Αμφιταλαντεύθηκα αρκετά προκειμένου να γράψω κάποιες σκέψεις για τον αείμνηστο πια, ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟ, λίγες ημέρες μετά τη φυγή του από τα εγκόσμια. Το γεγονός όμως ότι όλη του η πορεία είναι μια διαρκής προσφορά ανεπανάληπτη, όπλισαν και ελευθέρωσαν το χέρι μου να σύρω αυτές τις γραμμές.

Σ’ αυτή την ενέργειά μου βοήθησε η πενηντάχρονη καθημερινή σχεδόν ενασχόλησή μου με το πάνθεο των ηρώων της ελληνικής ιστορίας. Δεκατέσσερα χρόνια στα θρανία και τριάντα έξι στην έδρα, άκουγα, έβλεπα, δίδασκα, για ήρωες, αμφοτέρων των φύλλων, που με τη θυσία τους, την προσφορά τους, σημαδεύουν τον αγώνα του Έθνους μας, να διατηρεί, στο διάβα των αιώνων, την ελευθερία και να προάγει τον πολιτισμό του. Δεν μπορώ να σκεφθώ διαφορετικά. Κάποια μέρα η ηρωική μορφή του ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟΥ, θα πάρει τη θέση της στο πλευρό των αθάνατων θρυλικών μορφών, που λάμπρυναν και δόξασαν την Ελλάδα μας.

Νύχτα της 30 του Μάη προς την 31, ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ, μαζί με τον ΛΑΚΗ ΣΑΝΤΑ, τολμούν και εκπληρώνουν μια παράτολμη απόφαση που από ημέρες στριφογυρίζει στο νεανικό τους μυαλό. Ήταν μόλις δέκα εννέα ετών, στο άνθος της ηλικίας τους, φοιτητές της τότε Ανωτάτης Εμπορικής. Μέσα στην κατοχή, κατεβάζουν από την ΑΚΡΟΠΟΛΗ τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό. Είναι μια ενέργεια που ακτινοβολεί το σήμα της Αντίστασης, στα πέρατα της οικουμένης, ενάντια στη γερμανική λαίλαπα. Δείχνει ότι η Γερμανία παύει να είναι πανίσχυρη, άτρωτη.

Δεν ήταν μια τυχαία παρόρμηση της στιγμής που ο κίνδυνος δε διαφαίνεται. Ήταν μια ώριμη σκέψη η επιλογή του στόχου. Μαζί τους στο σχεδίασμα και          ο  Αντώνης Μοσχοβάκης, ανεξάρτητα αν για κάποιους λόγους δε συμμετείχε. Θαυμάσια η επιλογή, γιατί η Ακρόπολη με τον Παρθενώνα, συμβολίζουν πανανθρώπινες τις ιδέες της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.

Υπήρξε μια πράξη αγωνιστικής ανιδιοτέλειας. Γι’ αυτό τον λόγο πολύ γρήγορα έλαβε συμβολικό χαρακτήρα με διεθνείς προεκτάσεις. Ευτύχησε να πλησιάσει έναν αιώνα λεβέντικης επίγειας ζωής. Η ενεργός συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες, η αυταπάρνησή του, ο πατριωτισμός του, η γενναιότητά του, η αλληλεγγύη του, η εντιμότητά του, η ειλικρίνειά του, η πίστη του στις ιδέες της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, η ανιδιοτέλειά του, η αποφυγή της διάκρισης  εχθρών ή φίλων, τον καθιστούν πρότυπο μιας εποχής που φεύγει.

Στα ογδόντα περίπου χρόνια από το κατόρθωμά του, ο βίος του ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟΥ, είχε πολλές διακυμάνσεις. Κυνηγήθηκε, φυλακίσθηκε, εξορίσθηκε, καταδικάσθηκε σε θάνατο, τον απόφυγε χάρη στις παρεμβάσεις της διεθνούς επιτροπής για την υπεράσπισή του και πολλών προσωπικοτήτων του πολιτισμού παγκόσμιας ακτινοβολίας, ασθένησε σοβαρά. Όμως κάθε φορά έβγαινε αγέρωχος, ακμαίος, συνεχιστής των αγώνων του για τα πιστεύω του.

