Έρχονται κάποιες δύσκολες, επώδυνες στιγμές στη ζωή μας, που αρνούμαστε να τις δεχτούμε.
Στιγμές που καλούμαστε να πούμε στερνό αντίο σε ανθρώπους που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν.
Ανθρώπους που στην απουσία τους, νιώθεις να μικραίνει ο κόσμος. Να γίνεται πιο φτωχός.
Σαν αντικρίζεις τα σπίτια τους, που κάποτε έσφυζαν από ζωή, με παράθυρα κλειστά και αυλές ερημωμένες , σφίγγεται η ψυχή σου.
Γυρίζουν τότε σαν ταινία στο νου σου , όλες οι στιγμές που έζησες μαζί τους.
Κι εγώ, από την συγχωριανή μου την αγαπημένη μου κυρία Γεωργία Παπακωστοπούλου που κίνησε χθες για το αιώνιο ταξίδι, έχω μόνο καλά να θυμάμαι.
Ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος. Μια ηρωίδα γυναίκα-μάνα που με πολύ κόπο και μόχθο ανάθρεψε πέντε παιδιά.
Ευγενική, δοτική, γενναιόδωρη, με ήθος και αξίες. Ένας άνθρωπος με βαθιά ενσυναίσθηση που στήριζε ηθικά αλλά και υλικά, από το υστέρημά της, όλους όσους πίστευε πως έχουν ανάγκη. Πάντα διακριτικά.
Φιλόξενη και καταδεκτική, άνοιγε την πόρτα του σπιτιού της και σε υποδεχόταν πάντα με χαμόγελο.
Κι αν είχες την τύχη να σου ανοίξει και την πόρτα της ψυχής της, έβρισκες ένα κομμάτι Παραδείσου.
Στάθηκα τυχερή σ’ αυτό-άλλωστε ήταν στενή φίλη της μάνας μου κι έτσι τη γνώριζα καλά από παιδί. Τις έδεναν οι αντιξοότητες της ζωής. Θυμάμαι προσπαθούσαν να ξεκλέβουν αρκετά συχνά λίγο χρόνο για να συναντηθούν. Έπιναν το καφεδάκι τους, μοιράζονταν τις χαρές και τα βάσανά τους και στήριζε η μία την άλλη.
Τώρα, μετά από χρόνια, έσμιξαν πάλι. Θα έχουν τόσα να πουν!
Θα τη θυμάμαι πάντα με αγάπη. Η γλυκιά της φωνή, θα ηχεί στ ΄ αυτιά μου.
Κάθε φορά που μου έλεγε ‘’σ΄αγαπάω πολύ Ρηνούλα μου’’ και με έκλεινε στην αγκαλιά της, ένιωθα μητρική στοργή και ζεστασιά!
Είχε και θα έχει εξέχουσα θέση στην ψυχή μου!
Καλό ταξίδι θεία Γεωργία
Είμαι σίγουρη πως όσα πρόσφερες επί γης, θα σου τα προσφέρει ο Θεός στον Παράδεισο!
Ειρήνη Κατσάμπα