Άρθρο του Φοίβου Γιαννόπουλου, υποψήφιου δημοτικού συμβούλου με την «Νέα Πορεία» και τον Γιάννη Νταουσάνη

Παρακολουθώ τα κοινά, τοπικά, ευρωπαϊκά, δυτικά και παγκόσμια ζητήματα από τότε που συνδέθηκα πρώτη φορά στο διαδίκτυο γύρω στο 1994 με 1995. Συμμετέχοντας σε ομάδες και κοινότητες (GRnet, Hellenic Net, Freenode, και πολλές άλλες) με θέματα κάθε λογής, τεχνολογικά ανθρωπιστικά, επιστημονικά. Αυτό που πάντα με ενθουσίαζε με τον τότε, και ακόμη και σήμερα διάλογο σε παρόμοιες κοινότητες είναι η εστίαση στο επιχείρημα του συνομιλητή. Δεν με ενδιέφερε καθόλου ποιος είναι, αλλά τι λέει, και ακόμη ποιο σημαντικά πως το υποστηρίζει. Σαν θνητοί που είμαστε δεν έχουμε γνώση του όλου – οπότε ποιο σημαντικό είναι για εμάς η πορεία προς ένα συμπέρασμα παρά απαραίτητα το συμπέρασμα το ίδιο.

Με τέτοια η παρόμοια διαδικασία μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε καλύτερα άσχετα με το πόσο μεγάλη δόση αλήθειας έχει το επιχείρημα που ακούσαμε. Αν όντως το ακούσαμε γιατί είναι και αυτό ένα μεγάλο θέμα. Και πάνω από όλα μπορούμε να μάθουμε από τον κάθε συνομιλητή – άσχετα από το ποιος είναι και αν τον βλέπουμε αγγελικά, η το αντίθετο.

Πολλές φορές όταν γυρίζω στην Ναύπακτο από το εξωτερικό, η την Αθήνα που δραστηριοποιούμε τα τελευταία 2 έτη – μου κακοφαίνεται. Και ο λόγος είναι ότι συχνά στην πόλη μας κυριαρχεί η βροντοκρατία. Δηλαδή, δεν έχει σημασία τι θα πει κάποιος, αλλά με πόσο στόμφο και κυριαρχικότητα θα το πει. Επίσης, δεν έχει τόσο σημασία να ακούσουμε τους συνομιλητές και με ηρεμία να σκεφτούμε τι μας μαθαίνει το κάθε επιχείρημα. Αν όντως ακούσουμε ολόκληρο επιχείρημα – πολλές φορές από βιασύνη δεν υπάρχει καν αυτό και είναι απλά ένα βιαστικό προσχέδιο άνευ της βασικότερης στήριξης για κάθε επιχείρημα. Δηλαδή αληθής προϋποθέσεις.

Σε αυτό το περιβάλλον, και ως συχνή ανθρώπινη τάση να σκεφτόμαστε τι θα πούμε εμείς βάση τι περίπου φαίνεται να λέει ο συνομιλητής, διακόπτοντας έτσι την διαδικασία της πραγματικής ακοής. Θεωρώ ότι για να ακούσω πραγματικά, πρέπει ακόμη και μέσα μου να σωπάσω. Να δώσω μια ευκαιρία στην ιδέα του ομιλητή να υπάρξει στον νου, να την δοκιμάσω, να δω και από μόνος μου. Βγάζει νόημα; Έχει χρήσεις; Μπορεί να σταθεί; Αν δεν μπορώ να σωπάσω γιατί μου πέρασε μια σκέψη, την σημειώνω νοητικά η σε ένα χαρτί και συγκεντρώνομαι πάλι στην διαδικασία της ακοής. Κατ’ εμέ, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ένδειξη σεβασμού σε συνάνθρωπο από το πραγματικά να τον ακούσεις.

