2χλμ Βορειο-δυτικά από τα Φιλιατρά, ενώ ο δεύτερος με διαφορά ενός λεπτού, είχε επίκεντρο  33,1χλμ Βορειο-δυτικά από την Κυπαρισσία.

Οι σεισμοί έγινα αισθητοί σε όλη την Πελοπόννησο και όχι μόνο  αρκετές περιοχές

 

 

 

 

 

 

 

 

Continue Reading

ΕΛΛΑΔΑ

Ψυχής συναπάντημα    (γράφει η Ειρήνη Κατσάμπα)

Published

on

By

Τη συνάντησα τυχαία σε μια εκδήλωση στο λιμάνι Μεσολογγίου. Καθόταν μόνη της και κοίταζε αυτούς που χόρευαν.

Στο μελαγχολικό της βλέμμα έβλεπες ξεκάθαρα την ψυχή της να κάνει τσαλίμια και να αιμορραγεί συγχρόνως.

Λίγο πιο κει καθόταν η ξαδέρφη μου. Τη φωτογράφισα.

Πλησίασα δειλά να ρωτήσω την ηλικιωμένη κυρία αν μου επιτρέπει να φωτογραφίσω κι εκείνη. Με πρόλαβε όμως. -Θα με βγάλεις κι εμένα μια φωτογραφία; Με ρώτησε.

-Ναι, ευχαρίστως. Αλλά πού θα σας βρω να σας τη δώσω; Δεν είμαι από δω.

-Από πού είσαι;

-Από τη Ναύπακτο. Αλλά έρχομαι συχνά εδώ.

-Πότε θα ξανάρθεις; Σε μια βδομάδα; Δέκα μέρες; Με ρώτησε με αγωνία.

-Δεν ξέρω. Πείτε μου πού να την αφήσω.

-Να μου τη δώσεις τώρα απάντησε-πίστευε πως μπορούσα να την εκτυπώσω εκείνη τη στιγμή.

-«Γιαγιά», της είπα κρατώντας της το χέρι, «δεν γίνεται τώρα». Πρέπει να πάω σε κατάστημα να την εκτυπώσω, προσπάθησα να της εξηγήσω ενώ ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν άκουσε τίποτα. Το ηχείο ήταν πάνω από το κεφάλι της. Μπορεί ακόμα και να μην καταλάβαινε τί της έλεγα.

– Να την αφήσω στο ζαχαροπλαστείο του κυρίου Πέτρου στην πλατεία;

Κούνησε το κεφάλι καταφατικά. Κρατούσε στα χέρια της ένα ματσάκι λουλούδια.

Τα λατρεύει σκέφτηκα. Το ίδιο κάνω κι εγώ σε κάθε μου απόδραση μαζεύω λουλούδια. Ντυμένη όμορφα με καθαρά ρούχα, καλοχτενισμένη, κι ένα φουλάρι στο λαιμό που πρόσθετε μια ιδιαίτερη πινελιά στο ντύσιμό της και την προστάτευε συνάμα από το κρύο. Μια φιγούρα που δεν περνούσε απαρατήρητη!

Θαυμάζω τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που κυκλοφορούν πάντα περιποιημένοι. Δείχνουν πόσο αγαπούν τη ζωή!

Έμεινα να κοιτάζω μια τους πολύχρωμους χαρταετούς στον ουρανό, μια τα μικρά παιδιά που έτρεχαν και γελούσαν και μια εκείνη που είχε χαθεί στις σκέψεις της.

Στο βάθος οι βάρκες και τα ψαροκάικα δεμένα στο λιμάνι.

Πόσες διαφορετικές εικόνες στον καμβά της ζωής!

Πόσες φουρτούνες να πέρασε κι εκείνη ψάχνοντας το λιμάνι της.

Το βρήκε άραγε ή ακόμα θαλασσοδέρνεται;

Διάφορα ερωτήματα βομβάρδιζαν το μυαλό μου και το κεφάλι μου άρχισε να βαραίνει λες και είχα πιει ένα βαρέλι κρασί.

Πάμε να χορέψουμε, πρότεινε η ξαδέρφη μου και την ακολούθησα αφήνοντας ένα μουδιασμένο χαμόγελο να σκάσει σαν πυροτέχνημα στα χείλη μου.

Την άφησα και μπήκα στο χορό αλλά η ματιά μου ήταν συνεχώς πάνω της.

