Connect with us

ΕΛΛΑΔΑ

Ερώτηση Δ. Κωνσταντόπουλου στη Βουλή για την γέφυρα Μόρνου

Published

on

Ο Βουλευτής Αιτωλ/νιας του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Κωνσταντόπουλος, σε επίκαιρη ερώτηση με    Θέμα: «Καμία εξέλιξη στην αποκατάσταση των ζημιών στη Γέφυρα του Μόρνου» ερωτά τον Υπουργό Εσωτερικών  Μάκη Βορίδη. Αναφέρει η ερώτηση:

«Η Γέφυρα του Μόρνου δόθηκε στην κυκλοφορία το 1936 και κατασκευάσθηκε με τις προδιαγραφές της εποχές εκείνης. Ενώνει την Αιτωλοακαρνανία και τη Φωκίδα, την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας.

Εξυπηρετεί καθημερινά τους κατοίκους των όμορων Δήμων Ναυπακτίας και Δωρίδας στις καθημερινές τους μετακινήσεις, αλλά και εκατοντάδες επισκέπτες της ορεινής Ναυπακτίας και Δωρίδας.

Η γέφυρα του Μόρνου αποτελεί βασικό μοχλό ανάπτυξης και επικοινωνίας της τοπικής κοινωνίας και της ευρύτερης περιοχής. Ωστόσο, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα, δημιουργεί συνθήκες ακραίας επικινδυνότητας. Και τούτο διότι, κατά τη διάρκεια των σχεδόν 90 χρόνων λειτουργίας της, δεν έχει γίνει συντήρησή της.

Η γέφυρα έχει υποστεί κατά την πάροδο των ετών μεγάλη καταπόνηση από την πολυετή καθημερινή της χρήση και τη σεισμική δραστηριότητα της περιοχής, ενώ ταυτόχρονα έχει επιβαρυνθεί περαιτέρω από τον τεράστιο όγκο υδάτων που έχει δεχθεί η κοίτη του ποταμού εξαιτίας των σοβαρών καιρικών φαινομένων που πλήττουν την ευρύτερη περιοχή.

Η ανάγκη για επισκευή, υποστήριξη και αποκατάσταση των ζημιών της Γέφυρας του Μόρνου είναι γνωστή εδώ και χρόνια στους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στο Υπουργείο Εσωτερικών, στο Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών.

Στην πράξη ωστόσο, κανένα έργο δεν έχει ολοκληρωθεί. Η μοναδική παρέμβαση προς βελτίωση της κατάστασής της ήταν ο φωτισμός της, με κοινή απόφαση των Δημάρχων Δωρίδας και Ναυπακτίας το 2013. Έπειτα, το 2018, ενώπραγματοποιήθηκε σύσκεψη εκ μέρους των παραγόντων των Περιφερειών Δυτικής Ελλάδας και Στερεάς Ελλάδας και ανακοινώθηκε από την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας ότι ξεκινά μελέτη αποκατάστασης της γέφυρας και ότι θα ακολουθήσουν οι σχετικές εργασίες, σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, καμία εξέλιξη δεν έχει μεσολαβήσει.

Η κατάσταση της γέφυρας είναι πλέον οριακή και κάθε αναβολή έργων συντήρησής της μπορεί να αποβεί μοιραία. Ο οπλισμός της έχει οξειδωθεί και οι αποκολλήσεις κομματιών τσιμέντου από τα τόξα και τις κάθετες κολώνες θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των διερχόμενων οχημάτων και πεζών.

Ήδη η Αιτωλοακαρνανία υφίσταται τις συνέπειες της κατάρρευσης της γέφυρας του Ευηνοχωρίου, που έχει κόψει στα δύο την ευρύτερη περιοχή και έχει αλλάξει άρδην την καθημερινότητα των κατοίκων και αναμένει την ολοκλήρωση των έργων που έχει υποσχεθεί η Πολιτεία.

Με ορατό τον κίνδυνο να έχουμε αντίστοιχες τραγικές επιπτώσεις και στη Γέφυρα του Μόρνου, με αποκοπή της επικοινωνίας δύο Περιφερειών, είναι αναγκαίο να υλοποιηθούν επιτέλους έργα αποκατάστασης των ζημιών της Γέφυρας του Μόρνου, χωρίς άλλες καθυστερήσεις.