Εδώ υπάρχει και το άλλο, όλοι θέλουμε να μας ακούσουν, να μας αφουγκραστούν και ας ελπίσουμε να μας καταλάβουν – και όχι να μας παρεξηγήσουν. Που εύκολα γίνεται η παρεξήγηση, και δύσκολα – και με κόπο λύνεται. Οπότε προσπαθώ όσο γίνεται να αποφεύγω την ίδια την παρεξήγηση και να κρατάω μια ποιο ανοικτή στάση και ανοικτό μυαλό – αλλά πάντα με κριτική σκέψη. Στην Ναύπακτο όμως συχνά νιώθω ότι εξαντλείται η ικανότητά μου ακοής, μιας και στην βροντοκρατία μας πολλοί θέλουν να ακουστούν, και ακούγονται. Θέλω να ακούσω, οπότε σε αυτό το περιβάλλον, και βλέποντας την ανάγκη των γύρω να ακουστούν δεν μιλάω πολύ η και καθόλου. Θυμάμαι μεγαλώνοντας στη Ναύπακτο, κρατούσα την ενέργειά μου για τις συζητήσεις μέσω διαδικτύου που ανέφερα διότι εκεί η ομιλία ήταν και μπορεί ακόμη να είναι πιο δημοκρατική. Αν εξαιρέσουμε την δυνάστευση κάποιων δημοφιλών μέσων στο διαδίκτυο.

Το δικό μου συμπέρασμα και μπορεί και το δικό σας είναι, ότι αν υπολογίσουμε το τι μας μαθαίνει ο κάθε ένας συμμετέχοντας στον διάλογο, μας συμφέρει λοιπόν να έχουμε δημοκρατικό διάλογο και όχι βροντοκρατικό. Πρέπει να αναγνωρίσω στη Ναύπακτο ότι υπάρχει καλό επίπεδο πολιτισμένου διαλόγου, ακόμη και σε αντιμετρικές παρατάξεις πολιτικές, η και τους πολίτες ή συμβούλους που τις υποστηρίζουν και αυτό το βίωσα ο ίδιος στη συμμετοχή μου και επαφή με τους συμπολίτες.

Μιας και ανάφερα την έννοια  της δημοκρατίας, τι αδυναμίες έχει το δημοκρατικό μοντέλο;

Ανάλογα με την εφαρμογή του και από ποιος ήταν και είναι συχνά ανεπαρκής, δηλαδή εάν κάποιος μόνο ψηφίζει από μια κατασκευασμένη λίστα επιλογών, είναι μόνο εν μέρει μια δημοκρατική διαδικασία. Ποιος αποφασίζει και πώς σχετικά με τις επιλογές που θα τεθούν σε ψηφοφορία; Αυτό σημαίνει ότι η ενεργή συμμετοχή είναι μονόδρομος για να είναι αυτό που έχουμε πρακτικά δημοκρατία. Το να έχουμε απλά την επιλογή, αλλά να μην συμμετέχουμε, μας αφήνει όλους φτωχότερους πολιτικά, και πρακτικά από την έλλειψη ιδεών και χεριών να της φέρουν σε πέρας.

Το να έχουμε κριτικές αλλά να μην σηκωνόμαστε από τον καναπέ για να κάνουμε έστω το ελάχιστο δε δίνει ούτε σε εμάς ούτε στην κριτική άνευ εναλλακτικών καμία αξία. Θεωρώ ότι πρέπει αυτοί που έχουν εναλλακτικές προτάσεις, να τις γράφουν και να τις δημοσιοποιούν. Θα ήθελα να δω μια τέτοια πλατφόρμα και στο Δήμο Ναυπακτίας, που να το καταστεί εύκολο για τον δημότη να συμμετέχει ενεργά στην σύνταξή τους, και εφόσον είναι απαραίτητη συμμετοχή όλων μας, και στην διεκπεραίωσή τους. Πολλά πράγματα είναι αδύνατα αν δεν κάνουμε όλοι από κάτι, λόγου χάρη, η ολική ανακύκλωση και προστασία του περιβάλλοντος.

