Σου χάρισα μια αγκαλιά παράδεισους μέσα της να κλείσεις κι όλα του κόσμου τα αγαθά για πάντα ν’ αποκτήσεις.

Σου χάρισα μια συγγνώμη για να καλύψω αμφιβολίες σου για μένα τα σ’ αγαπώ μου πιο ισχυρά να γίνουνε για σένα .

Σου χάρισα πολλές πληγές και την ψυχούλα σου την γύμνωσα ένα βράδυ . Αγίους μέχρι και δαίμονες παρακαλούσα έκτοτε για ένα μοναδικό σου χάδι .

Σε χάρισα την απουσία μου αφού επέμεινες τόσο .Στο αίμα και στο μεδούλι μου όμως θα ρέεις για πάντα μέχρι την ψυχή μου στον Ύψιστο να παραδώσω …

Η αδιάκοπη ροή των γεγονότων, όλο και φέρνει στην επικαιρότητα τη διαρκή φθορά.

Η βαθμιαία καταστροφή, η σταδιακή απώλεια της αρχικής ποιότητας  ή ποσότητας ή ιδιότητας.

Κατά το λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας του Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ.

Και από εκεί η σκέψη τρέχει στη διαφθορά, φοβερή μάστιγα της εποχής.

Τη φθορά και εγκατάλειψη πολλών τομέων της καθημερινότητας που χαρακτηρίζουν την πρόοδο της κοινωνίας.

Τη φθορά που δέχεται ο άνθρωπος από συνεχείς έγνοιες, από τα καθημερινά προβλήματα, η λύση των οποίων όλο και απομακρύνεται.

Φθορά ηθική, υλική, ψυχική. Κι εκεί πάνω έρχεται ο στίχος του Οδυσσέα Ελύτη:

«Κάνε ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά».

Αλήθεια είναι τόσο εύκολο το άλμα; Τι είναι ο άνθρωπος.  Μια δεντροστοιχία σε τόπο άβρεχο και ξηρό, που αντιστέκεται ακόμα στη φθορά και ονειρεύεται.

Ο κ. Απόστολος Πιπίκος, ποιητής, άριστος σχολιαστής της επικαιρότητας, γράφει για το άτομο, ναυάγιο της ζωής, τα βάσανα του οποίου περισσεύουν, στο ποίημα.

Η ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ

Και μέσα σε αυτή,

τη γενική φθορά,

μόνο τα γένια σου

δείχνουν ακμαία.

Φυτρώνουν σαν τα αγριόχορτα,

που αντέχουν

στη φθορά

της ξηρασίας.

Εντύπωση προκαλεί η πολιτική φθορά.  Τι φοβάται η κυβέρνηση.

Διαβάζω για τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης:

«Αν δεν πάει εκλογές, θα βάλει στοίχημα με τη φθορά, προσπαθώντας να αντιστρέψει τη συνθήκη μέχρι το 2027».

Για την Αντιπολίτευση.

«Μεγάλη φθορά για όλα τα κόμματα και κέρδη μόνο …»,  δείχνει δημοσκόπηση.

Προ δεκαπενταετίας, για τη φθορά στην πολιτική ζωή είχα γράψει:

«Ο κλονισμός της εμπιστοσύνης στην πολιτική ζωή είναι μία εύκολη υπόθεση η οποία συχνά οδηγεί σε αδιέξοδο.

Γιατί διαφεύγει τις προσοχής των πολλών ότι η φθορά μίας Αρχής είναι ασύμφορη, όταν δεν έχει εδραιωθεί μία αξιόπιστη εναλλακτική λύση και οι όποιοι υπαινιγμοί ή κι αποδείξεις ακόμα δεν λαμβάνονται υπόψη.

Αυτή η συνολική απαξίωση εγκυμονεί επικίνδυνες καταστάσεις, οδηγεί στην απογοήτευση και στην έλλειψη ενδιαφέροντος ανάμνησης στην πολιτική ζωή».

Ευρύτατη η χρήση της φθοράς στην καθημερινή ζωή.

«Φύγε σιωπηλά λοιπόν με σεβασμό. Γιατί έτσι γλιτώνεις τη φθορά των ανούσιων εξηγήσεων».

«Το αρχοντικό των …  σπουδαίας αρχιτεκτονικής που παλεύουμε τη φθορά του χρόνου στη συμβολή των οδών…».

Στο έργο «Αναφορά στον Γκρέκο» του ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ:

«Τι όμορφη θα ‘ταν ετούτη στα νιάτα της,  συλλογιζόμουν και καταριόμουν στη φθορά και τη μοίρα του ανθρώπου»,  για μια κυρά που τον φιλοξένησε.

«Έλα τεμπέλα σήκω επάνω», «έκανε αφού με σκούντηξε η άνοιξη .

«Έχω να σου ανακοινώσω κάτι πολύ σημαντικό».

Μα πως εμφανίστηκε έτσι απότομα μπροστά μου; Κουνιστή και λυγιστή με ένα πλήθος λουλουδιών να κοσμεί το κεφάλι της κι όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου να την πλαισιώνουν.

«Τι θέλεις από μένα ;» την ρώτησα.

«Σου προτείνω να βγάλεις από πάνω σου το μουντό του χειμώνα και να ξεχυθείς σε λιβάδια και αγρούς».

«Και τι είμαι εγώ δηλαδή  ,κανένα πρόβατο ή καμία κατσίκα για να βοσκήσω;» ειρωνεύτηκα.

«Οκ τότε αγαπητή μου. Κάτσε με την μιζέρια σου. Αποσύρω την πρότασή μου κι αποσύρομαι κι εγώ η ίδια . Χειμώνα λάβε παράταση τυχερούλη!»

Τι να έκανα ; Λύγισα και υπέκυψα στον αισχρό αυτό εκβιασμό .

«Εντάξει άνοιξη κέρδισες.  Άσε με όμως προηγουμένως να βρω το ξυραφάκι …πολύ βολεύτηκε η τρίχα στο πόδι τον χειμώνα», είπα μες την ντροπή .

«Πάμε για ρεκτιφιέ κοπέλα μου», γέλασε κι έδωσε πασαπόρτι στον χειμώνα …