Τιμήθηκε με διεθνείς διακρίσεις αλλά και από τον ελληνικό λαό μ’ απλοχεριά. Ανταποκρίθηκαν οι Ελληνίδες, οι Έλληνες, όταν ζήτησε τη βοήθειά τους, γιατί πίστεψε σε συνέχεια των δικών του αγώνων. Όταν διαψεύσθηκε πήρε τις αποφάσεις του. Να γιατί συγκίνηση και υπερηφάνεια πλημμύρισε τις καρδιές των Ελλήνων, καθώς νοερά τον κατευόδωσαν στο τελευταίο του ταξίδι.

Αρκετός χρόνος και πολύτιμος χώρος στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, διατέθηκαν τις τελευταίες ημέρες. Σ’ ένα παιδαριώδες φεστιβάλ φαιδρότητας και αδυναμίας αξιολόγησης γεγονότων της καθημερινής ζωής. Σε μια εποχή που σημαντικά και κρίσιμα θέματα, εθνικά, οικονομικά, της καθημερινότητας, απαιτούν κοινή πορεία, επικράτησε ο διχασμός, η αντιπαράθεση. Μονοπώλησε το ενδιαφέρον των μέσων μαζικής ενημέρωσης, η επέμβαση αστυνομικών, σε κινηματογραφική αίθουσα. Σ’ αυτή προβαλλόταν η πολυδιαφημισμένη ταινία Τζόκερ.

Δικαιολογία της εισόδου των αστυνομικών, όχι βέβαια το ενδιαφέρον τους για την ταινία αλλά η παρουσία στην αίθουσα ανήλικων ατόμων σε ώρα προβολής. Ως γνωστόν οι ταινίες χαρακτηρίζονται, με νόμους που ισχύουν από πολλών ετών σε κατάλληλες και ακατάλληλες για ανηλίκους.

Η κλιμάκωση του όρου ανήλικος ποικίλει από κράτος σε κράτος και συχνά από ταινία σε ταινία. Στην προκειμένη περίπτωση Τζόκερ, φθάνει στο δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας. Πόση υποκρισία κρύβεται πίσω από την παραδοχή προστασίας των νέων, με την απαγόρευση παρακολούθησής της.

Και μόνο το γεγονός της απαγόρευσης, θεριεύει τη σαγήνη, την έλξη, συμμετοχής στην προβολή. Τη στιγμή που υπάρχει η δυνατότητα εμφάνισης του απαγορευμένου καρπού, στην οθόνη του υπολογιστή του. Όλα αυτά σε μια νέα, σ’ ένα νέο που συμμετέχει στις εκλογικές διαδικασίες, δύναται να δημιουργεί οικογένεια, ν’ ασκεί επάγγελμα, να υπηρετεί ένστολος την Πατρίδα.

Η κριτική που ασκήθηκε για το όλο σκηνικό της επέμβασης των αστυνομικών, κάθε άλλο παρά καλοπροαίρετη μπορεί να χαρακτηρισθεί. Φαίνεται αυτή η κακότυχη κρίση που κατά κάποιο τρόπο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, επηρεάζει την κριτική των κριτικών των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Έτσι ξέφυγε η κριτική γύρω από την ταινία και επικεντρώθηκε στην επέμβαση των αστυνομικών. Σε ιλαροτραγωδία κατάληξε μια αψυχολόγητη ενέργεια κάποιων δημοσίων υπαλλήλων, θεματοφυλάκων, αλήθεια ποιων, που μάλλον παρέσυραν τους αστυνομικούς. Έτσι ξέχασαν κάποιοι τις πρόσφατες υπογραφές τους και έγιναν τιμητές, καταγέλαστοι φυσικά των πάντων.

Εάν η παρουσία των αστυνομικών ήταν διακριτική, στο τέλος της ταινίας, καμία συνέχεια των γεγονότων που επισκίασαν τον πόλεμο της Συρίας, τη συνεχή αύξηση των προσφύγων στην Ελλάδα, την απόρριψη έναρξης διαλόγου για την ένταξη της Βόρ. Μακεδονίας και της Αλβανίας στην Ενωμένη Ευρώπη.

Ίσως όμως η όλη υπόθεση να φέρει τις απαραίτητες τομές για αλλαγές.

Οι ανήλικοι, έχουν απεριόριστες δυνατότητες πρόσβασης σε ακατάλληλες ταινίες, όπου ο αστυνομικός αδυνατεί να ελέγξει…