Σχεδόν κάθε χειμώνα, λόγω του ορεινού όγκου του δήμου Ναυπακτίας, οι αντιπαραθέσεις για την προμήθεια αλατιού και τη μίσθωση μηχανημάτων, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ασκείται συνήθως κριτική για τις ενέργειες του δήμου από την εκάστοτε αντιπολίτευση και από την άλλη η εκάστοτε δημοτική αρχή επαίρεται για το δύσκολο έργο να κρατηθεί ανοιχτό το ορεινό οδικό δίκτυο.
Σε αυτή την αντιπαράθεση εμπλέκεται συνήθως και η Περιφέρεια καθώς μπερδεύονται οι αρμοδιότητες.
Η Μήδεια παρά τις μεγάλες ποσότητες χιονιού δεν κάλυψε αλλά αποκάλυψε το πρόβλημα αλλά και τις αιτίες του, που δεν είναι άλλες παρά η μετάθεση ευθυνών μεταξύ «αρμοδίων» και «αναρμοδίων».
Στο δήμο μας επίσης αποκαλύφθηκε και η πολιτική που ακολουθούν οι «αρμόδιοι» και οι «αναρμόδιοι» κάθε φορά για το ίδιο θέμα από διαφορετική όμως θέση. Πιο απλά, στην προηγούμενη δημοτική περίοδο ο τότε αντιδήμαρχος Περιβάλλοντος με κάθε ευκαιρία φερόταν εναντίον της Περιφέρειας (μέχρι και σε σημείο προσωπικής «επίθεσης» στην τότε αντιπεριφερειάρχη) ενώ σήμερα ο ίδιος από τη θέση της αντιπολίτευσης έσπευσε να ευχαριστήσει και να συγχαρεί δημόσια τη σημερινή αντιπεριφερειάρχη.
Κατά το παρελθόν οι καθαρισμοί έπρεπε στη συνείδηση των ψηφοφόρων να κατοχυρωθούν ως έργο και επίτευγμα της αντιδημαρχίας Περιβάλλοντος, ενώ σήμερα πρέπει να πιστωθούν στην Περιφέρεια.
Άλλος βάζει το ψωμί κι άλλος το αλάτι
Κι ενώ σε μια οργανωμένη κοινωνία η διάκριση ρόλων και ευθυνών πρέπει να είναι με σαφήνεια οριοθετημένη τόσο σε επίπεδο θεσμικό όσο και σε διοικητικό, στη δική μας κοινωνία έχουμε επιλέξει τη θολούρα και τις γκρίζες ζώνες.
Αυτό δίνει τη δυνατότητα σε αυτούς που κάθε φορά διοικούν και διαχειρίζονται τις δημόσιες υποθέσεις και το δημόσιο χρήμα να ρίχνουν αλάτι σε ψωμί που δεν τους ανήκει.
Πιο συγκεκριμένα, κάθε χρόνο στο δήμο μας δαπανάται ένα πολύ μεγάλο ποσό για καθαρισμούς. Κατά πόσο τηρούνται τα όρια μεταξύ δημοτικών και επαρχιακών καθαρισμών δεν μπορούμε να το πούμε εμείς ως πολίτες.
Την πλήρη εικόνα έχουν όσοι «έχουν φάει μαζί ψωμί και αλάτι». Πιθανότατα να το μάθουμε όμως κι εμείς, γιατί όταν η συνταγή χαλάει και οι συνεργάτες γίνονται αντίπαλοι μπορεί να απόκαλυφθεί το πόσο αλάτι χρειάζεται το ψωμί.
Κάποιοι βέβαια προτιμούν να μην ρίχνουν αλάτι στις πληγές, μέχρι να κλείσουν.
Από την στήλη της συνδρομητικής εφημερίδας μας