Η αντίληψη που φαίνεται να διακρίνει μια σημαντική μερίδα του πολιτικού κόσμου, είναι ότι ο χώρος της πολιτικής γι’ αυτούς είναι ένας τόπος ευχάριστου περιπάτου και επίσης η επίλυση μάλλον των προσωπικών και οικογενειακών τους προβλημάτων, παρά η αντιμετώπιση και η επίλυση γενικότερων προβλημάτων και καταστάσεων. Ακόμα φαίνεται να μην τους απασχολεί αν, ως άτομα, διαθέτουν τις απαραίτητες ικανότητες για να αντιμετωπίσουν τη «στραβή» που μπορεί να τους συμβεί, κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Συνήθως όμως έχουν το απαραίτητο θράσος να δικαιολογούν τον εαυτό τους για τα πάντα και ακόμα έχουν το «προσόν» της πλήρους έλλειψης πολιτικής ευαισθησίας, που σημαίνει την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης, που έχει, κατά κανόνα, ως συνέπεια την παραίτηση. Έτσι, ας μου επιτραπεί να επαναφέρω μέρος της επιστολής μου που δημοσιεύθηκε στην «Κ» της 14.6.2014, μετά τον εκλογικό θρίαμβο της νυν κ. περιφερειάρχου Αττικής.

Έγραφα: «Για άλλη μια φορά η κραυγαλέα συνθηματολογία και οι βαρύγδουπες εκφράσεις κυριάρχησαν –μαζί με την πάντοτε παρούσα πόλωση– κατά την προεκλογική περίοδο, με πάντοτε απόντα τον ουσιαστικό διάλογο για τα προβλήματα της Περιφέρειας της Αττικής. Έτσι, ευειδής υποψήφια μας παρότρυνε να την ψηφίσουμε «για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας!». Αλήθεια, μπορεί η ήδη εκλεγείσα περιφερειάρχης να μας εξηγήσει τι ακριβώς σημαίνει αυτό;».

Να υποθέσω – και παρακαλώ να μην θεωρηθεί ότι το πράττω με χαιρεκακία – ότι οι δεκάδες νεκροί της Μάνδρας και η εκατόμβη των θυμάτων της πυρκαγιάς της 23/7/2018 στο Μάτι, με την εκλογή της κυρίας Περιφερειάρχου “πήραν τη ζωή τους στα χέρια τους”;

Αντωνης Ν. Βενετης,

Μοναστηράκι Δωρίδος

Συχνά έρχονται στην επικαιρότητα, σημαντικά γεγονότα, πανελλήνιας εμβέλειας. Πολλά απ’ αυτά απασχολούν την ελληνική κοινωνία για δεκαετίες. Κάποια έγιναν πρωτοσέλιδα του ξένου τύπου. Δυσφημίζουν τον τόπο αλλά πέρα βρέχει. Ειδικοί τα ψιλοκοσκίνισαν, τα ανέλυσαν, τα έκριναν. Παραδόθηκαν στον ελληνικό λαό προκειμένου ν’ αποφανθεί. Εμείς οι κάποιας ηλικίας, που μεγαλώσαμε κάτω από περίεργες καταστάσεις, αποκτήσαμε ανουσία σε πισωγυρίσματα της κοινωνίας. Ίδια γεύση, όχι μόνο από τη μεταπολίτευση και μετά. Από της απελευθέρωσης του ελληνικού κράτους, συμβαίνουν απαράδεκτα γεγονότα. Ίσως αναλογισθεί κάποιος. Μήπως αυτά είναι που μας δίνουν ώθηση και πορευόμαστε. Βέβαια τέτοια εκτίμηση ούτε για αστείο δε λαμβάνεται.

