Παρουσιάζεται απρόσκλητη, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς να την περιμένεις με πρόσωπο παγερό, ύφος βλοσυρό, δόντια σφιγμένα. Δεν κτυπά την πόρτα, την παραβιάζει, την γκρεμίζει.

Αν είναι και μισάνοικτη, τότε είναι που δε χάνει την ευκαιρία.

Ορμάει με βία, χρησιμοποιώντας όλα της τα όπλα. Με αεροπλάνα σκεπάζει τον ουρανό.

Με καράβια καλύπτει τις θάλασσες.

Με τανκς, στρατιώτες και ξιφολόγχες καρφώνει το χώμα, χαράζει την πράσινη γραμμή. Παραβιάζει, ως εχθρός, τα σύνορα ανεξάρτητης χώρας, με στόχο την κατάκτηση εδαφών, ή την υπόταξη της.

Αυτή είναι η εισβολή.

Είναι ανεπιθύμητη, αλλά δεν την ενδιαφέρει!

Τη δουλειά της να κάνει, το σπόρο της να σπείρει, ο καρπός της να φυτρώσει (η κατοχή), κι ας έχει σπαρθεί σε ξένο σώμα, κι ας μεγαλώνει σε αφιλόξενο τόπο! Ποτέ δε χαμογελά. Αντίθετα το βλέμμα της είναι σκοτεινό, η μορφή της αποκρουστική.

Ό,τι θέλει, το αρπάζει μόνη της, χωρίς να ρωτήσει, χωρίς να περιμένει.

Με το που της δίνεται η ευκαιρία ορμάει, προσπαθώντας να επιβάλει τους δικούς της όρους, να γίνει αφεντικό, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα! Βασικά της όπλα είναι η δύναμη και η βία.

Αυτές τη συνοδεύουν, μ’ αυτές πορεύεται, μ’ αυτές ζει. Όποιο μέρος «επισκέπτεται», αφήνει τα διαπιστευτήρια της: προσφυγιά, πείνα, εκτελέσεις, θάνατος, αγνοούμενοι, ορφάνια, ερείπια, καταστροφή, κατοχή …!

Είναι τόσο αποκρουστική, που ο κόσμος, έντρομος, αντιστέκεται, αγωνίζεται να την αποκρούσει, να εμποδίσει την είσοδο της.

Άλλοτε τα καταφέρνει και δεν της επιτρέπει να προχωρήσει. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η εισβολή μετανιώνει για την απόφαση «επίσκεψης» της.

Υποχωρεί και περιμένει μιαν άλλη ευκαιρία! Άλλες φορές όμως πετυχαίνει το σκοπό της, εκμεταλλευόμενη αδυναμίες, μίση, διχασμούς, εμφυλίους, όπως έγινε το 1974, στις 20 του Ιούλη, ημέρα Σάββατο, στην Κύπρο.

Τότε που ο ουρανός γέμισε με κόκκινα μισοφέγγαρα και η εισβολή έκοψε τη μεγαλόνησο στα δυο, χωρίς αναστολές, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς οίκτο!

Τα χρόνια περνάνε και ο καρπός της εισβολής, η κατοχή, μεγαλώνει και απλώνει σιγά, σιγά ρίζες, στο νέο έδαφος. Γεννά παιδιά, δημιουργεί απογόνους, αλλάζει τη γεωγραφική και πληθυσμιακή σύνθεση του τόπου.

Σβήνει το παρελθόν, το μετασχηματίζει, σε σημείο που να μη θυμίζει τίποτα από το χθες. Με υπομονή, επιμονή και μεθοδικότητα, όπως η αράχνη, υφαίνει τον ιστό της, επενδύοντας, αν όχι στη λήθη, στη συνήθεια. Και τα καταφέρνει.

Η μνήμη σιγά – σιγά ξεθωριάζει. Οι μεγαλύτεροι που έζησαν την εισβολή, λιγοστεύουν.

Οι νεότεροι ακούνε την ιστορία της εισβολής σαν ένα γεγονός μακρινό, μιας άλλης εποχής. Κι ας στέκει απέναντι τους ο Πενταδάκτυλος, αλυσοδεμένος.

Κι ας βλέπουν το τούρκικο μαχαίρι να είναι βυθισμένο βαθιά στα σωθικά του.

Το όνομα της εισβολής, δυστυχώς, ξεθωριάζει, αλλοιώνεται και μνημονεύεται μόνο στις θλιβερές, τραγικές επετείους.

Ήδη κάποιοι αποκαλούν τον καρπό της, την κατοχή, «συνιστών κράτος» …!

Κι αυτή χαμογελά πονηρά, γιατί κατάφερε, μετά από χρόνια, να κρύβει το πραγματικό της όνομα και να ξεγελά τον κόσμο.

Δεν είναι πια ο παράνομος επισκέπτης, που εισέβαλε βίαια, εκδιώκοντας, εκτελώντας και κατακτώντας.

Δεν είναι πλέον η εισβολή, με το παιδί της, την κατοχή, αλλά ένας «ισότιμος εταίρος και συνομιλητής», που επιδιώκει την …επανένωση!

Φιλότιμη η προσπάθεια αλλαγής του ονόματος και πετυχημένη, ως ένα βαθμό, για εκείνους που δε διαβάζουν το βιβλίο της ιστορικής μνήμης.

Γιατί, στο ληξιαρχείο της ιστορικής μνήμης, είναι καταχωρημένα τα πραγματικά της στοιχεία.

Όνομα: Εισβολή. Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιουλίου 1974. Τόπος γέννησης: Κύπρος. Όνομα γονέων: Τουρκία.

Γι’ αυτό έχουμε χρέος να κρατήσουμε ζωντανή και γρηγορούσα την ιστορική μας μνήμη. Έχουμε χρέος να αντισταθούμε στη λήθη και να μείνουμε όρθιοι στη γη που μας γέννησε.

Η διατήρηση της ιστορικής συνείδησης είναι η έσχατη πράξη αντίστασης μέσα στην γενική παρακμή.

Γιατί οι λαοί που δεν έχουν μνήμη δεν έχουν και μέλλον.

Του Πέτρου Πιτσιάκκα