Κατόπιν αυτών, ερωτάσθε, κύριε Υπουργέ:

1.Σκοπεύει το Υπουργείο να προβεί σε συγκεκριμένες εργασίες αποκατάστασης των ζημιών της Γέφυρας του Μόρνου και αν ναι με ποιο χρονοδιάγραμμα;

2.Σε ποιες ενέργειες θα προβεί το Υπουργείο για την άμεση αντιμετώπιση των κινδύνων που προκαλεί η κακή κατάσταση της Γέφυρας, δεδομένου ότι κινδυνεύουμε καθημερινά να θρηνήσουμε θύματα ενώ οι γραφειοκρατικές διαδικασίες ενέχουν καθυστερήσεις;»

Ο Ερωτών Βουλευτής

Δημήτρης Κωνσταντόπουλος

 

 

 

 

 

 

 

ΕΛΛΑΔΑ

Σεισμική δόνηση αισθητή στην Ναύπακτο

Published

on

By

Δυο ισχυρές σεισμικές δονήσεις  μεγέθους 5,7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ στις 09:13 σήμερα Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024  στην θαλάσσια περιοχή του κόλπου της Κυπαρισσίας.

Ο πρώτος σεισμός είχε εστιακό βάθος 21 χλμ που έγινε  στις  09:12:48 είχε επίκεντρο 37,2χλμ Βορειο-δυτικά από τα Φιλιατρά, ενώ ο δεύτερος με διαφορά ενός λεπτού, είχε επίκεντρο  33,1χλμ Βορειο-δυτικά από την Κυπαρισσία.

Οι σεισμοί έγινα αισθητοί σε όλη την Πελοπόννησο και όχι μόνο  αρκετές περιοχές

 

 

 

 

 

 

 

 

Continue Reading

ΕΛΛΑΔΑ

Ψυχής συναπάντημα    (γράφει η Ειρήνη Κατσάμπα)

Published

on

By

Τη συνάντησα τυχαία σε μια εκδήλωση στο λιμάνι Μεσολογγίου. Καθόταν μόνη της και κοίταζε αυτούς που χόρευαν.

Στο μελαγχολικό της βλέμμα έβλεπες ξεκάθαρα την ψυχή της να κάνει τσαλίμια και να αιμορραγεί συγχρόνως.

Λίγο πιο κει καθόταν η ξαδέρφη μου. Τη φωτογράφισα.

Πλησίασα δειλά να ρωτήσω την ηλικιωμένη κυρία αν μου επιτρέπει να φωτογραφίσω κι εκείνη. Με πρόλαβε όμως. -Θα με βγάλεις κι εμένα μια φωτογραφία; Με ρώτησε.

-Ναι, ευχαρίστως. Αλλά πού θα σας βρω να σας τη δώσω; Δεν είμαι από δω.

-Από πού είσαι;

-Από τη Ναύπακτο. Αλλά έρχομαι συχνά εδώ.

-Πότε θα ξανάρθεις; Σε μια βδομάδα; Δέκα μέρες; Με ρώτησε με αγωνία.

-Δεν ξέρω. Πείτε μου πού να την αφήσω.

-Να μου τη δώσεις τώρα απάντησε-πίστευε πως μπορούσα να την εκτυπώσω εκείνη τη στιγμή.

-«Γιαγιά», της είπα κρατώντας της το χέρι, «δεν γίνεται τώρα». Πρέπει να πάω σε κατάστημα να την εκτυπώσω, προσπάθησα να της εξηγήσω ενώ ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν άκουσε τίποτα. Το ηχείο ήταν πάνω από το κεφάλι της. Μπορεί ακόμα και να μην καταλάβαινε τί της έλεγα.

– Να την αφήσω στο ζαχαροπλαστείο του κυρίου Πέτρου στην πλατεία;

Κούνησε το κεφάλι καταφατικά. Κρατούσε στα χέρια της ένα ματσάκι λουλούδια.

Τα λατρεύει σκέφτηκα. Το ίδιο κάνω κι εγώ σε κάθε μου απόδραση μαζεύω λουλούδια. Ντυμένη όμορφα με καθαρά ρούχα, καλοχτενισμένη, κι ένα φουλάρι στο λαιμό που πρόσθετε μια ιδιαίτερη πινελιά στο ντύσιμό της και την προστάτευε συνάμα από το κρύο. Μια φιγούρα που δεν περνούσε απαρατήρητη!

Θαυμάζω τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που κυκλοφορούν πάντα περιποιημένοι. Δείχνουν πόσο αγαπούν τη ζωή!

Έμεινα να κοιτάζω μια τους πολύχρωμους χαρταετούς στον ουρανό, μια τα μικρά παιδιά που έτρεχαν και γελούσαν και μια εκείνη που είχε χαθεί στις σκέψεις της.

Στο βάθος οι βάρκες και τα ψαροκάικα δεμένα στο λιμάνι.

Πόσες διαφορετικές εικόνες στον καμβά της ζωής!

Πόσες φουρτούνες να πέρασε κι εκείνη ψάχνοντας το λιμάνι της.

Το βρήκε άραγε ή ακόμα θαλασσοδέρνεται;

Διάφορα ερωτήματα βομβάρδιζαν το μυαλό μου και το κεφάλι μου άρχισε να βαραίνει λες και είχα πιει ένα βαρέλι κρασί.

