Κατ’ ἀρχάς συνέχισε τά θέματα ἀπό τίς ἐγκυκλίους τοῦ ἁγίου Καλλινίκου, παρουσιάζοντας τίς ἕνδεκα ἐγκυκλίους τοῦ Ἁγίου πού διαβάστηκαν στούς Ἱερούς Ναούς κατά τήν Πρωτοχρονιά. Ἀνέφερε τίς θεματικές προτάσεις καί τά βασικά σημεῖα τῶν ἐγκυκλίων, τά ὁποῖα ἔδειχναν πῶς ἕνας ἅγιος Ἱεράρχης μιλοῦσε στόν λαό τῆς Ἐκκλησίας γιά τίς σημαντικές ἑορτές τῆς Περιτομῆς, τοῦ Μ. Βασιλείου καί τῆς Πρωτοχρονιᾶς.

Κατόπιν ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε στό θέμα πού συζητεῖται ἔντονα αὐτές τίς ἡμέρες, δηλαδή στήν νομοθέτηση πολιτικοῦ γάμου μεταξύ ὁμοφυλοφίλων καί στά σοβαρά πνευματικά καί πολιτιστικά θέματα πού θά προκύψουν, ἄν ψηφισθῆ ἀπό τήν Βουλή σχετικός νόμος.

Μετά τήν ἐνημέρωση ἐκδόθηκε ὁμόφωνα ψήφισμα γιά τό σοβαρό αὐτό θέμα. Τό ψήφισμα ἔχει ὡς ἑξῆς:

Ψήφισμα

Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιά τόν γάμο ἀναλύεται στήν Δογματική της καί ἔχει διατυπωθῆ θαυμάσια στά τελούμενα καί στίς εὐχές κατά τό μυστήριο τοῦ γάμου, πού ἱερουργεῖται στούς Ἱερούς Ναούς. Ἐκεῖ φαίνεται εὐδιάκριτα τόσο ἡ θεολογία ὅσο καί ἡ ποιμαντική τοῦ γάμου ὡς ἀρχῆς τῆς οἰκογένειας, ἡ ὁποία συνδέεται μέ τήν Ἐκκλησία, τόν Ἱερό Ναό, τό Βάπτισμα, τό Χρῖσμα καί τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας.

Ὑπάρχει ἀλληλεξάρτηση μεταξύ τῶν Μυστηρίων, ὅπως σαφέστατα φαίνεται στό Εὐχολόγιο τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά δεχθῆ ἄλλη μορφή γάμου καί οἰκογενείας, πολλῷ δέ μᾶλλον τήν μορφή γάμου ὁμοφυλοφίλων, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία μέ τήν ὅλη ἀγωγή της, θεραπεύει τά πάθη καί δέν τά καλύπτει, οὔτε τά ἐγκρίνει, διότι, πέραν τῶν ἄλλων, μέ τήν νομοθέτηση γάμου ὁμοφυλοφίλων ἀλλάζει ριζικά τό πνευματικό καί πολιτιστικό πρότυπο τῆς οίκογένειας.

Αὐτή ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καλύπτεται ἀπό τόν περίφημο ὁρισμό τοῦ Μοδεστίνου, Ρωμαίου νομοδιδασκάλου τοῦ 3ου αἰῶνος, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο: «γάμος ἐστιν ἕνωσις ἀνδρός καί γυναικός καί συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός, θείου τε καί ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία».

Αὐτή εἶναι ἡ ἀκρίβεια, ἡ δέ οἰκονομία ἀσκεῖται σέ ὁρισμένα ὅρια καί μέ ὁρισμένες προϋποθέσεις, ὅταν μάλιστα ὑπάρχει μετάνοια.

Ἡ Πολιτεία ὀφείλει νά τηρῆ τό Σύνταγμα, τό ὁποῖο στό ἄρθρο 21 εἶναι σαφέστατο: «Ἡ οἰκογένεια, ὡς θεμέλιο τῆς συντηρήσεως καί προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους, καθώς καί ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καί ἡ παιδική ἡλικία τελοῦν ὑπό τήν προστασία του Κράτους».

Ἑπομένως, ἀναμένουμε ἀπό τήν Πολιτεία νά ἐνδιαφερθῆ κυρίως γιά τήν προστασία τῆς παραδοσιακῆς οἰκογένειας, ἡ ὁποία εἶναι τό θεμέλιο τῆς κοινωνίας καί τοῦ Ἔθνους καί ἡ ὁποία συνδέεται μέ τήν γέννηση παιδιῶν καί τήν καλή ἀνατροφή τους, πού εἶναι σήμερα τό κατ’ ἐξοχήν ἐθνικό θέμα.

Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Πολιτεία πρέπει πρωτίστως νά ἐνδιαφερθῆ γιά τό μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα, τήν ὑπογεννητικότητα, καθώς, ἐπίσης, νά λάβη τά κατάλληλα μέτρα γιά τήν βοήθεια τῶν πολυτέκνων οἰκογενειῶν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως