Η πανδημία, η επιδημία, όπως θέλετε πείτε την, έδειξε πολλές αναπηρίες της κοινωνίας μας, πού τις κρύβουμε κάτω από το χαλί, ή τις έχουμε και κρυφό καμάρι…
Όταν το σύστημα υγείας της χώρας πάλευε με ιούς, και οι πολίτες φόρεσαν μάσκες, δήθεν να μην κολλήσει ο ένας τον άλλον, οι μετανάστες από τα Βαλκάνια, με 20 ευρώπουλα, φέρνουν βεβαιώσεις ότι έχουν αρνητικό τεστ και ας είχαν 5-6 κιλά ιό επάνω τους.
Λέτε το ελληνικό κράτος και η κυβέρνηση να μην τα ήξερε όλα αυτά;
Πιστεύω ότι θα ήξερε πολύ καλά, αλλά οι πιέσεις είναι τεράστιες, σε μία χώρα που δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς τους μετανάστες και κυρίως αυτούς που έχουν χρόνια εγκατασταθεί εδώ.
Ούτε ελιές μαζεύονται ούτε πορτοκάλια ούτε ροδάκινα.
Η κατεύθυνση της παιδείας μας είναι τέτοια, που τα παιδιά μας σπουδάζουν να πάρουν τα πτυχία τους και να αναζητήσουν δουλειά στη Γερμανία και την Αγγλία.
Οπότε απολύτως αναγκαστικά, όλες οι δουλειές, από εργοστάσια, οικοδομές, τουρισμός, κτηνοτροφία, γεωργία ανήκει στους μετανάστες.
Τεράστια η έλλειψη εργατών στο μάζεμα της ελιάς και για έναν άλλο απλούστατο λόγο.
Ο δημόσιος και ιδιωτικούς υπάλληλος, ιδιοκτήτης του χωραφιού, έβαλε τους μετανάστες και την μπουλντόζα να κάνουν τις ελιές του από εκατό, σε τρεις και τέσσερις χιλιάδες.
Εμ; δε μαζεύονται αυτές με 15 μέρες άδεια από την υπηρεσία και λίγη βοήθεια από το σόι.
Θέλει εργάτες και εξειδικευμένους αρκετά.
Από την άλλη δεν μπορείς να κλείσεις και τον εργάτη να μην πάει να δει τη μάνα του στο χωριό του στην Αλβανία ή τη Βουλγαρία.
Τώρα κλείνεις τα σύνορα να κόψεις τον ιό, αλλά κόβεις στη μέση την εργατική μηχανή της χώρας.
Αυτή είναι η αλήθεια, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Σε πονάει να το παρατήσεις το χωράφι των γονέων σου, αλλά δεν μπορείς να είσαι αγρότης μένοντας στην Αθήνα, και σε άλλες μεγάλες πόλεις, όπου έχεις την εργασία μου, την οικογένειά σου και τις αστικές σου αντοχές.
Μία η πανδημία ,άλλα πολλές οι αδυναμίες της κοινωνίας.
Καλλιγάς Κ. Ανδρέας