Αλλαγή του πληθυσμού. Εάν η ψήφος εξαρτάται από το 51% τότε απλώς μια αλλαγή στον πληθυσμό – δηλαδή, πόσοι έχουν ενδιαφέρον ή χρόνο να συμμετάσχουν στην ψηφοφορία αλλάζουν τα αποτελέσματα. Δεδομένου ότι θα θέλαμε να έχουμε συχνές ψηφοφορίες. μόνο με βάση την πλειοψηφία (51% κερδίζει) · θα καταλήγαμε με φαινομενικά τυχαία αποτελέσματα. Επίσης πριν της αναλογικής, η διάθεση εδρών θεωρώ πως ήταν άδικη και μη αντιπροσωπευτική απαραίτητα του τι ψήφισε ο πληθυσμός πολιτών.

Οι δύο πυλώνες που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τον τρόπο λειτουργίας του δημοκρατικού μοντέλου: Α) ενημερωμένοι και Β) μορφωμένοι πολίτες. Στο σκέλος «Α» τα ΜΜΕ έχουν τεράστια σημασία και επηρεάζουν την κοινή γνώμη και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Τα μέσα αυτά πρέπει να λειτουργούν με γνώμονα την αλήθεια και το καλό και συμφέρον της κοινωνίας, και όχι απλά σαν διαφημιστικές εταιρίες κάτω από την επωνυμία της δημοσιογραφίας.

Αυτοί που τελούν αυτό το έργο, πρέπει να έχουν την υποστήριξη όλων μας, και ας γράφουν πράγματα που δε μας συμφέρουν προσωπικά – γιατί αλλιώς κινδυνεύει η ποιότητα της δημοκρατίας και πρακτικά δεν υφίσταται καν αν πρόκειται για πληρωμένο μέσο διαφήμισης. Φυσικά χρειάζονται σπόνσορες, και παίζει το ρόλο της και η διαφήμιση για να μπορεί κάποιος που να αφιερωθεί στο σημαντικό ρόλο της δημοσιογραφίας, αλλά δεν πρέπει να επηρεάζουν το περιεχόμενο. Δεν είναι ο μόνος παράγοντας όμως αυτό, πρέπει και ο κάθε ένας από εμάς να διαβάζει, να αναλύει με κριτική σκέψη και αποφυγή πολλών ειδών χειραγώγησης την κάθε πηγή και άρθρο που διαβάζει. Αν ακούγεται δύσκολο, είναι γιατί είναι – ο ρόλος μου σαν πολίτης είναι ήδη το δυσκολότερο και σημαντικότερο αξίωμα. Εάν και εφόσον είμαι ενεργός, σκεπτόμενος, αλλά και με πράξεις στοχευμένες στην  βελτίωση της κοινωνίας μας.

Πρέπει να είμαστε όσο γίνεται ενήμεροι, και σε αυτό το κομμάτι να αναφέρω κάτι λυπηρό που έγινε χτες – η ακύρωση debate που θα έδινε σε όλους τους πολίτες καλύτερη ιδέα για τις απόψεις του κάθε υποψήφιου δημάρχου, αλλά και την ικανότητά τους για διάλογο και συνεργασία που απαιτείται και από τη νέα νομοθεσία.

Μια ακύρωση που έγινε με αναφορά στο μη νόμιμο της ελλιπής συμμετοχής στο debate, η οποία δεν ισχύει. Ο νόμος θέλει 2/3, των 8 – μας κάνει σε κλάσμα 16/3 δηλαδή 5.3333~ ή και αν είμασταν Αιγύπτιοι 5 και 1/3. Οι συμμετέχοντες ήταν πέντε, οπότε βάση νόμου, δεκτό. Άσχετα από την νομική πλευρά, είναι λυπηρό γιατί χάθηκε άλλη μια ευκαιρία να ακουστούν πράγματα εφ’ όλης της ύλης και όχι πολιτικά παιχνίδια του τύπου ποιος έχει το προτέρημα, ποιος είναι τέως δήμαρχος οπότε δεν τον ξαναψηφίζουμε και διάφοροι τέτοιοι συσχετισμοί που για εμένα δεν έχουν καμία βάση και δε θα έπρεπε να είναι παράγοντες σκέψεις για την επιλογή του καταλληλότερου.

