Οι ημέρες αυτές προσφέρονται για να σκεφτούμε την  αξία και τη σημασία που έχει ο κοινόχρηστος, ο δημόσιος,  χώρος. Ο στολισμός και ο διάκοσμος του κοινόχρηστου χώρου δημιουργεί και διαμορφώνει το εορταστικό κλίμα των ημερών, ζεσταίνει τις καρδιές, αλλάζει τη διάθεση και παρακινεί τον πολίτη να βγει έξω από το σπίτι του, να περπατήσει, να συναντήσει το συμπολίτη του,  να    συνομιλήσει, να απολαύσει και να χαρεί.

Με τη βοήθεια, λοιπόν, του λαμπερού φωτισμού των ημερών ίσως μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι στον δημόσιο χώρο αναπτύσσονται εκείνες  οι πολιτιστικές και κοινωνικές δραστηριότητες που συμβάλλουν και καθρεφτίζουν το κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο των κοινωνιών. Από την Αγορά της πόλης και όλες τις δημόσιες διεργασίες, την εκκλησία του δήμου  της αρχαιότητας και μετέπειτα στις πλατείες των χωριών και των πόλεων όπου γίνονταν όλες οι παραδοσιακές κοινωνικές συναθροίσεις και τα πολιτιστικά δρώμενα και στη συνέχεια στις πλατείες των σύγχρονων πόλεων όπου οι πολίτες αλληλεπιδρούν, αναπτύσσουν δραστηριότητες ή απλά βρίσκουν την αναψυχή περιδιαβαίνοντας ελεύθερα,  οι κοινόχρηστοι χώροι διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην πολιτική, πολιτιστική και  κοινωνική ζωή.

Για να καταλάβει κανείς πώς λειτουργεί μια κοινωνία, πρέπει να παρατηρήσει πώς η κοινωνία αυτή διαχειρίζεται τους δημόσιους χώρους της. Η γενική εντύπωση δεν είναι θετική.

Ξεκινώντας από το  θεσμικό επίπεδο, που βάζει τους κανόνες οι οποίοι πρέπει να γίνονται σεβαστοί και να εφαρμόζονται, απουσιάζει το  αίσθημα της  συνολικής         ευθύνης από τη Διοίκηση. Επικρατούν σύγχυση αρμοδιοτήτων, συναρμοδιότητες, ανεπάρκεια των διοικητικών και ελεγκτικών δομών. Κυριαρχεί διαχρονικά η έλλειψη και  κακοδιαχείριση πόρων σε κεντρικό επίπεδο. Οι δήμοι από τη μεριά τους, με άλλοθι τη έλλειψη  πόρων, καταστρατηγούν τον χαρακτήρα του δημόσιου χώρου σαν κοινόχρηστου αγαθού.

Η απουσία επίσης οργανωμένου σχεδιασμού και προγράμματος διαχείρισης των δημόσιων χώρων είναι  ολοφάνερη. Βιώνουμε προβληματικές ή  αποτυχημένες διαμορφώσεις πλατειών και άλλων κοινόχρηστων χώρων. Η απουσία ορθολογικού σχεδιασμού συχνά υποδηλώνει  ότι οι αποσπασματικές ρυθμίσεις που τελικά επιλέγονται, συνδέονται με ιδιωτικά συμφέροντα και δεν εξυπηρετούν τον πολίτη, λαμβάνονται δηλαδή περισσότερο υπόψη οι ομάδες συμφερόντων παρά το γενικό συμφέρον.

Μεγάλο πρόβλημα αποτελεί επίσης η αντιμετώπιση του δημόσιου χώρου από τους ίδιους τους πολίτες.         Είναι ολοφάνερη η  ιδιοκτησιακή, ατομικιστική αντίληψη χρήσης. Αυτό καταδεικνύει την απουσία συλλογικής συνείδησης. Χαρακτηριστικό είναι το πώς συμπεριφερόμαστε σαν πολίτες (ευτυχώς όχι όλοι) στον δημόσιο χώρο. Όλοι έχουμε παρατηρήσει τη μετάπτωση του  δημόσιου χώρου σε «ιδιωτικό», με την καταχρηστική  συμπεριφορά οδηγών, εμπόρων, ιδιοκτητών αλλά και οικιστών.

Η ψυχική αποξένωση του πολίτη από το δημόσιο χώρο οδηγεί στην ιδιώτευση, στην περιχαράκωσή του δηλαδή στον ατομικό ιδιωτικό χώρο εκχωρώντας σε άλλους, «τους εκλεκτούς ολίγους» τη διαχείριση των κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων και τη μετατροπή του ίδιου σε εμπορικό πελάτη και χρήστη ιδιωτικών προϊόντων.

Ο επανακαθορισμός της σχέσης με τον κοινόχρηστο δημόσιο χώρο θα επανακαθορίσει και την αντίληψη μας και τη σχέση μας με τα κοινά και το κοινό συμφέρον.

Κι ας ξεκινήσουμε από τα του οίκου μας δηλαδή του δήμου μας.