Με λένε Θανάση Καραντζούλη και δηλώνω άνεργος εκ πεποιθήσεως.

Προτού με κρίνετε ακούστε προσεκτικά τα 3 επιχειρήματα μου.

1.        Βάζεις  το ξυπνητήρι του κινητού  αναγκαστικά για να σηκωθείς συνήθως νωρίς .

Ειδικά όταν χτυπάς κάρτα δεν σε παίρνει να αργήσεις.

Α πα πα με τίποτα! Παραείναι δυνατό σε ήχο το ξυπνητήρι του κινητού κι αυτό μπορεί να οδηγήσει και σε μερική καταστροφή τυμπάνου .

Ε όχι και να κουφαθώ για ένα μεροκάματο της πείνας !

2.      Μπορεί να πεθάνω πάνω στην δουλειά ! Δύσκολο το έχετε ;

Κουνήσου από την θέση σου σας ακούω να λέτε αλλά εγώ δεν μπορώ να αποκλείσω το εργατικό ατύχημα .   Ε όχι δεν θα αφήσω την τελευταία μου πνοή σε κανένα σουπερμάρκετ ανάμεσα σε μοτσαρέλα και φέτα !

3.    Υπάρχει υψηλή πιθανότητα εκμετάλλευσης του κορμιού μου !

Κι αν με λαχταρίσει κάποια υψηλά ιστάμενη για το κορμί μου το φιδίσιο παντρεμένο άνθρωπο ;Να θέσω σε κίνδυνο τον γάμο μου;

Οπότε : Μια χαρά την περνάω με την σύνταξη ….της μανούλας !!!

Δεν είχα σκοπό ν’ αναφερθώ στην Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου. Αναγνωρίζω τις δυνατότητές μου.

Χρόνια πολλά όμως  ως δάσκαλος, σε συνεργασία με εκλεκτούς συναδέλφους τα καταφέραμε.

Οι  Εθνικές μας Επέτειοι να λαμβάνουν χαρακτήρας ζωντανής εμπειρίας μάθησης.

Οι μαθητές μας λάμβαναν μέρος  σε θεατρικά δρώμενα. Αναζητούσαν στοιχεία σε πηγές πέραν των σχολικών βιβλίων, για την ουσιαστική κατανόηση των γεγονότων.

Ντύνονταν παραδοσιακές φορεσιές της ιστορικής εκείνης εποχής. Τραγουδούσαν ηρωικά τραγούδια των ένδοξων χρόνων.

Άλλωστε οι Εθνικές Επέτειοι εκεί αποβλέπουν. Να γνωρίσουμε την ιστορία μας.

Να συνειδητοποιήσουμε τα λαμπρά, ανεπανάληπτα γεγονότα.

Αυτά που έδωσαν συνέχεια στην επιβίωσή μας ως Έθνος. Έτσι δυναμώνουμε την εθνική μας συνείδηση.

Φέτος η Εθνική Εορτή της 25ης Μαρτίου, στιγματίστηκε από αχαρακτήριστες απρέπειες. Μάλιστα από αυτούς που ίσως απαιτηθεί κάποια στιγμή να αγωνιστούν όπως οι απαράμιλλοι αγωνιστές που τιμώνται.

Γι’ αυτό καταβάλλεται σημαντική προσπάθεια, να αποφεύγονται διχασμοί και παρόμοιες απρεπείς εκδηλώσεις.

Αυτές που στενοκέφαλοι επιδιώκουν να συνδέσουν με το σήμερα.

Έτσι όμως χάνεται η ευκαιρία αναστοχασμού και περισυλλογής.

Πέρα όμως από τις άθλιες απόπειρες στροφής σε λάθος δρόμο της Εθνικής Εορτής ακούγονται και φωνές που έχουν αντιρρήσεις στην ημερομηνία έναρξης του Απελευθερωτικού Αγώνα της 25ης Μαρτίου.

Στη μακρά περίοδο της τουρκοκρατίας, πολλές φορές οι Έλληνες, επεδίωξαν να ξεσηκωθούν. Να αποκτήσουν την πολυπόθητη ελευθερία. Αποτύγχαναν, δεν είχε ωριμάσει ιδέα του πανεθνικού ξεσηκωμού.

Η ύψωση του Λαβάρου στην Αγία Λαύρα, αποτέλεσε σταθμό. Είναι η μέρα που η εκκλησία μας γιορτάζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.