Στο θέμα των δημοσκοπήσεων, άσχετα πάλι με την νομιμότητα γιατί προσωπικά θεωρώ τους φορείς δημοσκοπήσεων το ίδιο σημαντικούς με τους φορείς δημοσιογραφίας – πρέπει να γίνονται σωστά και με βάση την επιστημονική μέθοδο ερευνών. Που είναι η ίδια σε όλη την γη και πιθανώς και στο διάστημα. Χωρίς πολλά λόγια, η δημοσκόπηση γίνεται με δείγμα πολιτών. Και πρέπει αυτό το δείγμα να διαλέγεται με ακριβή τρόπο που δίνει σε όλους όσο γίνεται ίση πιθανότητα επιλογής και όχι ΠΧ ποιοι έχουν λογαριασμό σε μια κοινωνική πλατφόρμα. Δεν έχω δει καμία έγκυρη δημοσκόπηση και όχι μόνο για τα τοπικά. Αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα που πρέπει να λυθεί και αφορά την ποιότητα της δημοκρατίας σε όλη την χώρα, και όχι μόνο στην Ναύπακτο. Οι δημοσκοπήσεις, πρέπει να είναι άκρως επιστημονικές και όχι ακόμη ένας φορέας διαφήμισης που σιγοντάρει το πολιτικό παιχνίδι και την εμμονή πολλών να ψηφίσουν αυτός που φαίνεται να είναι νικητής, και όχι τον καταλληλότερο βάση έργου, δυνατότητας και περιεχομένου.

Τέλος, στο «Β» σκέλος είναι η μόρφωση του κάθε πολίτη από τον οποίο αποτελείται η κοινωνία μας. Και αυτή είναι και δημόσια αλλά και προσωπική υπόθεση. Εδώ είναι άλλο ένα μεγάλο θέμα πληγή για τον τόπο μας αλλά και για την χώρα. Η μόρφωση που έχει ο κάθε ένας από εμάς ουσιαστικά χτίζει την κρίση και την δυνατότητα αξιολόγησης πόσο των υποψηφίων αλλά και των προτάσεων που αντιπροσωπεύουν. Οπότε, όπως θα έλεγε και κάποιος χημικός – είναι ο περιοριστικός παράγοντας στην μεγάλη αυτή «συνάρτηση της δημοκρατίας». Η προσωπική μου εμπειρία για την δημόσια εκπαίδευση στην Ναύπακτο, από δημοτικό έως και την 1^η λυκείου ήταν κακή πλην κάποιων καθηγητών μου: την αγγλικής, της πληροφορικής, της φυσικής και της βιολογίας. Αυτοί από μόνοι τους κάπως έσωσαν την μπλεγμένη κατάσταση με ένα σύστημα παρατημένο, ομαδοποιημένο, που δεν μπορεί κατ’ εμέ πάνα να εμπνεύσει αγάπη για την μόρφωση αλλά και καθοδήγηση για την καλύτερη πορεία των μαθητών. Στο οποίο ο μαθητής πρέπει μετά από πολλές ώρες στο δημόσιο να πάει και στα πολλά φροντιστήρια για να κάνει αυτά που θα έπρεπε να έχει ήδη καλύψει το πρωί.