Πάμε να χορέψουμε, πρότεινε η ξαδέρφη μου και την ακολούθησα αφήνοντας ένα μουδιασμένο χαμόγελο να σκάσει σαν πυροτέχνημα στα χείλη μου.

Την άφησα και μπήκα στο χορό αλλά η ματιά μου ήταν συνεχώς πάνω της.

Αναρωτιόμουν δεν έχει κανέναν αυτή η γυναίκα; Οικογένεια, φίλους, κάποιον τέλος πάντων να της κάνει παρέα μια τέτοια μέρα.

Μπήκα στη θέση της. Πόσο επώδυνη είναι η μοναξιά τέτοιες ώρες;

Ένιωθα πως είχα μερίδιο ευθύνης για τον πόνο της.

Πώς μπορούσα εγώ να χορεύω, όταν εκείνη καθόταν ακίνητη σε μια καρέκλα τελείως μόνη; Κάποια κυρία με έσπρωξε και με έβαλε χωρίς να με ρωτήσει να σύρω το χορό.

Ωστόσο εγώ έχανα τα βήματά μου γιατί πονούσα. Εκείνη τη στιγμή τη βλέπω να σηκώνεται με σκυμμένο το κεφάλι και αργόσυρτα βήματα και να φεύγει. Δεν έχασα χρόνο.

Έτρεξα προς το μέρος της, την πήρα από το χέρι και την έβαλα να σύρει το χορό.

Αν κάποιον έπρεπε να καμαρώσουμε ήταν εκείνη και μόνο εκείνη!

Στα πρώτα της κιόλας βήματα ξεχύθηκε στο πρόσωπό της όλος ο πόνος και η πίκρα που της έδωσε η ζωή.

Έσκυψε και πετούσε λίγα – λίγα τα λουλούδια που κρατούσε, με τέτοια ευλάβεια, λες κι εκείνη την ώρα κάποιον άγιο προσκυνούσε. Ίσως πάλι να φαντασιωνόταν κάποια στιγμή από τα νιάτα της που της πετούσαν λουλούδια όταν χόρευε. Μπορεί πάλι να μην το έκανε ποτέ κανένας για κείνη και της έμεινε ανεκπλήρωτη επιθυμία, παράπονο κρυφό και τώρα τα πρόσφερε στον εαυτό της. Μόνο εκείνη ξέρει.

Αφού τέλειωσε το χορό και έλαβε το θερμό χειροκρότημα όλων των παρευρισκόμενων, ένας ολόλαμπρος ήλιος ήρθε και θρονιάστηκε μέσα της.

Όρθωσε τους ώμους της, αποτίναξε προς στιγμή το φορτίο που κουβαλούσε και με μια αέρινη σβελτάδα πήγε και ξανακάθισε στη θέση της. Το σκοτάδι στο βλέμμα της είχε χαθεί.  Ξαναμάζεψε λουλούδια κι έμεινε εκεί ως το τέλος της εκδήλωσης να μας παρακολουθεί.

Σε λίγο τα ηχεία έκλεισαν. Μπορούσαμε πια να συνεννοηθούμε.

Με μια παιδιάστικη αφέλεια, μου έδωσε το τηλέφωνό της, χωρίς να το ζητήσω, μου είπε το όνομά της και πού είναι το σπίτι της.

Ήθελα να τη ρωτήσω γιατί ήταν μόνη της αλλά δίστασα. Φοβήθηκα μήπως τις ξύσω πληγές. Ας γύριζε στη γωνίτσα της ανάλαφρη έστω για μια μέρα. Της άξιζε και το δικαιούταν -όπως ο καθένας μας άλλωστε.[1]

Υποσχέθηκα πως θα της τηλεφωνήσω να συναντηθούμε να της δώσω τη φωτογραφία.

Η κυρία Ελένη. Μια αρχόντισσα 90 χρονών μόνη! Μια αξιοπρεπέστατη κυρία -όπως και τόσες άλλες στην ηλικία της-που κρύβει περίτεχνα τον πόνο της και υπομένει καρτερικά τη μοναξιά της κοιτώντας μας στα μάτια.

Κι εμείς;

Τί κάνουμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους εμείς;

Πού κοιτάμε;

 

Continue Reading

ΕΛΛΑΔΑ

Φρακάραμε…

Published

on

By

Χρόνιο το πρόβλημα και όπως φαίνεται θα συνεχίσει να υπάρχει αν δεν βρεθεί χώρος να σταθμεύουν τα τουριστικά λεωφορεία που φτάνουν στη Ναύπακτο.

Συμπτωματικά έφτασαν και σταμάτησαν για να κατεβάσουν κόσμο στο λιμάνι δυο λεωφορεία και η πόλη έπαθε κυκλοφοριακό έμφραγμα.

Τουριστικός προορισμός δεν γίνεσαι αν φρακάρεις με δυο λεωφορεία!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Continue Reading

ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