Να γιατί δεν επιλέχτηκε τυχαία 25η Μαρτίου ως το χρονικό ορόσημο της επίσημες έναρξης του απελευθερωτικού αγώνα.

Άλλωστε ο ελληνικός λαός, από αρχαιοτάτων χρόνων προτάσσει την πίστη του στους Αγώνες.

Υπέρ βωμών και εστιών, μάχονται πάντα οι Έλληνες. Να, προτάσσετε το υπέρ βωμών.

Διατηρούμε την παγκόσμια μοναδικότητα. Οι ημερομηνίες των Εθνικών μας Εορτών, συνδέονται με την έναρξη Αγώνα και όχι με κάποια νικηφόρα έκβαση μάχης.

Τον Έλληνα δεν τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Αρέσκεται στο ξεκίνημα, στην έναρξη, ανεξάρτητα αποτελέσματος.

Ο πατριωτισμός δεν φαίνεται στις ημερομηνίες και στην επίδειξη πολεμικής μηχανής.

Η Αμερική, παρά την υπεροπλία της σε πολεμικά μέσα, γιορτάζει την Εθνική της Εορτή με πυροτεχνήματα και άρματα καρναβαλιού.

Οι Εθνικές μας Επέτειοι, καλό είναι να αποτελούν το εφαλτήριο του ελληνικού λαού, να καλυτερεύει τη ζωή του, σε συνεργασία με την οργανωμένη πολιτεία.

Να πάψει να είναι λιγότερο πατριώτης, έναντι των προηγμένων λαών.

Το όνομα του ήταν Γκριζένιος, γιατί το γκρίζο χρώμα του ήταν ιδιαίτερα λαμπερό.

Αν και ένιωθε όμορφα με τον εαυτό του κάποια μέρα άκουσε μια μύγα να λέει σιγά στις μέλισσες που εκείνη την ώρα έφτιαχναν θεσπέσιο μέλι.

“Για δέστε! Περνάει πάλι ο γκρίζος χοντρομπαλάς”  Οι μελισσούλες χασκογέλασαν δείχνοντας στον Γκριζένιο τα απειλητικά κεντριά τους.

Αλλά…για μια στιγμή. Ας συστηθώ.

Με λένε Τεράστιο και είμαι το μυρμηγκάκι που μένει στο αυτί του Γκριζένιου.

Ο Γκριζένιος λοιπόν είναι ένας μικρός ελέφαντας που βρέθηκε από το πουθενά στην χώρα της Κοροϊδίας.

Εδώ άνθρωποι και ζώα κορόιδευαν το διαφορετικό.

Ο ελαφαντάκος μας είχε λοιπόν κάτι ξεχωριστό και όμορφο όπως νομίζω. Είχε χρυσή  ουρά.

Δεν έφταιγε αυτός, έτσι είχε γεννηθεί. Αντί να τον λατρέψουν τον πείραζαν.

Οι λύκοι του δάγκωναν την ουρίτσα, τα φίδια του έβαζαν τρικλοποδιές, οι τρυποκάρυδοι τον τσιμπούσαν παντού, ακόμη κι ο ήλιος δεν τον άφηνε σε ησυχία θαμπώνοντας του τα όμορφα ματάκια.

Ήμουν σε απόγνωση δεν ήξερα πως να τον βοηθήσω.

Ο Γκριζένιος μέρα νύχτα ήταν λυπημένος.

Ένα βράδυ η σελήνη τον είδε με τα κιάλια της που έκλαιγε κρυφά κάτω από μια αμυγδαλιά.

Η αμυγδαλιά λυπήθηκε τόσο πολύ που εκείνες τις μέρες αρνήθηκε να ανθίσει. Ήταν πλέον μόνος.

Εγώ βέβαια του έκανα παρέα μα τι να σου κάνει μόνο ένα ταπεινό μυρμήγκι κι ας το λένε και Τεράστιο.

Κάποια μέρα ένα μικρό κοριτσάκι με λαμπερά μεταξωτά μαλλιά τον είδε και αναφώνησε “Ελέφαντα είσαι τόσο όμορφος. Η ουρά σου είναι σαν τα μαλλιά μου χρυσή .Να ανέβω στην ράχη σου;”

Από τότε το κορίτσι κι ο ελέφαντας έγιναν αχώριστοι.  Ω.. μα μην τους αναζητήσετε πια στην χώρα της κοροϊδίας.

Ταξιδεύουν κάθε βράδυ στα όνειρα…Ίσως και  να σας επισκεφτούν.