Για μια ακόμα φορά οι δημοτικοί άρχοντες και οι δημότες έρχονται αντιμέτωποι με ένα ακόμα δίλημμα και καλούνται να απαντήσουν αν τελικά η υπηρεσία που επιτελεί το     βοθροφόρο που διαχειρίζεται ο Δήμος είναι ανταποδοτική ή κοινωνική. Πρόκειται για ένα δίλημμα που «διχάζει» τους εμπλεκόμενους αφήνοντας μάλιστα μεγάλα περιθώρια λαϊκισμού. Πίσω λοιπόν από τέτοια  διλήμματα, τα οποία μάλιστα τις περισσότερες φορές επικαλούνται τη νομιμότητα,  χάνεται συνήθως η ουσία και μένουν αναπάντητα  ερωτήματα.

Σύμφωνα λοιπόν με το νόμο είναι δυνατή εκ μέρους των Δήμων η επιβολή ανταποδοτικών τελών ή εισφορών για την αντιμετώπιση δαπανών για υπηρεσίες ή έργα στην  περιοχή τους, που συμβάλλουν στη βελτίωση της ποιότητας ζωής, στην ανάπτυξη της περιοχής και στην καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών. Τα τέλη αυτά έχουν ανταποδοτικό χαρακτήρα και το ύψος τους, οι υπόχρεοι καταβολής τους καθώς και κάθε αναγκαία λεπτομέρεια ορίζονται με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου.

Για να είναι ανταποδοτικά τα τέλη θα πρέπει να πληρούν τις ακόλουθες προϋποθέσεις:

1. 1. Να αποτελούν αντάλλαγμα μιας ειδικής παροχής που προσφέρεται αποκλειστικά στους βαρυνομένους με αυτά και
2. 2. Το ύψος τους να είναι ανάλογο προς το ύψος της αντιπαροχής της οποίας μπορεί να κάνει χρήση ο πολίτης.

Αν ερμηνεύσουμε λοιπόν το νόμο θα μπορούσαμε να πούμε ότι η υπηρεσία εκκένωσης βόθρων που παρέχει      ο δήμος είναι ανταποδοτική, γιατί παρέχεται μια υπηρεσία που συμβάλλει στην ποιότητα της ζωής με κύριο παράγοντα την  προστασία του περιβάλλοντος.

Ο νόμος όμως δεν απαντά στο ερώτημα, γιατί ο δημότης εντός αστικού ιστού και οικισμού να πληρώνει μια υπηρεσία, που η πολιτεία όφειλε να του είχε διασφαλίσει με την κατασκευή αποχετευτικού συστήματος; Γιατί να επιβαρύνεται ο δημότης μέχρι και εφόσον η πολιτεία προχωρήσει στην ολοκλήρωση αποχετευτικού συστήματος; Τι φταίει στην προκειμένη περίπτωση ο δημότης που όχι μόνο δεν ολοκληρώθηκε το έργο της Αποχέτευσης του Αντιρρίου    αλλά πιθανότατα να είναι και μη λειτουργικό, δηλαδή άχρηστο και να χρειαστεί η διαδικασία να ξεκινήσει από την αρχή;

Και ναι,  είναι άδικο ο πολίτης που είναι συνδεδεμένος με την αποχέτευση να πληρώνει το ειδικό τέλος στο λογαριασμό της ΔΕΥΑΝ και επίσης να επωμίζεται και τα ελλείμματα της χρήσης του βοθροφόρου από το δήμο. Αλλά δεν είναι επίσης άδικο και δεν συνιστά αδικία κάποιοι να έχουν αποχετευτικό σύστημα και κάποιοι άλλοι σε περιοχές με τα ίδια χαρακτηριστικά να μην έχουν αποχέτευση;

Και στα παραπάνω ερωτήματα προστίθεται ένα ακόμα. Γιατί οι κοινωνικά αδύναμοι και οι «μη έχοντες» να επιβαρύνονται εξίσου με τους «έχοντες»;  Τα κοινωνικά και   εισοδηματικά κριτήρια, ιδίως στην εποχή της ανεργίας και της βαθιάς οικονομικής κρίσης είναι  η  ελάχιστη υποχρέωση που έχει ο Δήμος έναντι των δημοτών του.

Επειδή λοιπόν το δημοτικό συμβούλιο με το υφιστάμενο πλαίσιο λειτουργίας είναι εύκολο όχι μόνο να ακροβατεί αλλά και να εγκλωβιστεί  τόσο σε «νομικίστικες» όσο  και σε «λαϊκίστικες» αντιλήψεις, νοοτροπίες και πρακτικές, καλό θα ήταν και ταυτόχρονα εξαιρετικά χρήσιμο για το σύνολο των δημοτών να παρθούν γενναίες αποφάσεις που να προάγουν το αίσθημα της κοινωνικής ισότητας και αλληλεγγύης και ταυτόχρονα να είναι και νόμιμες.     Η εφαρμογή του νόμου δεν πρέπει να αντίκειται στο   κοινωνικό πρόσωπο που οφείλει να έχει και να υπερασπίζεται η αυτοδιοίκηση. Ούτε ενδεχόμενα  κενά ή ασάφειες  στη νομοθεσία να δίνουν τη δυνατότητα εκτροπής της κοινωνικής πολιτικής σε πολιτική ψηφοθηρίας που εκτρέφει την παρανομία και προάγει το λαϊκισμό σε επίσημη πολιτική της αυτοδιοίκησης. Εξάλλου πρώτιστο μέλημα του νόμου σε κάθε ευνομούμενη και δημοκρατική πολιτεία μεταξύ άλλων πρέπει είναι η ισότητα και η κοινωνική προστασία.