Οι επετειακές εκδηλώσεις αλλά και γενικότερα οι κάθε είδους πολιτιστικές εκδηλώσεις που αφορούν κυρίως την αναμόχλευση της ιστορικής μνήμης και την αναπαράσταση του παρελθόντος συχνά τραβούν τα βλέμματα και γίνονται αντικείμενο σχολιασμού και προβληματισμού.
Ο προβληματισμός έγκειται κυρίως στο σχεδιασμό τους, στη νοηματοδότησή τους, στους συμβολισμούς που περιέχουν και εν τέλει στη στόχευση και το αποτέλεσμα που επιτυγχάνουν.
Σε τέτοιου είδους διοργανώσεις και εκδηλώσεις εμπλέκεται συνήθως η έννοια της παράδοσης.
Πρόκειται για έννοια παρεξηγημένη, αφού συχνά ταυτίζεται από πολλούς με το παλιό και το συντηρητικό παραβλέποντας τη δυναμική που κουβαλά μέσα της κάθε παράδοση και κυρίως τη σημασία της συνέχισης στις επόμενες γενιές, μια διάσταση που περικλείεται μέσα στον όρο της παράδοσης.
Η παράδοση ταυτίζεται με ήθη, έθιμα, καθιερωμένες αρχές, συνήθειες, αντιλήψεις που μεταβιβάζονται στις επόμενες γενιές.
Πολύ κοντά στην έννοια της παράδοσης βρίσκεται και η λέξη φολκλόρ, με διπλή κι αυτή ανάγνωση.
Από τη μια σημαίνει το σύνολο των εκδηλώσεων του λαϊκού παραδοσιακού πολιτισμού κι από την άλλη συχνά ταυτίζεται με την κακόγουστη αισθητική που εστιάζεται στην επιφανειακή μίμηση προτύπων από τον παραδοσιακό λαϊκό πολιτισμό.
Και δεν είναι λίγες οι φορές που από την παράδοση και το φολκλόρ φτάνουμε στο κιτς.
Ένας όρος που αποτυπώνει το κακό γούστο, όπως εκδηλώνεται με παράταιρους, φανταχτερούς, παραφορτωμένους σχεδιασμούς και εμφανίσεις που εκτρέφουν το ακαλλιέργητο γούστο υποτιμώντας και υποβαθμίζοντας τη λαϊκό αίσθημα.
Το έχουμε ζήσει, το ζούμε και θα συνεχίσουμε να το ζούμε ως κοινωνία.
Και δεν είναι μόνο ότι το ζούμε, το πληρώνουμε κιόλας κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Για τέτοιου είδους εκδηλώσεις που μπορεί να διοργανώνονται από οποιοδήποτε φορέα μικρό ή μεγάλο, από μια κοινότητα, σύλλογο, σωματείο, δήμο, περιφέρεια, κράτος δαπανώνται χρήματα, ξοδεύονται δυνάμεις και το κακό είναι ότι όλα συσσωρεύονται ως «επένδυση» στην κουλτούρα της κοινωνίας.
Και δύσκολα μπορεί κάποιος να επιρρίψει ευθύνες σε απλούς ανθρώπους εθελοντές που στελεχώνουν συλλόγους και που δεν έχουν το αντίστοιχο υπόβαθρο και κατάρτιση.
Δεν ισχύει όμως με δημόσιους φορείς που έχουν τις υπηρεσίες αλλά και τη δυνατότητα μέσω συγκρότησης επιτροπών να αξιοποιούν ανθρώπους που μπορούν να υπηρετήσουν και να συμβάλουν στην αισθητική αγωγή.
Όσο όμως οι επιτροπές συγκροτούνται με κομματικά, παραταξιακά, πελατειακά κριτήρια τόσο πιο πολύ από το υψηλό θα κατρακυλούμε στον πάτο, αν τελικά υπάρχει και κάπου πάτος.