Κι ενώ η αγορά και ο ιδιωτικός -μικρομεσαίος κυρίως τομέας- βρίσκονται στο παρά click ενός ασφυκτικού θανάτου, η επεξεργασία του νομοσχεδίου για τις προσλήψεις στο δημόσιο βρίσκεται στο επίκεντρο.
Κι αυτή τη φορά το ενδιαφέρον για μια θέση στο δημόσιο γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, γιατί η ανεργία καλπάζει και εξελίσσεται σε ασθένεια πιθανότατα με πιο επώδυνες επιπτώσεις και από την ίδια την πανδημία.
Κι ενώ το δημόσιο το επέλεγαν με κύριο κριτήριο τη μονιμότητα και τη σταθερότητα, τα τελευταία χρόνια της οικονομικής και όχι μόνο κρίσης, οι απελπισμένοι πλέον άνεργοι, οποιασδήποτε ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου, τρέχουν, ικετεύουν και εκλιπαρούν έστω και για πέντε μεροκάματα το μήνα στο δήμο.
Ναι, υπάρχει, για όσους δεν το ξέρουν, κι αυτή η μορφή εργασίας. Και είναι άνθρωποι που φτάνουν να «φιλάνε κατουρημένες ποδιές» έστω και γι’ αυτά τα πέντε μεροκάματα το μήνα.
Και υπάρχουν ακόμη περισσότεροι που θερμο-παρακαλάνε για ένα δίμηνο, που σε κάποιες περιπτώσεις γίνεται και τετράμηνο, απασχόλησης στο δήμο.
Και εδώ οι πιέσεις γίνονται ασφυκτικές στον εκάστοτε δήμαρχο, αντιδημάρχους και λοιπούς παράγοντες, γιατί εδώ δεν απαιτούνται μόρια, αφού η επιλογή και η πρόσληψη εξαρτάται αποκλειστικά από το δήμαρχο.
Και είναι και μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που ζουν κυνηγώντας προγράμματα οκτάμηνης και μεγαλύτερης απασχόλησης με την ελπίδα ότι μπορεί με τις συνεχόμενες ανανεώσεις τους να γίνουν κάποιοι στιγμή και μόνιμοι, παίρνοντας ένα bonus για την προϋπηρεσία τους.
Και εύκολα ρίχνουμε τις ευθύνες στο λαό, που υποκύπτει και δεν αντιδρά και δεν διεκδικεί. Είναι και αυτό μια εκδοχή της αλήθειας. Η άλλη εκδοχή της αλήθειας όμως είναι ότι η ανεργία, η φτώχεια και η δυστυχία δεν παλεύονται. Συγκαταλέγονται και αυτές στους εχθρούς που σε στέλνουν «διασωληνωμένο στην εντατική».
Το σύστημα, λοιπόν, είναι έτσι δομημένο που μοιράζει «ασπιρίνες». Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου από τη μια «ανακουφίζουν» για πολύ μικρό χρονικό διάστημα τους ανέργους και από την άλλη δημιουργούν σχέσεις εξάρτησης με τους εκπροσώπους της εκάστοτε εξουσίας. Με λίγα λόγια ενδυναμώνονται οι πελατειακές σχέσεις και κουκουλώνεται οποιαδήποτε απόπειρα και διάθεση αξιοκρατίας και αριστείας.
Το «μπλοκάκι των εξυπηρετήσεων» γεμάτο με προσλήψεις και τσιμεντοστρώσεις είναι ένα πανίσχυρο «όπλο» που φυλάσσεται στα συρτάρια αυτών που κάθε φορά διοικούν και αξιοποιείται στο έπακρο στο μάζεμα της «σοδειάς» σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Το πρόβλημα δεν είναι τωρινό. Πάντοτε υπήρχε, απλά στην περίοδο αυτή της κρίσης γιγαντώνεται καθώς γιγαντώνεται ο αριθμός των ανέργων.
Και γίνεται πλέον φαύλος κύκλος από τον οποίο δεν διαφαίνεται διέξοδος, γιατί μετά την πανδημία η ανεργία και τα παρεπόμενά της θα είναι πραγματική μάστιγα.
Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένο να προχωρήσει σε ουσιαστικές λύσεις για την πάταξη του προβλήματος και μάλλον θα ακολουθήσει την πεπατημένη με πιο «δραστικά φάρμακα» μνημονιακής πατέντας.
Ας ελπίσουμε σε ανατροπή των δεδομένων.