Ο πρόσφατος αδόκητος θάνατος κορυφαίου δημοσιογράφου που πάνω από πενήντα χρόνια πρωταγωνιστεί στο δημοσιογραφικό κλάδο, ίσως στερεί από το προσεχές Ελληνικό Κοινοβούλιο, ένα ακόμη κόμμα.

Έχει διαμορφωθεί, τα τελευταία χρόνια, μια απίθανη κατάσταση που αυξάνει τις πιθανότητες να εκπροσωπηθούν στην Ελληνική Βουλή, ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές εκπομπές ποικίλης ύλης. Σ’ αυτή την περίπτωση ισχύει, μεταφορικά, δε μ’ αφήνει να ησυχάσω του Μιλτιάδη το τρόπαιο. Όπως δηλαδή προηγούμενοι δημοσιογράφοι, έγιναν αρχηγοί κομμάτων, με παρουσία στη Βουλή, για μια, δυο ή τρεις φορές, γιατί όχι κι εγώ που πιστεύω ότι τυγχάνω μεγαλύτερης εμβέλειας και απήχησης στην κοινωνία.

Θυμάμαι, πριν από δέκα δεκαπέντε χρόνια, ο πρώην Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κ. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, είχε δηλώσει: «Τηλεοπτικές εκπομπές φιλοδοξούν να μεταμορφωθούν σε κόμματα», Υπερβολή; Και ναι και όχι. Άλλωστε το πλήθος των κομμάτων που ζητά την ψήφο στις εθνικές εκλογές, αυτό δείχνει.

Όπως έλεγε ένα αμερικανός λογοτέχνης, μου διαφεύγει τ’ όνομά του: «Δεν ξέρω που πηγαίνω, αλλά ήδη ξεκίνησα».

Αλλά και ο πρώην υπουργός του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, που και αυτός κάποια στιγμή φιλοδόξησε να ηγηθεί κόμματος, είχε προβλέψει ότι με την κρίση η ανακοίνωση καινούργιου κόμματος θα είναι καθημερινή υπόθεση.

Φαίνεται αυτή η εποχή ευνοεί το σλόγκαν: «Ίδρυσε και εσύ ένα κόμμα. Μπορείς», κατά το φύτεψε κι εσύ ένα δέντρο, μπορείς. Γιατί την περίοδο της κρίσης. Δίνεται διέξοδος στην αναζήτηση του πολίτη για καλύτερες μέρες. Αν μάλιστα συνδυασθεί μ’ ένα εντυπωσιακό τίτλο που έλκει, τότε η επιτυχία θεωρείται δεδομένη. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τις θεατρικές επιθεωρήσεις. Βρίσκεται, ένας τίτλος που τραβάει και πάνω του χτίζονται τα κείμενα. Έτσι παρουσιάζονται επωνυμίες κομμάτων χωρίς πολιτικό περιεχόμενο.

Κόμμα, κατά τον Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ είναι εκούσια ένωση φυσικών προσώπων με βασική οργάνωση, που επιδιώκει ενεργά την άσκηση επίδρασης στο σχηματισμό της πολιτικής θέλησης του λαού και του κράτους ως λειτουργίας του πολιτεύματος και να συμπράττει στην εκπροσώπηση του λαού στο αντιπροσωπευτικό σώμα.

Με απλά λόγια, η κορυφαία οργάνωση της κοινωνίας. Γι’ αυτό η πρώτη φροντίδα του οργανωτή του κόμματος αποβλέπει να συμπεριλάβει στον τίτλο του, τις ιδέες του. Δημοκρατικό, Σοσιαλιστικό, Κομμουνιστικό, Εργατικό, Αγροτικό, Λαϊκό, Συντηρητικό, Φιλελεύθερο, Κεντρώο, αποδίδουν το περιεχόμενό της πολιτικής τους.

Με ευρηματικούς τίτλους επιχειρούν να επικοινωνήσουν με τις κοινωνικές ομάδες που επιζητούν να εκφράσουν.

Αν και συνήθως πρώτα αναγγέλλεται ένα κόμμα και στη συνέχεια αποκαλύπτει τι κόμμα είναι. Πιο παλιά οι ψηφοφόροι, ανάλογα με τα πολιτικά τους βιώματα, στρέφονταν στα κόμματα και στους πολιτικούς.

Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν.

Τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, επηρεάζουν  σε μεγάλο βαθμό. Γι’ αυτό επιδιώκεται συνεχής παρουσία.