Η αντίληψη που φαίνεται να διακρίνει μια σημαντική μερίδα του πολιτικού κόσμου, είναι ότι ο χώρος της πολιτικής γι’ αυτούς είναι ένας τόπος ευχάριστου περιπάτου και επίσης η επίλυση μάλλον των προσωπικών και οικογενειακών τους προβλημάτων, παρά η αντιμετώπιση και η επίλυση γενικότερων προβλημάτων και καταστάσεων. Ακόμα φαίνεται να μην τους απασχολεί αν, ως άτομα, διαθέτουν τις απαραίτητες ικανότητες για να αντιμετωπίσουν τη «στραβή» που μπορεί να τους συμβεί, κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Συνήθως όμως έχουν το απαραίτητο θράσος να δικαιολογούν τον εαυτό τους για τα πάντα και ακόμα έχουν το «προσόν» της πλήρους έλλειψης πολιτικής ευαισθησίας, που σημαίνει την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης, που έχει, κατά κανόνα, ως συνέπεια την παραίτηση. Έτσι, ας μου επιτραπεί να επαναφέρω μέρος της επιστολής μου που δημοσιεύθηκε στην «Κ» της 14.6.2014, μετά τον εκλογικό θρίαμβο της νυν κ. περιφερειάρχου Αττικής.

Έγραφα: «Για άλλη μια φορά η κραυγαλέα συνθηματολογία και οι βαρύγδουπες εκφράσεις κυριάρχησαν –μαζί με την πάντοτε παρούσα πόλωση– κατά την προεκλογική περίοδο, με πάντοτε απόντα τον ουσιαστικό διάλογο για τα προβλήματα της Περιφέρειας της Αττικής. Έτσι, ευειδής υποψήφια μας παρότρυνε να την ψηφίσουμε «για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας!». Αλήθεια, μπορεί η ήδη εκλεγείσα περιφερειάρχης να μας εξηγήσει τι ακριβώς σημαίνει αυτό;».

Να υποθέσω – και παρακαλώ να μην θεωρηθεί ότι το πράττω με χαιρεκακία – ότι οι δεκάδες νεκροί της Μάνδρας και η εκατόμβη των θυμάτων της πυρκαγιάς της 23/7/2018 στο Μάτι, με την εκλογή της κυρίας Περιφερειάρχου “πήραν τη ζωή τους στα χέρια τους”;

Αντωνης Ν. Βενετης,

Μοναστηράκι Δωρίδος

Συχνά έρχονται στην επικαιρότητα, σημαντικά γεγονότα, πανελλήνιας εμβέλειας. Πολλά απ’ αυτά απασχολούν την ελληνική κοινωνία για δεκαετίες. Κάποια έγιναν πρωτοσέλιδα του ξένου τύπου. Δυσφημίζουν τον τόπο αλλά πέρα βρέχει. Ειδικοί τα ψιλοκοσκίνισαν, τα ανέλυσαν, τα έκριναν. Παραδόθηκαν στον ελληνικό λαό προκειμένου ν’ αποφανθεί. Εμείς οι κάποιας ηλικίας, που μεγαλώσαμε κάτω από περίεργες καταστάσεις, αποκτήσαμε ανουσία σε πισωγυρίσματα της κοινωνίας. Ίδια γεύση, όχι μόνο από τη μεταπολίτευση και μετά. Από της απελευθέρωσης του ελληνικού κράτους, συμβαίνουν απαράδεκτα γεγονότα. Ίσως αναλογισθεί κάποιος. Μήπως αυτά είναι που μας δίνουν ώθηση και πορευόμαστε. Βέβαια τέτοια εκτίμηση ούτε για αστείο δε λαμβάνεται.

Αναφέρομαι στα οικονομικά σκάνδαλα κυβερνητικών παραγόντων που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, από τη μεταπολίτευση και μετά. Κάθε εναλλαγή στην Κυβέρνηση, ανάμεσα στη Ν.Δ., στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., στον ΣΥΡΙΖΑ τώρα, γίνεται στη βάση καταγγελιών για σειρά οικονομικών σκανδάλων. Ευθύνονται οι θορυβώδεις καταγγελίες γι’ αυτά. Αντικατέστησαν τις προγραμματικές θέσεις της Αντιπολίτευσης. Ακούγονται ηθικές εκστρατείες για κάθαρση, για επανίδρυση κράτους δικαίου. Συνθήματα όπως έξω οι κλέφτες, κυριαρχούν έναντι του προγραμματικού λόγου στην ελληνική πολιτική ζωή. Ποιος ευθύνεται για όλη αυτή τη διολίσθηση της πολιτικής ζωής; Δεν είναι της δικής μου αρμοδιότητας. Μάλλον ξεφεύγει από τις δικές μου δυνάμεις ν’ αξιολογήσω τον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό πολιτικό σύστημα, υποβάλλεται σε έλεγχο και λογοδοτεί. Η εμπλοκή όμως του πολιτικού κόσμου σ’ αυτή τη σκανδαλολογία πληρώνεται. Από τον πολιτικό κόσμο αλλά, δυστυχώς και από την κοινωνία. Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν εναντίον των διώξεων των πολιτικών διά των δικαστηρίων. Τον πολιτικό των αποστέλλουν στην οικία του οι ψηφοφόροι.

Αυτή την περίοδο η Βουλή των Ελλήνων διανύει το τέταρτο έτος της θητείας της. Στην πολιτική σκηνή κυριαρχούν η σκανδαλολογία, η διαφθορά, οι μίζες. Με την ανακύκλωση οικονομικών σκανδάλων, η χώρα παραπαίει, η Κυβέρνηση προβάλλει χειροπέδες και η Αντιπολίτευση αμύνεται. Τα τελευταία γεγονότα όμως της δίνουν, της Αντιπολίτευσης, την ευκαιρία να επιτίθεται κατά ριπάς, εναντίον της Κυβέρνησης. Εφαρμόζει την ποδοσφαιρική αρχή, η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Το κλίμα φορτίζεται ακόμη περισσότερο όταν κορυφαία στελέχη της Κυβέρνησης υποστηρίζουν πως αν κλείσουν φυλακή, κάποιους από αντίπαλα στρατόπεδα, κερδίζονται οι εθνικές εκλογές. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, έκδοση καταδικαστικών αποφάσεων με βάση δικούς τους κανόνες δικαίου. Αυτά δημιουργεί η ανακύκλωση των σκανδάλων.