Αναφέρομαι στα οικονομικά σκάνδαλα κυβερνητικών παραγόντων που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, από τη μεταπολίτευση και μετά. Κάθε εναλλαγή στην Κυβέρνηση, ανάμεσα στη Ν.Δ., στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., στον ΣΥΡΙΖΑ τώρα, γίνεται στη βάση καταγγελιών για σειρά οικονομικών σκανδάλων. Ευθύνονται οι θορυβώδεις καταγγελίες γι’ αυτά. Αντικατέστησαν τις προγραμματικές θέσεις της Αντιπολίτευσης. Ακούγονται ηθικές εκστρατείες για κάθαρση, για επανίδρυση κράτους δικαίου. Συνθήματα όπως έξω οι κλέφτες, κυριαρχούν έναντι του προγραμματικού λόγου στην ελληνική πολιτική ζωή. Ποιος ευθύνεται για όλη αυτή τη διολίσθηση της πολιτικής ζωής; Δεν είναι της δικής μου αρμοδιότητας. Μάλλον ξεφεύγει από τις δικές μου δυνάμεις ν’ αξιολογήσω τον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό πολιτικό σύστημα, υποβάλλεται σε έλεγχο και λογοδοτεί. Η εμπλοκή όμως του πολιτικού κόσμου σ’ αυτή τη σκανδαλολογία πληρώνεται. Από τον πολιτικό κόσμο αλλά, δυστυχώς και από την κοινωνία. Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν εναντίον των διώξεων των πολιτικών διά των δικαστηρίων. Τον πολιτικό των αποστέλλουν στην οικία του οι ψηφοφόροι.

Αυτή την περίοδο η Βουλή των Ελλήνων διανύει το τέταρτο έτος της θητείας της. Στην πολιτική σκηνή κυριαρχούν η σκανδαλολογία, η διαφθορά, οι μίζες. Με την ανακύκλωση οικονομικών σκανδάλων, η χώρα παραπαίει, η Κυβέρνηση προβάλλει χειροπέδες και η Αντιπολίτευση αμύνεται. Τα τελευταία γεγονότα όμως της δίνουν, της Αντιπολίτευσης, την ευκαιρία να επιτίθεται κατά ριπάς, εναντίον της Κυβέρνησης. Εφαρμόζει την ποδοσφαιρική αρχή, η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Το κλίμα φορτίζεται ακόμη περισσότερο όταν κορυφαία στελέχη της Κυβέρνησης υποστηρίζουν πως αν κλείσουν φυλακή, κάποιους από αντίπαλα στρατόπεδα, κερδίζονται οι εθνικές εκλογές. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, έκδοση καταδικαστικών αποφάσεων με βάση δικούς τους κανόνες δικαίου. Αυτά δημιουργεί η ανακύκλωση των σκανδάλων.

Με αφορμή την πρόσφατη εθνική τραγωδία, νομίζω ότι στην Ελλάδα αποτελεί παράδοση η περιφρόνηση του πράσινου και το κάψιμο των δασών. Με σκοπό, σχεδόν πάντα, τα βοσκοτόπια μέχρι το 1936 (που απαγορεύτηκε η βοσκή γιδιών σε δάση) και την τσιμεντοποίηση μετά το 1950.

Οι μεγάλες πυρκαγιές των τελευταίων ετών δεν είναι βέβαια οι μόνες, ούτε οι τελευταίες στη χώρα μας. Οι νεότεροι Έλληνες είμαστε μανιακοί με την οικοδομή, το τσιμέντο και την άναρχη δόμηση, παντού, σε παραλίες, κάμπους και βουνά. Οικοδομές πάνω στην άμμο και στη στάχτη. Κανένας δεν νοιάζεται για ποιότητα ζωής, για τις νέες γενιές, για την Ελλάδα. Τσιμέντο να γίνει!

Ο Henri Belle, Γάλλος διπλωμάτης στην Αθήνα επί πέντε χρόνια και φιλέλληνας, μετά από ταξίδι του στην Εύβοια γράφει το 1874 (ταξίδι στην Ελλάδα, Ιστορητής, 1^ος τόμος σ. 222): «Μπροστά στα μάτια μας ξεδιπλώνονται διαδοχικά υπέροχοι πίνακες, εκπληκτικοί ορίζοντες. Μα οι μακριές μαύρες λουρίδες, που άφησε πίσω της η πυρκαγιά, μάς γεμίζουν θλίψη. Αυτές οι φωτιές ξεκινούν συχνά από εμπρησμό και ποτέ δεν καταφέρνουν να ανακαλύψουν τους ενόχους που συχνά προστατεύονται, αν δεν ενθαρρύνονται κιόλας από τους δασοφύλακες…

»Πολύ συχνά επίσης οι νομάδες βοσκοί καίνε από αμέλεια ή και από κακία μεγάλες δασικές εκτάσεις, με το σκοπό να αποκτήσουν κάποια βοσκοτόπια για τα κοπάδια τους.

