Φθάνοντας να επισημάνεις και στη συνέχεια να βρεις  λύσεις για κάποιο πρόβλημα, πέφτεις πάνω στο ντουβάρι που λέγεται «θέμα νοοτροπίας». Το λες και καθαρίζεις!   Θέμα νοοτροπίας λοιπόν!  Νοοτροπίας ενός λαού, μιας πόλης, ενός χωριού, μιας παρέας, όλα αυτά μαζί και καθένα ξέχωρα.

Λέμε ότι οι Έλληνες δεν δεχόμαστε εύκολα όρια και κανόνες, είναι χαρακτηριστικό της φυλής, της ράτσας, που μας κάνει και ξεχωρίζουμε.

Αυτοί οι ίδιοι Έλληνες δεν είναι που σε άλλες χώρες και ενεργούν ομαδικά και συνεπείς στις εργασίες τους και στις συμπεριφορές τους είναι, και τέλος πάντων αντιδρούν διαφορετικά και σύμφωνα με τους κανόνες τους τύπους και τους όρους της κοινωνίας που ζουν;

Πώς δηλαδή οι ίδιοι οι άνθρωποι στην Ελλάδα αντιδρούν διαφορετικά με το πώς συμπεριφέρνονται στο εξωτερικό;  Η νοοτροπία φταίει;

Ποιος όμως είναι αυτός που διαφυλάσσει και επιβάλει να τηρούνται αυτοί οι κανόνες του παιγνιδιού, αυτοί οι όροι, για να μπορεί να παιχτεί το «παιγνίδι», να μην καταλήξει σε «τουρλουμπούκι»;  Σαφώς και είναι οι διαιτητές, όπου θεσμοθετημένοι, καλούνται να επιβάλλουν στους μετέχοντες στο παιγνίδι παίκτες, τους όρους και τους κανόνες του.

Ας έρθουμε στην καθημερινότητα όλων, στην καθημερινή τριβή και διαβίωση, σε μια κοινωνία, σε μια πόλη. Κανόνες υπάρχουν λοιπόν σ’ αυτή την καθημερινότητα;

Βεβαίως και υπάρχουν, οι νόμοι της πολιτείας, του κράτους, οι άγραφοι νόμοι, το εθιμικό δίκαιο. Τηρούνται;    Πρέπει να τηρούνται.

Ποιοι είναι αυτοί, που αν δεν τηρούνται, καλούνται να συμμορφώσουν τους έκτροπους παίκτες; Μα οι διαιτητές, λάθος τα όργανα του κράτους της πολιτείας, τα θεσμοθετημένα όργανα, τα αποδεκτά από τους συμμετέχοντες στην κοινωνία, στην καθημερινότητα πολίτες.

Το κάνουν λοιπόν αυτοί οι διαιτητές – τα όργανα του κράτους αυτό το καθήκον τους, που γι’ αυτό τοποθετήθηκαν εκεί που βρίσκονται και θα πρέπει να λογοδοτούν και για την τήρηση των κανόνων, αλλά και για την μη τήρηση τους στην πολιτεία;

Άλλες φορές το κάνουν και άλλες όχι, μια πιθανή απάντηση, χωρίς δεύτερη σκέψη.  Όπα!

Δηλαδή ο διαιτητής άλλοτε αφήνει να παίζουν στην μια ομάδα μπάσκετ για παράδειγμα πέντε παίκτες και άλλοτε επτά, εναντίον της άλλης ομάδας που έχει πάντα πέντε παίκτες; Αυτό λέμε τώρα;

Η τήρηση  δηλαδή ή η καταστρατήγηση των κανόνων επαφίεται στην διάθεση του εκάστοτε διαιτητή;

Είναι  θέμα δηλαδή «από πια γωνία» βλέπει το θεσμοθετημένο όργανο της πολιτείας την εκτροπή του πολίτη –παίκτη;   Από την πλευρά του ο παίκτης τι πρέπει να κάνει τέλος πάντων;  Απλά κάνει το πιο απλό, το πιο εύκολο. Δοκιμάζει!

Δοκιμάζει τις ανοχές του διαιτητή και του συστήματος, αφού δοκιμάσει, το ξανακάνει, του γίνεται «έξις» και τελικά…  νοοτροπία.

Δοκιμάζει να πετάξει όπου μπορεί τα άχρηστά του, λες και δεν υπάρχουν γύρω χώροι και κάδοι για τα απορρίμματα. Δοκιμάζει και παρατάει το αυτοκίνητό του οπουδήποτε, αδιαφορώντας αν εκεί επιτρέπεται και αν δημιουργεί πρόβλημα στους υπόλοιπους. Δοκιμάζει τα νεύρα των διπλανών του ηχορυπαίνοντας με το αυτοκίνητό του ή το δίκυκλο, με την μουσική και με φωνές τις ώρες που όλοι ησυχάζουν.

Δοκιμάζει τα πάντα!  Δοκιμάζει τους κανόνες και όρους που ο ίδιος συμφώνησε και τελικά  γράφει σε κάθε ευκαιρία, στα παλαιότερα των υποδημάτων του, αφού δεν έχει σε πρώτη φάση, τον έλεγχο και τον σεβασμό του εαυτού του, αλλά και αυτή του «διαιτητή»  που θα πρέπει να τον επαναφέρει στα πλαίσια του νόμου μια και  ξεστράτισε.

Έτσι ακριβώς δημιουργείται η «νοοτροπία», που τελικά δεν είναι  «ίδιον των πολλών», αλλά των ολίγων, καταδυναστεύοντας και στρεβλώνοντας την εικόνα της κοινωνίας, μετατρέποντας την σε κοινωνία παρακμιακών φαινόμενων, κοινωνία του «ωχαδελφισμού» και της αρπαχτής, κοινωνία του μακριά από εμένα και όπου θέλει ας είναι.