Ἑορτάστηκε καί φέτος ἡ μνήμη τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας, στήν Ναύπακτο, στόν ἑορτάζοντα Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἀθανασίου Ἄνω Δάφνης.

Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος, χοροστάτησε στόν Πανηγυρικό Ὄρθρο καί τέλεσε τήν Θεία Λειτουργία συνοδευόμενος ἀπό τούς Ἱερεῖς π. Ἰωάννη Πολύζο, π. Νικόλαο Δημόπουλο, π. Ἰωάννη Βλάχο, τόν ἐφημέριο π. Ἰωάννη Ἀναγνωστόπουλο καί τούς Διακόνους π. Παΐσιο Παρασκευᾶ καί π. Ἀντώνιο Ἀντωνιάδη.

Ὁ Σεβασμιώτατος στό κήρυγμά του ἀνέπτυξε τό χωρίο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή τοῦ, πού ἦταν τό Ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας: «Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ». Στό ἴδιο κεφάλαιο τῆς μεγαλειώδους αὐτῆς ἐπιστολῆς ἀναφέρεται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πάλι στούς ἡγουμένους: «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καί ὑπείκετε• αὐτοί γάρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν».

Στήν συνέχεια ἀναφέρθηκε στό ποιοί εἶναι οἱ ἡγούμενοι. Κατ’ ἐξοχήν Ἡγούμενος εἶναι ὁ Χριστός, σύμφωνα μέ τήν προφητεία τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου ὅτι ἀπό τήν Βηθλεέμ «ἐξελεύσεται ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ τόν λαόν μου τόν Ἰσραήλ».

Ἔπειτα ἡγούμενοι εἶναι οἱ Ἀπόστολοι καί διδάσκαλοι καί ἀργότερα οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, μεταξύ τῶν ὁποίων εἶναι ὁ Μέγας Ἀθανάσιος καί ὁ ἅγιος Κύριλλος, Ἀρχιεπίσκοποι Ἀλεξανδρείας, πού ἑορτάζουν σήμερα. Αὐτοί κηρύττουν τόν ἀνόθευτο λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἀγρυπνοῦν γιά τήν διαπαιδαγώγηση καί τήν σωτηρία τοῦ λαοῦ, μέ ὀρθόδοξη διδασκαλία καί ποιμαντική ἐπιστασία.

Συνέχισε ὅτι, δυστυχῶς, σήμερα πολλοί ἄρχοντες ἀντί νά εἶναι ἡγούμενοι, δηλαδή νά ἄγουν-ὁδηγοῦν τόν λαό, γίνονται ἀγόμενοι ἀπό πιέσεις τῶν ἀνθρώπων μέ τά πάθη τους. Αὐτό εἶναι μεγάλο πρόβλημα στήν κοινωνία.

Καταλήγοντας, εὐχήθηκε νά ἀκοῦμε τούς πραγματικούς ἡγουμένους, οἱ ὁποῖοι κηρύττουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἀγρυπνοῦν προσευχόμενοι γιά τό καλό τοῦ λαοῦ.

Στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας εὐχαρίστησε τόν Δήμαρχο, τούς Ἀντιδημάρχους, τόν πρόεδρο τῆς Τοπικῆς Κοινότητας, τούς Ἱερεῖς καί Διακόνους, τούς Ἱεροψάλτες καί τούς Ἐπιτρόπους, τά παιδιά τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου Δάφνης καί τούς διδασκάλους τούς, καθώς καί ὅλους τούς ἐκκλησιαζομένους.

Ἐπίσης, ὡς συνέχεια τοῦ κηρύγματος, ἀναφέρθηκε στό 21ο ἄρθρο τοῦ Συντάγματος, στό ὁποῖο ἡ οἰκογένεια, ἐννοεῖται ἡ παραδοσιακή, θεωρεῖται «θεμέλιο τῆς συντηρήσεως καί προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους» καί ὅτι «ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καί ἡ παιδική ἡλικία τελοῦν ὑπό τήν προστασία τοῦ Κράτους». Χωρίς τήν παραδοσιακή οἰκογένεια τό Ἔθνος συρρικνώνεται.

Εὐχήθηκε ἡ Πολιτεία νά θεσμοθετῆ πρός τήν κατεύθυνση αὐτή καί νά προστατεύη τήν πολύτεκνη οἰκογένεια, τήν μητρότητα καί τήν παιδική ἡλικία, γιατί τό κατ’ ἐξοχήν πρόβλημα τοῦ Ἔθνους εἶναι τό Δημογραφικό καί ἡ ὑπογεννητικότητα. Τέλος, εἶπε ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ἱκανοποιοῦνται ὅλα τά προβαλλόμενα δικαιώματα ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀλλά πρέπει νά ὑπάρξουν ὅρια, διότι προβάλλονται δικαιώματα τά ὁποία ἐκφεύγουν ἀπό τόν φυσικό καί παραδιδόμενο τρόπο ζωῆς.