Στο δημοκρατικό μας πολίτευμα ο λαός με καθολική και μυστική ψηφοφορία εκλέγει τους εκπροσώπους του. Επιλέγει δηλαδή το κόμμα και τον πρωθυπουργό που θα σχηματίσει κυβέρνηση και θα διαχειρισθεί τις κρατικές υποθέσεις μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές. Στο διάστημα αυτό υποτίθεται ότι με τους νόμους που ψηφίζονται από τη βουλή,  την Κυβέρνηση που εφαρμόζει τους νόμους και ασκεί διοίκηση και τη δικαιοσύνη που επιλύει τις διαφορές που προκύπτουν  με βάση το σύνταγμα και τους νόμους, η δημοκρατία μας πορεύεται και όλοι ζούμε σε ένα κράτος δικαίου με δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ας πάρουμε για παράδειγμα το περιβάλλον, την νομοθεσία που υποτίθεται ότι το προστατεύει και τις επενδύσεις που χρειαζόμαστε για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να βρουν δουλειά οι πολίτες. Σ΄ αυτό το τρίγωνο νομοθεσία – περιβάλλον – επενδύσεις επικεντρώνεται σήμερα η αντιπαράθεση οικονομικών συμφερόντων και της κοινωνίας. Οι μεν μέσω των επενδύσεων καταστρέφουν το περιβάλλον και η κοινωνία καλείται να αποδεχθεί την καταστροφή που συντελείται γύρω της στο όνομα της ανάπτυξης και της αντιμετώπισης της ανεργίας. Μέχρι σήμερα δεν έχει βρει τον τρόπο να αντιδράσει ουσιαστικά. Το πολιτικό μας σύστημα με τους νόμους που ψηφίζει, αλλά κυρίως με τον τρόπο που εφαρμόζει τη νομοθεσία και ασκεί την εξουσία, έχει προ πολλού ταχθεί ανεπιφύλακτα υπέρ των οικονομικών συμφερόντων αποδεχόμενο την περιβαλλοντική καταστροφή που συντελείται, χωρίς κανένα ουσιαστικό έλεγχο.

Στο δήμο Ναυπακτίας έχουμε αποκτήσει πλούσιες εμπειρίες που καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα σε βάρος πάντα του περιβάλλοντος. Στη Χάλκεια για παράδειγμα παρά την αντίδραση της κοινωνίας και τις αποφάσεις των Κοινοτήτων και του δημοτικού συμβουλίου εγκρίθηκαν επενδύσεις με καταστροφικές επιπτώσεις για το μέλλον της κοινωνίας. Σε ποια περιβαλλοντική νομοθεσία μπορεί  να προβλέπεται η λειτουργία λεκανοδεξαμενών για απόβλητα ελαιοτριβείων στα όρια οικισμού; Με ποια περιβαλλοντική ευαισθησία εγκρίνονται επενδύσεις για παραγωγή υδρογόνου με προκάλυμμα τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ)  στα όρια οικισμού;

Πώς είναι δυνατόν να προβλέπεται η τοποθέτηση ανεμογεννητριών στο ιερό όρος της Αιτωλίας; Ποια ευνομούμενη πολιτεία μπορεί να αδιαφορεί για το μοντέλο  ανάπτυξης και τις επενδύσεις που έχει αποφασίσει η τοπική κοινωνία για τη Βαρόσοβα, όπως το αναρριχητικό μονοπάτι  και ο θρησκευτικός τουρισμός, και να επιτρέπει σε ένα και μόνο οικονομικό παράγοντα να καταστρέψει ένα ιδιαίτερο τοπίο που για αιώνες παραμένει μνημείο της  φύσης της Αιτωλίας;

Σε ποια ανάγκη για θέσεις εργασίας  αναφέρονται όταν με την επένδυση αυτή δεν δημιουργείται ούτε μια θέση εργασίας ενώ ωφελείται ένας και μόνο επενδυτής ο      οποίος θα ελέγχει από εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά την επένδυσή του; Γιατί η νομοθεσία δεν προβλέπει την απομάκρυνση των ανεμογεννητριών μετά τον κύκλο ζωής τους, που δεν ξεπερνά τα είκοσι πέντε χρόνια; Ποια θα είναι η εικόνα της Ναυπακτίας τότε; Ποιος θα πληρώσει τότε την αποκατάσταση του περιβάλλοντος ;

Όλα αυτά στις μέρες μας γίνονται νόμιμα (!!!) και τα πληρώνει ο απλός πολίτης μέσω των λογαριασμών του στη ΔΕΗ.  Το πολιτικό μας σύστημα όχι μόνο τα γνωρίζει και τα επιτρέπει, αλλά με πλήρη συνείδηση τα έχει όλα σχεδιάσει. Τελευταία, για την επιτάχυνση των διαδικασιών η πολιτική εξουσία πιέζει τις κρατικές υπηρεσίες  να γνωμοδοτούν άμεσα ώστε να μην καθυστερούν τις επενδύσεις γιατί βάζουν εμπόδια στη ανάπτυξη και τις ανύπαρκτες θέσεις εργασίας. Η πολιτική εξουσία απροκάλυπτα πλέον       στηρίζει τα οικονομικά συμφέροντα με πρόσχημα την           ανάπτυξη.

Σε λίγα χρόνια τα παιδιά μας θα χρειασθεί να ξαναβάλουν βαθειά το χέρι στην τσέπη τους για να αποκαταστήσουν αυτό που εμείς σήμερα επιτρέπουμε και γίνεται σε βάρος του περιβάλλοντος υποθηκεύοντας το μέλλον τους.

Καιρός να αφυπνισθούμε.