Ο διάλογος για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στη χώρα μας καλά κρατεί. Κατά περιόδους μάλιστα οξύνεται και  γίνεται κεντρικό θέμα κομματικής αντιπαράθεσης. Οι κομματικές πολιτικές που είναι κατεξοχήν πελατειακές προσπαθούν να κρύψουν με διάφορα προσχήματα την έλλειψη ουσιαστικών διαφορών μεταξύ τους επικεντρώνοντας την αντιπαράθεση ανάμεσα στα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του δημόσιου και του ιδιωτικού της οικονομίας

Περάσαμε από την εποχή της θεοποίησης του δημόσιου τομέα (που για τα κόμματα εξουσίας σήμαινε προσλήψεις για κομματικό στρατό, δημιουργία κοινωνικών ρετιρέ, απουσία αξιολόγησης και έλλειψη ελέγχου), στη γενικότερη ασυδοσία. Κεντρικός στόχος από την πλευρά των κομμάτων ήταν η εξασφάλιση της ψήφου με παράλληλη διασφάλιση της ανοχής έναντι οιασδήποτε παράλειψης, ακόμα και παρανομίας,  για όποιον είχε θέση στο δημόσιο τομέα.

Αυτός ο τρόπος λειτουργίας του δημόσιου τομέα είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη απαξίωσή του και την τροφοδότηση με επιχειρήματα εκείνων που αποθέωναν τον ιδιωτικό τομέα εξυμνώντας τα προτερήματά του με παράλληλη καταδίκη για οτιδήποτε θύμιζε δημόσια υπηρεσία.

Οι θιασώτες αυτής της άποψης προσπαθούν  να ιδιωτικοποιήσουν κάθε κρατική υπηρεσία περιορίζοντας το κράτος σε ένα ρόλο επιτηρητή που δεν παρεμβαίνει αφού για όλα έχουν λύσεις οι παράγοντες των αγορών.

Η χώρα μας κινείται όπως το εκκρεμές ανάμεσα στις δύο απόψεις. Υπάρχουν περίοδοι που κυριαρχεί η πλευρά των Κρατιστών και περίοδοι που κυριαρχεί η πλευρά των αντικρατιστών. Σήμερα βιώνουμε την περίοδο της ακραίας λειτουργίας των αγορών στις οποίες ισχύει ο νόμος «όποιος έχει χρήματα μπορεί να έχει τα πάντα, όποιος δεν έχει χρήματα δεν τον χρειάζεται η κοινωνία»

Οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι αυτής της άποψης αποκρύπτουν συστηματικά τον ουσιαστικό ρόλο που έχει ο δημόσιος τομέας, όχι μόνο για την δίκαιη κατανομή του πλούτου και την στήριξη των ασθενέστερων τάξεων, αλλά ακόμα και για ύπαρξη του ιδιωτικού τομέα και την παροχή υπηρεσιών εκεί που το κέρδος κρίνεται από τον ιδιώτη ως μη ικανοποιητικό.

Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι ο ισχυρός δημόσιος τομέας αποτελεί εγγύηση για την κοινωνία αλλά και για την υγιή λειτουργία του ιδιωτικού τομέα. Η διαχείριση του πόσιμου νερού στην Αθήνα πέρασε στα ιδιωτικά πλέον χέρια της ΕΥΔΑΠ, όμως η κατασκευή και η συντήρηση των φραγμάτων είναι υπόθεση του δημοσίου. Το ίδιο γίνεται και στον τομέα της ενέργειας, της υγείας της παιδείας, κλπ

Η γενικότερη τάση που επικρατεί σήμερα είναι οτιδήποτε φέρνει κέρδη περνάει στον ιδιωτικό τομέα. Οτιδήποτε απαιτεί μεγάλα κόστη παραμένει στο δημόσιο τομέα. Έτσι επιτυγχάνεται ο εξορθολογισμός !!! και η ευημερία της κοινωνίας.

Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η λειτουργία του ΧΥΤΑ Βλαχομάνδρας. Ο νέος εργολάβος θα διαχειρίζεται το ΧΥΤΑ και θα πληρώνεται από τα δημοτικά τέλη που καταβάλλουν οι δημότες. Το εργασιακό όμως καθεστώς το ορίζει ο ίδιος με επιλεκτικές προσλήψεις, με ρουσφέτια προς τους αιρετούς στη διοίκηση του ΧΥΤΑ με περικοπές στις αμοιβές των εργαζομένων κλπ. Όλα αυτά με τον ιδεολογικό μανδύα ότι είναι ιδιωτική επιχείρηση και κάνει ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντά της. Στην ουσία όμως πληρώνεται από τους δημότες μέσω του Δήμου και εξασφαλίζει την απουσία οιουδήποτε επιχειρηματικού κινδύνου.

Με την ίδια λογική πέρασε και το κοινωνικό παντοπωλείο στην ΜΚΟ (για να μην είναι σε δημόσιο φορέα) αλλά  ο δήμος κάθε τόσο καταβάλλει χρήματα για να τα διαχειρισθεί με το ν τρόπο που θέλει και χωρίς κανένα κίνδυνο ο ιδιωτικός φορέας.

Τα παραδείγματα αυτά αναδεικνύουν τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή η πραγματικότητα που λίγοι τη συνειδητοποιούν είναι η σύμπλευση δημοσίου και ιδιωτικού τομέα που εξασφαλίζει κέρδη στον ιδιώτη αλλά βάζει σε υποχρεώσεις το δημόσιο φορέα που στη δική μας περίπτωση είναι ο δήμος Ναυπακτίας, δηλαδή όλοι εμείς οι δημότες