Άρθρο του Δημήτρη Κωνσταντόπουλου, βουλευτή  Αιτω/νιας  του ΚΙΝ.ΑΛ

Σήμερα ως επιτακτική ανάγκη τίθεται το ζήτημα της θέσπισης ευρωομολόγου. Εννέα χώρες (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, Σλοβενία) – που εκπροσωπούν το 57% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης- ζητούν από το καθ’ ύλην αρμόδιο θεσμικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης την έκδοση ευρωομολόγου «Corona». Μια πρόταση που έρχεται να απαντήσει ουσιαστικά και πρακτικά στον οικονομικό Αρμαγεδώνα που απειλεί να κατασπαράξει την ευρωπαϊκή κοινότητα. Με το ευρωομόλογο, η Ένωση θα αντιμετωπίσει την κρίση και τις οικονομικο-κοινωνικές επιπτώσεις της ύφεσης λόγω κορονοϊού. Απέναντι σε αυτή τη βιώσιμη λύση που υποστηρίζεται αυτή τη φορά και από τη Γαλλία, βρίσκεται για άλλη μια φορά ο Βορράς με προεξέχουσες χώρες τη Γερμανία, την Αυστρία και την Ολλανδία.

Ο κίνδυνος μετά την αντιμετώπιση της πανδημίας να μπει ξανά η Ένωση σε τροχιά εσωστρέφειας και αμφισβήτησης είναι υπαρκτός. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν για δεύτερη φορά βλέπουμε τις ΗΠΑ να ρίχνουν στην οικονομία τους ένα τεράστιο πακέτο στήριξης. Στο κραχ του 2008 η Ένωση υποχώρησε μπροστά στη Γερμανία που αντιδρούσε στη σύσταση ενός πανευρωπαϊκού σχεδίου για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Ενώ αντίθετα, οι ΗΠΑ και συγκεκριμένα η τότε κυβέρνηση Ομπάμα ετοίμασε ένα πακέτο στήριξης ύψους 800 δις δολαρίων για την τόνωση της οικονομίας λαμβάνοντας πολλά δραστικά μέτρα για να περιορίσει παράλληλα και τις κοινωνικές επιπτώσεις. Μια απόφαση που συνέβαλε καθοριστικά στη σταθεροποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΗΠΑ. Τη γραμμή Ομπάμα ακολουθεί σήμερα και ο Τραμπ που ρίχνει στην οικονομία των ΗΠΑ πακέτο στήριξης 2 τρις δολαρίων- το μεγαλύτερο πακέτο βοήθειας στην Αμερικανική ιστορία, το οποίο μεταξύ άλλων περιλαμβάνει απευθείας χρηματική ενίσχυση στους πολίτες και για τις μικρές επιχειρήσεις πακέτο 500 δις δολαρίων. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια οδυνηρή επανάληψη, η οποία πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί, εάν θέλουμε η Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει επόμενη ημέρα.

Τι νόημα θα έχει για τους Ευρωπαίους πολίτες μια «κοινωνική αλληλεγγύη» που αποτυπώνεται μόνο στους λόγους των ηγετών και όχι σε πολιτικές; Τι νόημα θα έχει η ενιαία αγορά, όταν δεν είναι δυνατόν να υπορστηριχθεί στην ουσία, εν μέσω μιας πρωτόγνωρης πανδημίας, με «ζεστό χρήμα» προς όφελος των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων;

Η προσωρινή αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης είναι ένα ιστορικό βήμα, που πρέπει όμως να επεκταθεί. Ναι, θα μπορούν να δαπανήσουν τα κράτη-μέλη όσα χρήματα χρειάζονται για να αντιμετωπιστούν οι οικονομικές επιπτώσεις από την πανδημία του κορονοϊού. Αλλά, θα πρέπει παράλληλα να έχουν στη διάθεσή τους ένα αποτελεσματικό εργαλείο για να μην βυθιστούν οι οικονομίες τους σε παρατεταμένη κρίση λόγω της ύφεσης.

Η Ευρώπη χρειάζεται να είναι πραγματικά και επί της ουσίας ενωμένη. Είτε η πρόκληση λέγεται Τουρκία είτε λέγεται κορονοϊός.

Σήμερα, άλλωστε, δεν υπάρχουν δικαιολογίες για τη διάκριση Βορρά-Νότου. Οι προκλήσεις της νέας εποχής είναι κοινές για όλους. Δεν κάνουν διακρίσεις σε χώρες με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και μη, σε πλούσιες και φτωχές, σε ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες. Οι προκλήσεις της νέας δεκαετίας μας αφορούν όλους. Και η πραγματική αλληλεγγύη πρέπει να είναι η βάση κάθε ευρωπαϊκής πολιτικής.

Όπως πριν λίγες μέρες, έστω και καθυστερημένα η Ευρωπαϊκή Ένωση απάντησε στην Τουρκία, ότι τα ελληνικά σύνορα είναι τα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι και τώρα πρέπει να απαντήσει σ’ αυτή την ασύμμετρη απειλή του κορωνοϊού με αποφασιστικότητα και να προχωρήσει σε περαιτέρω ενοποίηση.

Διαφορετικά, μια κοινότητα καθημαγμένων χωρών δεν θα έχει νόημα ύπαρξης. Οι θέσεις, λοιπόν, που θα πάρουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες τις επόμενες ημέρες, αφενός, θα επικαιροποιήσουν απαντήσεις στα υπαρξιακά ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αφετέρου δε, θα αναδείξουν την ετοιμότητά της να απαντήσει στις σύγχρονες προκλήσεις.