»Οι αρχές αφήνουν στο έλεος της φωτιάς ολόκληρες επαρχίες, χωρίς να κάνουν τίποτα, για να σταματήσουν ή να περιορίσουν το κακό, ούτε για να καταστείλουν ένα έγκλημα, που ο νόμος τιμωρεί με πολύ αυστηρές ποινές.

»Έτυχε να δούμε με τα μάτια μας, κατά τη σύντομη παραμονή μας στην Κύμη, ένα τέτοιο δείγμα της καταστροφής που συντελείται σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Πυκνός καπνός κάλυπτε το βουνό σε πλάτος δύο χιλιομέτρων και σκοτείνιαζε τον ήλιο. ‘Δεν είναι τίποτα’, μάς είπε ο εστιάτορας που μάς σερβίριζε μισό αρνί ψητό. ‘Δεν είναι τίποτα, καίγεται το βουνό’. ‘Α! και ποιος έβαλε τη φωτιά;’. ‘Ποιος ξέρει;’, απάντησε ο τύπος σηκώνοντας τους ώμους. ‘Ίσως κάποιος βοσκός’. ‘Μα δεν έστειλαν κόσμο να σβήσει τη φωτιά;’. Ο άνθρωπος μάς κοίταξε έκπληκτος, χωρίς ν’ απαντήσει, σαν να μας θεωρούσε τρελούς. ‘Κι αν καεί ολόκληρο το βουνό;’. ‘Ε, και ύστερα, τι πειράζει. Ανήκει στο κράτος!’.

Άντε τώρα να βάλεις μέσα σε τέτοιου είδους κεφάλι τη θεωρία της αποψίλωσης και των επιπτώσεών της στη γεωργία και στο κλίμα!».

Στις 27.7.2004 δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ «προφητική» επιστολή μου, για προληπτική προστασία της Πάρνηθας, που αναδημοσιεύθηκε και στο περιοδικό ΚΟΡΦΕΣ.

Ως συστηματικός ορειβάτης παντός καιρού (γνωστός ως «φανελάκιας») στην Πάρνηθα από το 1950, με περίπου 40.000 ώρες ορειβασίας, ως εθελοντής «πυροσβέστης» με πείρα από δεκάδες πυρκαγιές και ως πυροπαθής (δύο φορές), τόνιζα, με επιχειρήματα, γιατί είναι καταλυτικής σημασίας η συστηματική πυροφύλαξη και πρόληψη των πυρκαγιών. Και ότι, αν πιάσει φωτιά, η Πάρνηθα δεν σώζεται. Γι αυτό και πρότεινα: «Μοναδική λύση να αναλάβει ο στρατός την προληπτική πυροφύλαξη της Πάρνηθας»!!

Τεράστιος και ανώμαλος όγκος 300.000 στρεμμάτων με ισοϋψή καμπύλη 125 χιλιομέτρων σε υψόμετρο 600 μέτρων (όπου κατοικώ), έχει πολλές και απότομες βουνοκορφές, βαθιές και δύσβατες χαράδρες με μεγάλα ρεύματα αέρα και πυκνό πευκοδάσος και ελατοδάσος με ξερά και ημίξερα δένδρα.

Δυστυχώς, το 2007, επαληθεύτηκαν οι βάσιμοι φόβοι μου.

Επισημαίνω ότι, η Πάρνηθα, δεν καταστράφηκε ούτε στην Κατοχή, που ο κόσμος είχε μεγάλες ανάγκες για καυσόξυλα, έστω για λίγα κουκουνάρια. Γιατί, τότε, την προστάτεψαν οι Γερμανοί.

Επαναλαμβάνω την ανωτέρω πρόταση για συστηματική πυροφύλαξη με στρατιώτες, στα υπάρχοντα 2-3 πυροφυλάκια όλο το καλοκαίρι, ώστε να εξασφαλίζεται η ταχύτερη δυνατή επέμβαση αεροπλάνων και άλλων πυροσβεστικών δυνάμεων.

Αχρείαστα να είναι, αλλά στην Ελλάδα ζούμε!

Σημείωση: Το ανωτέρω άρθρο μου δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες «ΤΑ ΝΕΑ» στις 8.8.2018 και «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στις 16.8.2018, με τίτλους επιλογής τους.