Άσχετα από αυτά τα προβλήματα, έχει ανοίξει από τότε ένα μεγάλο παράθυρο στην μόρφωση αλλά απαιτεί ιδιωτική πρωτοβουλία του – ίδιου του πολίτη. Όπως ξεκίνησα το άρθρο, θεωρώ ότι αν δεν είχα πρόσβαση στο διαδίκτυο και μέσω της αγάπης μου και περιέργεια για την τεχνολογία δεν είχα αναπτύξει την τότε ικανότητα να βρίσκω πληροφορίες για τα πάντα εφόσον είχαν ψηφιοποιηθεί – δεν θα ήμουν εγώ όπως με ξέρω. Αλλά μία πολύ φτωχότερη έκδοση, περιορισμένη και άνευ δυνατοτήτων και έμπνευσης. Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα που η πληροφορία δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ερευνητής επιστήμης υπολογιστών για να τις βρει – παρά μόνο βασική καθοδήγηση για το πώς αξιολογούμε περιεχόμενο βάση της πηγής. Του συγγραφέα, και κατοχύρωσης των επιχειρημάτων του, η απόδειξης με δεδομένα επιστημονικά. Αυτές οι πηγές πλέον είναι παντού, αλλά πρέπει να μπούμε στον κόπο για την καλή χρήση αυτής της τεχνολογίας – και όχι απλά σαν αντικατάσταση της παθητικής τηλεόρασης. Αναφορικά, τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου έχουν ανοίξει τις αίθουσές τους ψηφιακά, δωρεάν ψηφιακό σχολείο «Khan Academy» καλύπτει κάθε βασικό θέμα έως και εισαγωγικά πανεπιστημιακά. Στο θέμα της τεχνολογίας στην μάθηση έχω επιμεληθεί και ένα άρθρο που μπορεί να σας δείξει περαιτέρω τις δυνατότητες που έχουμε σήμερα ( https://mera25.gr/%CE%B7-%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B9/ ). Και κάποιο καιρό μετά τη δημοσίευση του, Βρετανική εταιρία βάζει σε χρήση σε 700 σχολεία στο Βέλγιο ( https://qz.com/1577451/century-tech-signs-deal-to-put-ai-in-700-classrooms-in-belgium/ ). Τελείωσα της σπουδές μου στον Καναδά σε ιδιωτικό λύκειο μέρος του πανεπιστημίου που σπούδασα κατόπιν Ψυχολογία μπαίνοντας στην αρχή με υποτροφία.

Ο λόγος που το αναφέρω είναι γιατί αν και ιδιωτικό – και ιδεολογικά τουλάχιστον θεωρώ ότι είναι απαραίτητο για την δημοκρατία η δημόσια εκπαίδευση να είναι δυνατή και με πρόσβαση σε όλους ανεξαιρέτως, ήταν η καλύτερη εμπειρία που έχω στην ζωή μου σαν μαθητής. Περισσότερα από αυτά που έχω μάθει μεν, τα έχω μάθει από δική μου θέληση και διερεύνηση με αγάπη για την μάθηση, την επιστήμη, και τις τέχνες, αλλά αν δεν είχα την πρόσβαση και τον τρόπο θα είχα μόνο την επιθυμία. Για αυτό τον λόγο θέλω οι συμπολίτες μου να έχουν την πρόσβαση εφόσον έχουν την θέληση.  Και αν δεν έχουν την θέληση να θυμηθούν τα όνειρά τους, και να αφουγκραστούν αυτά των παιδιών.

Υπάρχουν ακόμη πολλοί παράγοντες γύρω από το δημοκρατικό μοντέλο που μπορεί κανείς να βρει για να προσθέσει σε αυτόν τον «κατάλογο», ωστόσο, για λόγους συντομίας, θα σταματήσω εδώ. Συμμετέχω αυτή την φορά στον τοπικό αγώνα με την παράταξη του Γιάννη Νταουσάνη γιατί έχει όρεξη να κάνει ακόμη περισσότερα έργα, και έχει διάθεση για δημοκρατικό διάλογο. Προσωπικά, και άσχετα με επικρίσεις για πολιτικά παρελθόντα με έχει πείσει ότι ακούει, σκέφτεται και πράττει αυτά που πρέπει να γίνουν για να καλυτερεύσει ο τόπος.

Στο παρελθόν είχα στηρίξει υποψήφιο με δική του παράταξη το 2006, και χαίρομαι ιδιαίτερα που αν και σε άλλη παράταξη «τρέχουμε μαζί» για τον τόπο. Προηγούμενη συμμετοχή μου με πολιτικά ήταν και είναι μόνο σε παρατάξεις που λειτουργούν με τρόπους συμμετοχικής δημοκρατίας, ισηγορίας και στις αρχές του ανθρωπισμού. Αν και δεν ήμουν ποτέ πριν υποψήφιος, ήμουν ενεργός και συμμέτοχος εθελοντώντας και στην συγγραφή προτάσεων αλλά και βοηθώντας όπου μπορώ στην διεκπεραίωσή τους – ειδικά στον τομέα μου που είναι κυρίως η γνωσιακή επιστήμη και η συμβουλευτική πληροφορική.