Αναρωτιόμουν δεν έχει κανέναν αυτή η γυναίκα; Οικογένεια, φίλους, κάποιον τέλος πάντων να της κάνει παρέα μια τέτοια μέρα.

Μπήκα στη θέση της. Πόσο επώδυνη είναι η μοναξιά τέτοιες ώρες;

Ένιωθα πως είχα μερίδιο ευθύνης για τον πόνο της.

Πώς μπορούσα εγώ να χορεύω, όταν εκείνη καθόταν ακίνητη σε μια καρέκλα τελείως μόνη; Κάποια κυρία με έσπρωξε και με έβαλε χωρίς να με ρωτήσει να σύρω το χορό.

Ωστόσο εγώ έχανα τα βήματά μου γιατί πονούσα. Εκείνη τη στιγμή τη βλέπω να σηκώνεται με σκυμμένο το κεφάλι και αργόσυρτα βήματα και να φεύγει. Δεν έχασα χρόνο.

Έτρεξα προς το μέρος της, την πήρα από το χέρι και την έβαλα να σύρει το χορό.

Αν κάποιον έπρεπε να καμαρώσουμε ήταν εκείνη και μόνο εκείνη!

Στα πρώτα της κιόλας βήματα ξεχύθηκε στο πρόσωπό της όλος ο πόνος και η πίκρα που της έδωσε η ζωή.

Έσκυψε και πετούσε λίγα – λίγα τα λουλούδια που κρατούσε, με τέτοια ευλάβεια, λες κι εκείνη την ώρα κάποιον άγιο προσκυνούσε. Ίσως πάλι να φαντασιωνόταν κάποια στιγμή από τα νιάτα της που της πετούσαν λουλούδια όταν χόρευε. Μπορεί πάλι να μην το έκανε ποτέ κανένας για κείνη και της έμεινε ανεκπλήρωτη επιθυμία, παράπονο κρυφό και τώρα τα πρόσφερε στον εαυτό της. Μόνο εκείνη ξέρει.

Αφού τέλειωσε το χορό και έλαβε το θερμό χειροκρότημα όλων των παρευρισκόμενων, ένας ολόλαμπρος ήλιος ήρθε και θρονιάστηκε μέσα της.

Όρθωσε τους ώμους της, αποτίναξε προς στιγμή το φορτίο που κουβαλούσε και με μια αέρινη σβελτάδα πήγε και ξανακάθισε στη θέση της. Το σκοτάδι στο βλέμμα της είχε χαθεί.  Ξαναμάζεψε λουλούδια κι έμεινε εκεί ως το τέλος της εκδήλωσης να μας παρακολουθεί.

Σε λίγο τα ηχεία έκλεισαν. Μπορούσαμε πια να συνεννοηθούμε.

Με μια παιδιάστικη αφέλεια, μου έδωσε το τηλέφωνό της, χωρίς να το ζητήσω, μου είπε το όνομά της και πού είναι το σπίτι της.

Ήθελα να τη ρωτήσω γιατί ήταν μόνη της αλλά δίστασα. Φοβήθηκα μήπως τις ξύσω πληγές. Ας γύριζε στη γωνίτσα της ανάλαφρη έστω για μια μέρα. Της άξιζε και το δικαιούταν -όπως ο καθένας μας άλλωστε.[1]

Υποσχέθηκα πως θα της τηλεφωνήσω να συναντηθούμε να της δώσω τη φωτογραφία.

Η κυρία Ελένη. Μια αρχόντισσα 90 χρονών μόνη! Μια αξιοπρεπέστατη κυρία -όπως και τόσες άλλες στην ηλικία της-που κρύβει περίτεχνα τον πόνο της και υπομένει καρτερικά τη μοναξιά της κοιτώντας μας στα μάτια.

Κι εμείς;

Τί κάνουμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους εμείς;

Πού κοιτάμε;

 

Continue Reading

ΕΛΛΑΔΑ

Φρακάραμε…

Published

on

By

Χρόνιο το πρόβλημα και όπως φαίνεται θα συνεχίσει να υπάρχει αν δεν βρεθεί χώρος να σταθμεύουν τα τουριστικά λεωφορεία που φτάνουν στη Ναύπακτο.

Συμπτωματικά έφτασαν και σταμάτησαν για να κατεβάσουν κόσμο στο λιμάνι δυο λεωφορεία και η πόλη έπαθε κυκλοφοριακό έμφραγμα.

Τουριστικός προορισμός δεν γίνεσαι αν φρακάρεις με δυο λεωφορεία!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Continue Reading

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