Η αύξηση του πληθυσμού των πόλεων που σημειώνεται μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, δημιουργεί πλήθος προβλημάτων. Ευτυχείς οι κάτοικοι των πόλεων που οι δήμαρχοι και άλλοι φορείς είχαν όραμα.
Έβλεπαν μακριά στο μέλλον και έπαιρναν τα μέτρα τους.
Προγραμμάτιζαν και υλοποιούσαν έργα, όχι με τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε, αλλά μ’ αυτές που φαίνονταν να έρχονται.
Χθες, σήμερα, αύριο, η Ελλάδα μοιάζει μ’ ένα απέραντο εργοτάξιο.
Μια πλούσια ποικιλία έργων υλοποιούνται. Αποβλέπουν στην ανάπτυξη του τόπου, στη βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη.
Βασικό ερώτημα στα χείλη των ανθρώπων. Αυτά τα σημαντικά έργα που εκτελούνται, οι υπεύθυνοι, λαμβάνουν υπόψη τους τις συνθήκες που ίσως επικρατούν μετά από κάποια χρόνια;
Αφορμή να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές είναι η κλιματική αλλαγή που κρούει την πόρτα μας.
Οι επίμονες υψηλές θερμοκρασίες που σημειώνονται, δεν μπορούν ν’ αγνοηθούν.
Είναι μηνύματα αύξησης των θερμών ημερών του χρόνου. Πρωταγωνιστές στην εποικοδομητική συζήτηση που διεξάγονται για την κλιματική αλλαγή, είναι οι πόλεις.
Συμβάλλουν σ’ αυτή γιατί είναι ευάλωτες στην αύξηση της θερμοκρασίας. Όχι μόνο στην αύξηση και την ένταση αλλά και στη συχνότητα εμφάνισης ακραίων καιρικών φαινομένων.
Πλήθος έργων εκτελούνται στις πόλεις. Αλλά και τόσα άλλα που επιβάλλεται να γίνουν, χωρίς να περιλαμβάνονται στις λίστες υλοποίησης.
Παντού πλακοστρώσεις, τσιμεντοστρώσεις, ασφαλτοστρώσεις. Νομίζει κανείς ότι αμόκ αφανισμού κάθε χωμάτινης επιφάνειας κατέχει τους υπεύθυνους.
Αυτό δε σημαίνει αποφυγή ανάπλασης της πλατείας, του πάρκου, του χώρου άθλησης, του αύλειου χώρου του σχολείου, της παιδικής χαράς, του πεζοδρομίου.
Ποιος λέει όχι στην πρόοδο, στον ευπρεπισμό της πόλης. Το ερώτημα είναι οι επιπτώσεις του έργου στις συνθήκες των ετών που έρχονται.
Σε πρακτικό επίπεδο χρειάζεται επιστράτευση απλής λογικής του τρόπου κατασκευής του έργου, της παρέμβασης. Να βρεθούν έξυπνες λύσεις στο δίπολο, η ζωή της πόλης και η κλιματική αλλαγή που έρχεται.
Διάβαζα προχθές σε ημερήσια εφημερίδα. Αυτοί που βλέπουν μακριά, στο μέλλον, πείθουν τους αρμόδιους και εξοικονομείται χώρος, στον αύλειο του σχολείου, να φυτευθούν δέντρα, να υπάρχει όαση πράσινου.
Πολύ περισσότερο στις πλατείες, στα πεζοδρόμια που φαρδαίνουν.
Θυμάμαι όταν υπηρετούσα σε σχολείο, το όμορφο και τεράστιο δέντρο που στόλιζε το προαύλιό του, ένα πρωινό, αδίστακτοι τεχνίτες, έκοβαν τους κλάδους του.
Καθώς πρόσεχα τα παιδιά να μην πλησιάζουν, δέχθηκα καταιγισμό από πέτρες.
Μια σεβάσμια κυρία, διαμαρτυρόταν. Όταν της εξήγησα τι συνέβαινε, μου λέει.
Όταν περνούσαν τα καλώδια δεν έβλεπαν το δέντρο να το παρακάμψουν;