Με πηχυαίους τίτλους ανακοινώνεται η έμπνευση της Κυβέρνησης. Χορηγείται έκτακτο βοήθημα, με την ευκαιρία των εορτών του Πάσχα. Ασαφής ο τίτλος, γέννησε προσδοκίες.

Συνήθισε όμως ο ελληνικός λαός τους τίτλους που εντυπωσιάζουν. Ανατρέχει στα ψιλά γράμματα.

Εκεί βρίσκεται κρυμμένη η αλήθεια. Αυτή που δείχνει την ωμή πραγματικότητα.

Δεν πρόκειται για δώρο Πάσχα. Ένα ελάχιστο βοήθημα δίνεται στην τάξη των χαμηλοσυνταξιούχων που  μαστίζεται από την οικονομική κρίση.

Από μια Κυβέρνηση που αδυνατεί να ελέγξει την ανοδική πορεία του τιμάριθμου.

Σοκάρει η αύξηση των τιμών βασικών αγαθών. Ποιος το αρνείται.

Ο εγωιστής ελληνικός λαός μέρα τη μέρα φτωχαίνει.

Απευθύνεται η Κυβέρνηση στη συμπαθή κατηγορία των συνταξιούχων. Γιατί αυτή αποτελεί τον εγγυητή της ομαλής οικογενειακής ζωής των νεωτέρων.  Αλλά βλέπει τις απολαβές της κουτσουρεμένες.

Βέβαια όχι με την έννοια της μείωσης των αποδοχών. Αλλά όταν ανεβαίνουν ανεξέλεγκτα οι τιμές των βασικών ειδών διατροφής, του ηλεκτρισμού, του πετρελαίου κίνησης και θέρμανσης, δεν περικόπτονται οι μισθοί;

Τι θυμήθηκα.  Μια δήλωση ενός καλλιτέχνη πριν από έξι εφτά χρόνια.

Μια πενταμελής οικογένεια μπορεί να τραφεί με πέντε παξιμάδια, τρεις ελιές, μάλλον εννοεί το άτομο, μια ντομάτα. Καμιά ανάγκη δεν υπάρχει να τρώει κρέας αρνί καθημερινά. Μια δήλωση που παραπέμπει σε προσαρμογή στη νέα φτώχεια.

Δεν έχει στεγνώσει η τυπογραφική μελάνη των εφημερίδων που αναγγέλλουν, με μεγάλα γράμματα, το βοήθημα του Πάσχα και να η είδηση.

Χαμηλοσυνταξιούχος γηραιά κυρία, συλλαμβάνεται να κλέβει από σούπερ μάρκετ μικρή ποσότητα κρέατος και ανάλογη τυριού. Για να παραθέσει γεύμα στα παιδιά της, στα εγγόνια της. Και να γευθεί το κρέας.

Έχουν περάσει τουλάχιστον τρεις μήνες από την τελευταία φορά που το δοκίμασε. Φαίνεται τα Χριστούγεννα να κύλησαν με κοτόπουλο. Πιστή σ’ αυτό που αποφάνθηκε ο καλλιτέχνης. Όχι κάθε μέρα κρέας.

Δε συμφωνεί και με τη λαϊκή ρήση. Χριστού Λαμπρή κρέας, το βαρεθήκαμε.

Είναι πράγματι αθάνατη η ελληνική φυλή.

Φιλονικεί αν η παραβάτιδα έπρεπε να συρθεί στο δικαστήριο. Να δικασθεί για την επιπολαιότητά της.

Ή να θεωρηθεί μια γραφική παράβαση χωρίς συνέχεια.

Τη λύση έδωσε ο από μηχανής Θεός. Η άνωθεν παρέμβαση θεωρεί το συμβάν ως ασήμαντο.

Πώς το είπε κάποτε ο ΣΑΡΤΡ: «Οι φτωχοί δεν ξέρουν πως ο σκοπός της ζωής τους είναι να γίνονται αποδέκτες της γενναιοδωρίας μας».

Ούτε κουβέντα πώς έφθασε σ’ αυτή την ενέργεια η γηραιά κυρία. Ούτε μια λέξη, μια τομή στην κοινωνική πολιτική. Πολύς λόγος όμως για Αϊ-Γιάννηδες και Ιαβέρηδες. Άλλη εκείνη η εποχή, διαφορετική η σημερινή. Ξεδιπλώνεται μια νέα μεταφυσική της φτώχειας. Λησμονείται από τους πολλούς. Η φτώχεια ιστορικά δεν κανονικοποιείται.

Μοιραία οδηγεί σε κοινωνική σύγκρουση.