Μας είπαν ότι ο εγκλεισμός θα είναι για 14 ημέρες και ο πληθυσμός παραμένει στα σπίτια του, οργανώνοντας κατά το δοκούν τις ώρες του.
Η αβεβαιότητα για το πόσο θα κρατήσει όλο αυτό δημιουργεί ιδέες, συναισθήματα και προκαταλήψεις που μπορεί να είναι εξίσου μεταδοτικά όσο και ο ιός.
Οι εικόνες με άδεια ράφια, άδειους δρόμους και ερημωμένες πόλεις μπορεί να δημιουργήσουν μια αυξημένη αίσθηση επείγουσας ανάγκης, η οποία μπορεί να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερο πανικό.
Ελλοχεύει επίσης ο κίνδυνος να προκληθούν φαινόμενα ρατσισμού και διάλυσης της κοινωνικής συνοχής.
Μπορεί οι τακτικές αυτές να ελαττώσουν τον αριθμό των ατόμων που θα νοσήσουν ταυτόχρονα, να επιβραδύνουν την κορύφωση της επιδημίας και να δώσουν χρόνο στο υγειονομικό σύστημα να αντεπεξέλθει, όμως ενδέχεται να προκαλέσουν μια σειρά από προβλήματα τόσο στη λειτουργία του κράτους, όσο και στις κοινωνικές σχέσεις.
Η ραγδαία μετάδοση πληροφοριών, που πολλές φορές μπορεί να είναι υπερβολικές, ψευδείς ή ατεκμηρίωτες μπορεί να εξελιχθεί ως επιδημία φόβου, γι’ αυτό ας κάνουμε κάποια διαλείμματα από την ενημέρωση στα ΜΜΕ και τη συμμετοχή μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Η ζωή έτσι και αλλιώς είναι απρόβλεπτη. Το μέλλον είναι αβέβαιο και κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Ας μην σπαταλάμε το χρόνο μας στο να προβλέψουμε τι θα συμβεί.
Κανείς δεν το ξέρει.
Αχαρτογράφητα τα νερά, όμως τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο. Ας το δούμε ως ευκαιρία να ασχοληθούμε με δραστηριότητες που δεν προλαβαίναμε να κάνουμε μέχρι τώρα.
Από την άλλη, μήπως ο ιός εκτός από «δολοφόνος» είναι τελικά και «δάσκαλος» και ήρθε για να μας κάνει να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα;
Να μας θυμίσει για παράδειγμα τι πραγματικά είναι πολυτιμότερο;
Να μας πει πως είμαστε περαστικοί, πως δεν θα ζήσουμε αιώνια, πως δεν ήμαστε εμείς το Σύμπαν;
Να υπενθυμίσει τις αξίες της ζωής, να μας δείξει πόσο λάθος κάνουμε να πιστεύουμε πως η υπερκατανάλωση της ύλης είναι ευτυχία, πως η κοινωνική μας θέση στα πιο ψηλά σκαλοπάτια είναι το ζητούμενο;
Εντελώς ξαφνικά εκατομμυριούχοι και φτωχοί έχουν κάτι κοινό.
Μοιράζονται τον ίδιο φόβο, την ίδια ανασφάλεια, αφού δεν έχει σημασία αν είσαι πρωθυπουργός ή απλός πολίτης, πολιτικός, διάσημος ηθοποιός, μοντέλο, επιχειρηματίας, υπάλληλος, ζητιάνος, μορφωμένος, αμόρφωτος. Κινδυνεύεις το ίδιο.
Ξαφνικά αναθεωρείς. Όλα όσα πίστευες πως είναι σημαντικά που τελικά δεν είναι.
Σημαντικό είναι ένα μπουκαλάκι οινόπνευμα, μια χειρουργική μάσκα. Σημαντικά είναι να έχεις ανθρώπους να σε νοιάζονται. Σημαντικό είναι να μπορείς να βγαίνεις από το σπίτι σου, να μπορείς να χαιρετάς ανθρώπους, πολύ περισσότερο να τους αγκαλιάζεις.
Σημαντικό είναι ότι υπάρχεις, είσαι υγιής, είσαι ελεύθερος.
Όλα τα υλικά αγαθά τελικά, αποδεικνύονται άχρηστα, δεν έχουν καμία αξία, βολευόμαστε με το αντισηπτικό μας, βολευόμαστε με το θερμόμετρό μας και είμαστε ευτυχισμένοι που δείχνει μόνιμα 36,6 που δεν βήχουμε, που δεν αισθανόμαστε κατάπτωση, που είμαστε καλά.
«Δάσκαλος» αποδεικνύεται ο κορωνοϊός, καθώς όλα αυτά που θεωρούσαμε πως είναι σπουδαία, πως μας δίνουν αξία, κύρος, λόγο ύπαρξης, έγιναν μικρά, έγιναν ασήμαντα.
Όλα ξαφνικά!
Μέσα από το… μάθημα της πανδημίας αντιληφθήκαμε ότι κάποιοι άνθρωποι του φαίνεσθαι δεν προσφέρουν τίποτε ουσιαστικό, σε αντίθεση με όλους αυτούς τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό που είναι οι πραγματικοί ήρωες και που αξίζει να υποκλινόμαστε.
Η υγεία μας, που θεωρούσαμε δεδομένη αφού δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, μας ανησυχεί, έγινε το πολυτιμότερο κομμάτι της ύπαρξής μας. Ξαφνικά!
Ξαφνικά οι μάσκες που φορούσαμε στην προσπάθειά μας να είμαστε κάποιοι άλλοι, αντικαταστάθηκαν με άλλες, τόσο ταπεινές μα τόσο πολύ σημαντικές!