Το κουδούνι του σχολείου χτύπησε, και ως είθισται να λέμε, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του πια.

Και η επαναφορά στη ρουτίνα ποτέ δεν ήταν εύκολη, πολύ περισσότερο στην εποχή μας,  που όλα γίνονται πιο ζόρικα. Πονοκέφαλο πλέον προκαλεί για κάθε σχεδόν οικογένεια η έναρξη της σχολικής χρονιάς, αφού συνοδεύεται από μια μακριά λίστα υποχρεώσεων, που σχεδόν όλες  έχουν κόστος.

Και σαν να μην έφταναν αυτά, ανακοινώθηκαν αλλαγές στο σχολικό σύστημα και νέος τρόπος εισαγωγής από του χρόνου στα πανεπιστήμια.

Άλλη μια ρουτίνα για την ελληνική κοινωνία έχουν γίνει οι συνεχόμενες αλλαγές στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, αλλά δεν θα μπω στη διαδικασία να το σχολιάσω αυτή την περίοδο, που έχει αρχίσει ένας νέος «εμφύλιος» μεταξύ των «λατινοθρεμμένων και κοινωνιολογοθρεμμένων», ένας «εμφύλιος» που έφτασε να πάρει και ιδεολογικές – πολιτικές αποχρώσεις, («δυτικοφρονούντες λατινοθρεμμένοι vs «αριστεροφρονούντες κοινωνιολογοθρεμμένοι»!!!)  σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις αλλά και πλήθος ανεπίσημων σχολίων σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Με αυτά και με τα άλλα στην μικρή μας πόλη έχουμε αποδεχτεί άλλη μια ρουτίνα πολλών χρόνων. Το χρόνιο πρόβλημα της σχολικής στέγης. Τα μισθωμένα κτίρια, που στεγάζουν τα βρέφη και τα παιδιά  της  προσχολικής ηλικίας και  σχεδόν όλα τα νήπια, τις λυόμενες αίθουσες για πάρα πολλούς  μαθητές του δημοτικού, τις μισθωμένες αίθουσες των εργαστηρίων του ΕΠΑΛ και το διαρκώς επαπειλούμενο για φυγή ΤΕΙ.

Γνωρίζω ότι οι δημοτικοί άρχοντες, οι πρώην, οι νυν και οι επόμενοι, θα έχουν να πουν πολλά, για να υπερασπιστούν ο καθένας τη δική του περίοδο διοίκησης. Δεν θα διαφωνήσω με τις φιλότιμες προσπάθειες όλων, που πολλές από αυτές είχαν θετικά αποτελέσματα, αυτό όμως δεν αναιρεί τη σκληρή πραγματικότητα των πολύ μεγάλων προβλημάτων της σχολικής στέγης στη Ναύπακτο.

Πρόβλημα χρόνιο και μέχρι σήμερα κατά βάση άλυτο παρά τις παρεμβάσεις  που έχουν γίνει. Και παραμένει άλυτο, γιατί ποτέ μέχρι σήμερα δεν έγινε μια συνολική προσέγγιση για το θέμα.

Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έγινε μια συνολική αποτύπωση – μελέτη όλων των δεδομένων σε συνεργασία με όλους τους εμπλεκομένους.

Οι περιορισμοί που μπαίνουν από το σχέδιο πόλης, οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, οι περιορισμένοι πόροι και τα δημογραφικά δεδομένα θα πρέπει να μελετηθούν και να αποτελέσουν τη βάση για ένα μακροχρόνιο σχεδιασμό για τη σχολική στέγη, που δεν θα αλλάζει κάθε φορά που αλλάζουν οι διοικήσεις και θα αποτελεί τη βάση διεκδίκησης όλων για τη δημιουργία σύγχρονων προσχολικών και σχολικών μονάδων.

Δύσκολο ακούγεται, γιατί όπου εμπλέκονται πολλοί στη χώρα μας, μπερδεύονται τα πράγματα και χάνεται το δάσος.

Και όσο πιο μικρή μια κοινωνία, μεγαλώνουν τα μπερδέματα. Ας περιμένουμε,  μήπως ο  Κλεισθένης, που ευαγγελίζεται τις συνεργασίες και τη σύμπλευση,  βάλει το χέρι του.

Η ελπίδα, λένε, πεθαίνει τελευταία. Αλλιώς τα βρέφη θα ενηλικιώνονται και σαν γονείς θα πηγαίνουν τα παιδιά τους στα κτίρια που οι ίδιοι πέρασαν τη  σχολική τους ζωή.